Trudno dostępny w aptekach

 

Co-Dipper tabletki powlekane | 80mg+12,5mg | 56 tabl.

od 0 , 00  do 23 , 68

Wybierz odpłatność


Dowiedz się więcej

Rodzaj: lek na receptę | refundowany | 65+
Substancja czynna: Valsartanum, Hydrochlorothiazidum
Podmiot odpowiedzialny: SANDOZ GMBH

Co-Dipper cena

23,68



Opis produktu Co-Dipper

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Axudan HCT, 80 mg+12,5 mg, tabletki powlekane

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka zawiera 80 mg walsartanu (Va/sartanum) i 12,5 mg hydrochlorotiazydu
(Hydrochlorothiazidum).

Pełny wykaz substancji pomocniczych: patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka powlekana

Jasnopomarańczowa, owalna, lekko wypukła tabletka powlekana z nadrukowanym (wytłoczonym)
symbolem „HGH" po jednej stronie i „CG" po drugiej stronie.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego.

Produkt złożony zawierający walsartan z hydrochlorotiazydem o ustalonej dawce jest wskazany
w leczeniu pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest wystarczająco kontrolowane podczas
monoterapii walsartanem lub hydrochlorotiazydem.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dcrwkowanie

Zalecaną dawką walsartanu z hydrochlorotiazydem jest 1 tabletka raz na dobę. Zaleca się indywidualne
dostosowanie poszczególnych składników produktu. W celu zmniejszenia ryzyka niedociśnienia
tętniczego i innych działań niepożądanych, w każdym przypadku należy stopniowo zwiększać dawkę
poszczególnych składników leku złożonego stosując kolejną, większą dawkę.

Jeśli jest to właściwe ze względów klinicznych, u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest
wystarczająco kontrolowane samym walsartanem lub hydrochlorotiazydem, można rozważyć
bezpośrednią zmianę monoterapii na terapię produktem złożonym o ustalonej dawce. Zaleca się
stopniowe zwiększanie dawki poszczególnych składników leku złożonego.

Po rozpoczęciu leczenia oraz w przypadku, gdy nie udaje się uzyskać kontroli ciśnienia tętniczego,
należy dokonać oceny reakcji klinicznej pacjenta na walsartan z hydrochlorotiazydem. Dawkę produktu
można zwiększyć do maksymalnych wartości dawki obu jego składników (320 mg+25 mg).

Istotne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje w ciągu 2 tygodni, a maksymalne działanie uzyskuje
się u większości pacjentów w ciągu 4 tygodni leczenia. Jednak, u niektórych pacjentów konieczne
może być leczenie trwające 4 do 8 tygodni, co należy brać pod uwagę podczas zwiększania dawki.

Jeśli po 8 tygodniach leczenia walsartanem z hydrochlorotiazydem (320 mg+25 mg) nie obserwuje się
istotnej dodatkowej korzyści, należy rozważyć zastosowanie dodatkowego lub innego leku
przeciwnadciśnieniowego (patrz punkt 5.1).

Sposób podawania

Produkt Axudan HCT można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając wodą.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny
> 30 ml/min) dostosowanie dawki nie jest konieczne. Ze względu na obecność hydrochlorotiazydu,
stosowanie produktu złożonego jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności
nerek (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci dawka
walsartanu nie powinna być większa niż 80 mg (patrz punkt 4.4). U pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności wątroby stosowanie walsartanu z hydrochlorotiazydem jest przeciwwskazane
(patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).

Pacjenci iv podeszłym wieku

Dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczne.
Dzieci i młodzież

Stosowanie walsartanu z hydrochlorotiazydem nie jest zalecane u dzieci w wieku poniżej 18 lat ze
względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.

4.3 Przeciwwskazania

■ Nadwrażliwość na walsartan, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidów lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą.

■ Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).

■ Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, marskość wątroby i zastój żółci.

■ Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), bezmocz.

■ Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia i objawowa hiperurykemia.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Zmiany stężenia elektrolitów w surowicy
Walsartan

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z suplementami potasu, lekami moczopędnymi
oszczędzającymi potas, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub z innymi lekami, które
mogą zwiększyć stężenie potasu (m.in. z heparyną). Należy kontrolować stężenie potasu.

Hydrochlorotiazyd

Podczas leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, opisywano
występowanie hipokaliemii. Zaleca się częste kontrolowanie stężenia potasu w surowicy.
Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, wiąże się
z występowaniem hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej. Tiazydowe leki moczopędne, w tym
hydrochlorotiazyd, zwiększają wydalanie magnezu w moczu, co może prowadzić do hipomagnezemii.
Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych zmniejsza się wydalanie wapnia, które może
spowodować hiperkalcemię.

Podobnie, jak u każdego pacjenta otrzymującego leki moczopędne, należy regularnie kontrolować
stężenie elektrolitów w surowicy.

Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) odwodnieni

Pacjentów otrzymujących tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, należy obserwować,
czy nie występują u nich objawy kliniczne zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej.

U pacjentów ze znacznym niedoborem sodu i (lub) odwodnionych, np. na skutek przyjmowania dużych
dawek leków moczopędnych, w rzadkich przypadkach na początku leczenia walsartanem
z hydrochlorotiazydem może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Niedobory te należy
wyrównać przed rozpoczęciem leczenia produktem złożonym.

Pacjenci z ciężką, przewlekła niewydolnością serca lub innymi stanami związanymi z pobudzeniem
układu renina-angiotensyna-aldosteron

U pacjentów, których czynność nerek może zależeć od czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron
(np. u pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca), leczenie inhibitorami ACE wiązało się
z wystąpieniem skąpomoczu i (lub) postępującą azotemią, a w rzadkich przypadkach z ostrą
niewydolnością nerek. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania walsartanu z hydrochlorotiazydem
u pacjentów z ciężką przewlekłą niewydolnością serca. Nie można wykluczyć, że ze względu na
hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron również stosowanie walsartanu
z hydrochlorotiazydem może powodować zaburzenia czynności nerek. Produktu złożonego nie należy
stosować w tej grupie pacjentów.

Zwężenie tętnicy nerkowej

Walsartanu z hydrochlorotiazydem nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego
u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych, lub ze zwężeniem
tętnicy jedynej czynnej nerki ze względu na możliwość zwiększenia stężenia mocznika i kreatyniny
w surowicy.

Pierwotny hiperaldostcronizm

Pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie należy leczyć walsartanem z hydrochlorotiazydem,
gdyż mają oni niską aktywność układu renina-angiotensyna

Zwężenie zastawki aorty i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa

Podobnie jak w przypadku innych Icków rozszerzających naczynia krwionośne, szczególna ostrożność
jest wskazana u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty, zastawki dwudzielnej lub z kardiomiopatią
przerostową zawężającą (ang. HOCM - hypertrophic obstructive cardiomyopathy).

Zaburzenia czynności nerek

Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i klirensem
kreatyniny > 30 ml/min (patrz punkt 4.2). Jeśli walsartan z hydrochlorotiazydem stosowany jest
u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu,
kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy.

Przeszczepienie nerki

Obecnie brak doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stosowania walsartanu
z hydrochlorotiazydem u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.

Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci
walsartan z hydrochlorotiazydem należy stosować ostrożnie (patrz punkty 4.2 i 5.2).

Toczeń rumieniowaty układowy

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, opisywano
przypadki zaostrzenia lub ujawnienia tocztiia rumieniowatego układowego.

Inne zaburzenia metaboliczne

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmieniać tolerancję glukozy i zwiększać
stężenie cholesterolu, triglicerydów oraz kwasu moczowego w surowicy. U pacjentów z cukrzyC^C1""'
może być konieczna modyfikacja dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia przez nerki i powodować
przemijające, niewielkie zwiększenie jego stężenia w surowicy, bez jawnych zaburzeń metabolizmu
wapnia. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe
leki moczopędne należy odstawić przed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki nadwrażliwości na
światło (patrz punkt 4.8). Jeśli w trakcie leczenia wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca
się przerwanie terapii. Jeśli powtórne podanie leku moczopędnego zostanie uznane za konieczne,
zaleca się ochronę obszarów skóry narażonych na światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie
UVA.

Ciąża

Nie należ> ' rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II (AURA) podczas ciąży.
Z wyjątkiem przypadków wymagających leczenia AURA, u pacjentek planujących ciążę należy
zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa
stosowania w ciąż)'. W przypadku stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie
produktu z grupy AURA i, jeśli to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4,3 i 4.6).

Uwagi ogólne

Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których wystąpiła wcześniej nadwrażliwość na inne leki
z grupy antagonistów receptora angiotensyny II. Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd są
częstsze u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Interakcje związane zarówno z walsartanem, jak i hydrochlorotiazydem

Jednoczesne stosowanie nie jest zalecane

Lit

Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i tiazydowych leków moczopędnych, w tym
hydrochlorotiazydu, opisywano odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy oraz jego
toksyczności. Ze względu na brak doświadczenia dotyczącego jednoczesnego stosowania walsartanu
i litu, takie skojarzone leczenie nie jest zalecane. Jeśli jednoczesne stosowanie obu leków jest
konieczne, zaleca się uważne kontrolowanie stężenia litu w surowicy.

Jednoczesne stosowanie wymagające ostrożności

Inne leki przeciwnadciśnieniowe

Walsartan z hydrochlorotiazydem może nasilać działanie innych leków o właściwościach
przeciwnadciśnieniowych (np. inhibitorów ACE, leków beta-adrenolitycznych, antagonistów wapnia).

Aminy zwiększające ciśnienie krwi (np. noradrenalina, adrenalina):

Możliwe zmniejszenie reakcji na aminy presyjne, jednak nie w stopniu, który wykluczałby ich
stosowanie.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), łv tym wybiórcze inhibitory COX-2, kwas
acetylosalicylowy (w dawce > 3 g/dobę) i niewybiórcze NLPZ

NLPZ mogą osłabić przeciwnadciśnieniowe działanie zarówno antagonistów angiotensyny II, jak
i hydrochlorotiazydu. Ponadto jednoczesne stosowanie walsartanu z hydrochlorotiazydem i NLPZ
może zwiększyć ryzyko pogorszenia czynności nerek oraz hiperkaliemii. Dlatego na początku leczenia
zalecane jest kontrolowanie czynności nerek, a także odpowiednie nawodnienie pacjenta.

Interakcje związane z walsartanem

Jednoczesne stosowanie nie jest zalecane

Leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające
potas oraz inne substancje, które mogą zwiększyć stężenie potasu

Jeśli konieczne jest jednoczesne stosowanie walsartanu i produktu leczniczego, wpływającego na
stężenie potasu, zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w osoczu.

Brak interakcji

W badaniach interakcji walsartanu nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji z następującymi
substancjami: cymetydyną, warfaryną, furosemidem, digoksyną, atenololem, indometacyną
hydrochlorotiazydem, amlodypiną i glibenklamidem. Digoksyną i indometacyna mogą wykazywać
interakcje z hydrochlorotiazydem zawartym w produkcie leczniczym (patrz interakcje związane
z hydrochlorotiazydem).

Interakcje związane ze stosowaniem hydrochlorotiazydu

Jednoczesne stosowanie wymagające ostrożności

Produkty lecznicze związane z utratą potasu i hipokaliemią (np. leki moczopędne zwiększające
wydalanie potasu, kortykosteroidy, leki przeczyszczające, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon,
penicylina G, kwas salicylowy i jego pochodne)

Jeśli wymienione leki mają być zastosowane z produktem złożonym, zawierającym walsartan
i hydrochlorotiazyd, zaleca się monitorowanie stężenia potasu w osoczu. Leki te mogą zwiększać wpływ
hydrochlorotiazydu na stężenie potasu (patrz punkt 4.4).

Produkty lecznicze, które mogą powodować zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes

■ leki przeciwarytmiczne klasy la (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid)

■ leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid)

• niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna,
trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol,
droperydol)

■ inne (np. beprydyl, cyzapiyd, difemanyl, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna,
ketanseryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina podawana
dożylnie).

Ze względu na ryzyko hipokaliemii, hydrochlorotiazyd należy stosować ostrożnie, jeśli jednocześnie
podawane są produkty lecznicze, które mogą powodować zaburzenia rytmu serca typu torsade de
pointes.

Glikozydy naparstnicy

Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych może
sprzyjać wystąpieniu zaburzeń rytmu serca spowodowanych przez glikozydy naparstnicy.

Sole wapnia i witamina D

Podawanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z witaminą D lub solami
wapnia może nasilać zwiększenie stężenie wapnia w surowicy.

Leki przeciwcukrzycowe (doustne i insulina)

Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi może zaburzać tolerancję glukozy. Może być konieczne
dostosowanie dawki leku przeciwcukrzycowego.

Metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mlcczanowej wywołanej przez
czynnościową niewydolność nerek, która może wystąpić po zastosowaniu hydrochlorotiazydu.

Leki beta-adrenolityczne oraz diazoksyd

Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z lekami beta-
adrenolitycznymi może zwiększać ryzyko hiperglikemii. Tiazydowe leki moczopędne, w tym
hydrochlorotiazyd, mogą zwiększać hiperglikemizujące działanie diazoksydu.

Produkty lecznicze stosowane w leczeniu dny (probenecyd, suljinpirazon i allopurynol)
Może być konieczne dostosowanie dawki produktów zwiększających wydalanie kwasu moczowego,
gdyż hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego w surowicy. Może być
konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne podawanie tiazydowych
leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, może zwiększyć częstość występowania reakcji
nadwrażliwości na allopurynol.

Leki przcciwcholinergiczne (np. atropina, biperyden)

Leki przeciwcholinergiczne mogą zwiększyć biodostępność tiazydowych leków moczopędnych na
skutek osłabienia motoryki przewodu pokarmowego i wolniejszego opróżniania żołądka.

Amantadyna

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zwiększyć ryzyko działań
niepożądanych amantadyny.

Żywice jonowymienne (kolestyramina i kolestypol)

Obecność anionowych żywic jonowymiennych zmniejsza wchłanianie tiazydowych leków
moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu.

Leki cytotoksyczne (np. cyklofosfamid, metotreksat)

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmniejszać nerkowe wydalanie
cytotoksycznych produktów leczniczych i nasilać ich działanie mielosupresyjne.

Niedepolaryzujące środki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna)

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą nasilać działanie pochodnych kurary.

Cyklosporyna

Jednoczesne stosowanie cyklosporyny może zwiększyć ryzyko hiperurykemii oraz dny moczanowej.

Alkohol, środki znieczulające i uspokajające
Zwiększone ryzyko niedociśnienia ortostatycznego.

Metylodopa

Istnieją pojedyncze doniesienia na temat niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów otrzymujących
jednocześnie metylodopę i hydrochlorotiazyd.

Karbamazepina

U pacjentów otrzymujących hydrochlorotiazyd jednocześnie z karbamazepiną może wystąpić
hiponatremia. Takich pacjentów należy uprzedzić o możliwości wystąpienia reakcji związanych
z hiponatremią i kontrolować ich stan kliniczny.

Jodowe środki kontrastujące

W przypadku odwodnienia na skutek stosowania leków moczopędnych istnieje zwiększone ryzyko
ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza po podaniu dużych dawek jodowych środków kontrastujących.
Przed ich podaniem należy nawodnić pacjenta.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża
Walsartan

Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II (AURA) w pierwszym trymestrze
ciąży (patrz punkt 4.4). Stosowanie AURA w drugim i trzecim trymestrze ciąży jest przeciwwskazane
(patrz punkty 4.3 i 4.4)._____

Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia na
inhibitory ACE w pierwszym trymestrze ciąży nie są rozstrzygające, jednak nie można wykluczyć
nieznacznego zwiększenia ryzyka. Wprawdzie brak kontrolowanych danych epidemiologicznych
w odniesieniu do AURA, ale podobne lyzyko może dotyczyć całej tej grupy leków. Z wyjątkiem
konieczności kontynuowania leczenia AURA, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować
alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania
w ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży leczenie AURA należy natychmiast przerwać i, jeśli to
wskazane, rozpocząć leczenie alternatywne.

Wiadomo, że stosowanie AURA w drugim i trzecim trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie
na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki)
i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia), patrz także punkt 5.3.
Jeśli narażenie na AURA wystąpiło od drugiego trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne
czaszki i czynności nerek.

Należy uważnie obserwować niemowlęta, których matki przyjmowały AURA, ze względu na
możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego (patrz także punkty 4.3 i 4.4).

Hydrochlorotiazyd

Doświadczenie dotyczące stosowania hydrochlorotiazydu w okresie ciąży, zwłaszcza w jej pierwszym
trymestrze, jest ograniczone, a badania na zwierzętach niewystarczające. Hydrochlorotiazyd przenika
przez łożysko. Mechanizm działania farmakologicznego hydrochlorotiazydu sprawia, że lek
stosowany w drugim i trzecim trymestrze ciąży może zaburzać plodowo-łożyskowy przepływ krwi
i wywoływać u płodu i noworodka m.in. żółtaczkę, zaburzenia elektrolitowe i małopłytkowość.

Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu obrzęków i nadciśnienia w przebiegu ciąży lub
w leczeniu stanu przedrzucawkowego ze względu na ryzyko zmniejszenia objętości osocza
i zmniejszonego przepływu krwi przez łożysko bez korzystnego wpływu na przebieg choroby.
Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu samoistnego nadciśnienia tętniczego u kobiet
w ciąży z wyjątkiem rzadkich sytuacji, gdy nie można zastosować innego leczenia.

Karmienie piersią

Brak dostępnych informacji na temat stosowania walsartanu w okresie karmienia piersią.
Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego. Nie zaleca się stosowania walsartanu
z hydrochlorotiazydem w okresie karmienia piersią. Preferowane jest alternatywne leczenie
produktami o lepszym profilu bezpieczeństwa stosowania w okresie karmienia piersią, zwłaszcza
w przypadku karmienia noworodka lub wcześniaka.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie przeprowadzono badań wpływu walsartanu z hydrochlorotiazydem na zdolność prowadzenia
pojazdów i obsługiwanie maszyn. Podczas wykonywania takich czynności należy brać pod uwagę
możliwość sporadycznego występowania zawrotów głowy lub znużenia,

4.8 Działania niepożądane

Działania niepożądane opisywane w trakcie badań klinicznych i w badaniach diagnostycznych, a także
pojedyncze zgłoszenia po wprowadzeniu produktu do obrotu i przedstawione niżej zgodnie
z klasyfikacją układów i narządów, występowały częściej po podaniu walsartanu
z hydrochlorotiazydem niż po podaniu placebo. Podczas leczenia walsartanem z hydrochlorotiazydem
mogą wystąpić działania niepożądane, które wiążą się ze stosowaniem każdego ze składników
produktu złożonego osobno, a których nie obserwowano w badaniach klinicznych.

Działania niepożądane uszeregowano według częstości (występujące najczęściej jako pierwsze),
stosując następujące definicje: bardzo często (> 1/10); często (> 1/100 do < 1/10); niezbyt często
(> 1/1000 do < 1/100); rzadko (> 1/10 000 do < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana
(nie może być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o określonej
częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem.

Tabela 1. Częstość działań niepożądanych walsartanu z hydrochlorotiazydem

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Niezbyt często

Odwodnienie

Zaburzenia układu nerwowego

Bardzo rzadko

Zawroty głowy

Niezbyt często

Parestezje

Częstość nieznana

Omdlenie

Zaburzenia oka

Niezbyt często

Niewyraźne widzenie

Zaburzenia ucha i błędnika

 

Niezbyt często

Szumy uszne

Zaburzenia naczyniowe

Niezbyt często

Niedociśnienie tętnicze

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowe j i śród piersią

Niezbyt często

Kaszel

Częstość nieznana

Niekardiogenny obrzęk płuc

Zaburzenia żołądka i jelit

Bardzo rzadko Biegunka

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Niezbyt często

Bóle mięśni

Bardzo rzadko

Bóle stawów

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Częstość nieznana

Zaburzenia czynności nerek

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Niezbyt często

Uczucie zmęczenia

Badania diagnostyczne

 

Częstość nieznana

Zwiększenie stężenia kwasu moczowego w
surowicy, zwiększenie stężenia bilirubiny i
kreatyniny w surowicy, hipokalicmia, hiponatremia,
zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi,
neutropenia

Dodatkowe informacje dotyczące poszczególnych składników produktu leczniczego
Działania niepożądane opisywane uprzednio w związku ze stosowaniem poszczególnych składników
produktu złożonego mogą być działaniami niepożądanymi walsartanu z hydrochlorotiazydem, nawet
jeśli nie były obserwowane w przebiegu badań klinicznych lub po wprowadzeniu produktu do obrotu.

Tabela 2. Częstość działań niepożądanych walsartanu

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Częstość nieznana

Zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie
wartości hematokrytu, małopłytkowość

Zaburzenia immunologiczne

Częstość nieznana

Inne reakcje nadwrażliwości/alergiczne, w tym
choroba posurowicza

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Częstość nieznana

Zwiększenie stężenia potasu w surowicy

Zaburzenia ucha i błędnika

Niezbyt często

Zawroty głowy pochodzenia obwodowego

Zaburzenia naczyniowe

Częstość nieznana

Zapalenie naczyń

Zaburzenia żołądka i jelit

 

Niezbyt często

Ból brzucha

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Częstość nieznana

Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych

Zaburzenia skóry i tkanki podskórne

 

Częstość nieznana

Obrzęk naczynioruchowy, wysypka, świąd

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Częstość nieznana

Niewydolność nerek

Tabela 3. Częstość działań niepożądanych hydrochlorotiazydu

Hydrochlorotiazyd był szeroko stosowany przez wiele lat, często w większych dawkach niż zawarte
w produkcie złożonym, zawierającym walsartan z hydrochlorotiazydem. Wymienione działania
niepożądane opisywano u pacjentów leczonych tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym
hydrochlorotiazydem, w monoterapii:

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Rzadko

Małopłytkowość, czasami z plamicą

Bardzo rzadko

Agranulocytoza, leukopenia, niedokrwistość
hemolityczna, zahamowanie czynności szpiku
kostnego

Zaburzenia immunologiczne

Bardzo rzadko

Reakcje nadwrażliwości

Zaburzenia psychiczne

Rzadko

Depresja, zaburzenia snu

Zaburzenia układu nerwowego

 

Rzadko

Ból głowy

Zaburzenia serca

Rzadko

Zaburzenia rytmu serca

Zaburzenia naczyniowe

Często

Niedociśnienie ortostatyczne

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Bardzo rzadko

Niewydolność oddechowa, w tym zapalenie i obrzęk
płuc

Zaburzenia żołądka i jelit

Często

Utrata łaknienia, nudności, wymioty

Rzadko

Zaparcie, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej

Bardzo rzadko

Zapalenie trzustki

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowyc

i

Rzadko

Cholestaza wewnątrzwątrobowa lub żółtaczka

Zaburzenia skóry i tkanki podskórne

 

Często

Pokrzywka i inne postacie wysypki

Rzadko

Nadwrażliwość na światło

Bardzo rzadko

Zapalenie naczyń powodujące martwicę i toksyczne
martwicze oddzielanie naskórka, skórne reakcje
przypominające toczeń rumieniowaty, wznowa
skórnej postaci tocznia rumieniowatego

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Często

Impotencja

4.9 Przedawkowanie

Objawy

Przedawkowanie walsartanu może powodować znaczne niedociśnienie tętnicze, a to z kolei może
prowadzić do zaburzeń świadomości, zapaści krążeniowej i (lub) wstrząsu. Ponadto po przedawkowaniu
hydrochlorotiazydu mogą wystąpić następujące objawy przedmiotowe i podmiotowe: nudności,
senność, hipowolemia i zaburzenia gospodarki elektrolitowej związane z zaburzeniami czynności serca
i skurczami mięśni.

Leczenie

Postępowanie lecznicze zależy od czasu przyjęcia leku i rodzaju oraz ciężkości objawów. Najważniejsze
jest ustabilizowanie krążenia.

Jeśli wystąpi niedociśnienie tętnicze, pacjenta należy ułożyć na plecach i szybko wyrównać niedobór soli
i objętość krwi krążącej.

W przeciwieństwie od hydrachlorotiazydu, walsartanu nie można usunąć z organizmu metodą hemodializy
ze względu na silne wiązanie z białkami osocza.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Połączenia antagonistów angiotensyny II z lekami moczopędnymi.
Walsartan w połączeniu z lekami moczopędnymi.
Kod ATC: C09DA03

Walsartan + hydrochlorotiazyd

W randomizowanym badaniu z podwójnie ślepą próbą i aktywną kontrolą, przeprowadzonym
u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym niewystarczająco kontrolowanym samym
hydrochlorotiazydem w dawce 12,5 mg, znacząco większe zmniejszenie średniego
skurczowego/rozkurczowego ciśnienia tętniczego (14,9/11,3 mmHg) obserwowano po zastosowaniu
produktu złożonego, zawierającego walsartan i hydrochlorotiazyd (80 mg+12,5 mg) w porównaniu
z hydrochlorotiazydem w dawce 12,5 mg (5,2/2,9 mmHg) i hydrochlorotiazydem w dawce 25 mg
(6,8/5,7 mmHg). Ponadto u znacznie większego odsetka pacjentów uzyskano odpowiedź (ciśnienie
rozkurczowe < 90 mmHg lub zmniejszenie o co najmniej 10 mmHg) na leczenie walsartanem
z hydrochlorotiazydem w dawce 80 mg+12,5 mg (60%) w porównaniu z hydrochlorotiazydem
w dawce 12,5 mg (25%) i hydrochlorotiazydem w dawce 25 mg (27%).

W randomizowanym badaniu z podwójnie ślepą próbą i aktywną kontrolą, przeprowadzonym
u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym niewystarczająco kontrolowanym samym walsartanem
w dawce 80 mg, znacząco większe zmniejszenie średniego skurczowego/rozkurczowego ciśnienia
tętniczego obserwowano po zastosowaniu produktu złożonego, zawierającego walsartan
i hydrochlorotiazyd 80 mg+12,5 mg (9,8/8,2 mmHg) w porównaniu do walsartanu w dawce 80 mg
(3,9/5,1 mmHg) i walsartanu w dawce 160 mg (6,5/6,2 mmHg). Ponadto u znacznie większego
odsetka pacjentów uzyskano odpowiedź (ciśnienie rozkurczowe < 90 mmHg lub zmniejszenie
ciśnienia o co najmniej 10 mmHg) na leczenie walsartanem z hydrochlorotiazydem w dawce
80 mg+12,5 mg (51%) w porównaniu z walsartanem w dawce 80 mg (36%) i walsartanem w dawce
160 mg (37%).

W randomizowanym, kontrolowanym placebo, wieloczynnikowym badaniu z podwójnie ślepą próbą,
porównującym różne kombinacje dawek walsartanu z hydrochlorotiazydem do poszczególnych
składników produktu złożonego, znacząco większe zmniejszenie średniego

skurczowego/rozkurczowego ciśnienia tętniczego (16,5/11,8 mmHg) obserwowano po zastosowaniu
produktu złożonego, zawierającego walsartan i hydrochlorotiazyd (80 mg+12,5 mg) w porównaniu
do placebo (1,2/4,1 mmHg), a także do hydrochlorotiazydu w dawce 12,5 mg (7,3/7,2 mmHg) oraz
walsartanu w dawce 80 mg (8,8/8,6 mmHg). Ponadto u znacznie większego odsetka pacjentów
uzyskano odpowiedź (ciśnienie rozkurczowe < 90 mmHg lub zmniejszenie o co najmniej 10 mmHg)
na leczenie walsartanem z hydrochlorotiazydem w dawce 80 mg+12,5 mg (64%) w porównaniu
z placebo (29%) i hydrochlorotiazydem (41%).

W randomizowanym badaniu z podwójnie ślepą próbą i aktywną kontrolą, przeprowadzonym
u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym niewystarczająco kontrolowanym samym
hydrochlorotiazydem w dawce 12,5 mg, znacząco większe obniżenie średniego
skurczowego/rozkurczowego ciśnienia tętniczego (12,4/7,5 mmHg) obserwowano po zastosowaniu
produktu złożonego, zawierającego walsartan i hydrochlorotiazyd (160 mg+12,5 mg) w porównaniu
z hydrochlorotiazydem w dawce 25 mg (5,6/2,1 mmHg). Ponadto u znacznie większego odsetka

pacjentów uzyskano odpowiedź (ciśnienie tętnicze < 140/90 mmHg lub zmniejszenie ciśnienia
skurczowego o co najmniej 20 mmHg, lub ciśnienia rozkurczowego o co najmniej 10 mmHg) na
leczenie walsartanem z hydrochlorotiazydem w dawce 160 mg+12,5 mg (50%) w porównaniu
z hydrochlorotiazydem w dawce 25 mg (25%).

W randomizowanym badaniu z podwójnie ślepą próbą i aktywną kontrolą przeprowadzonym
u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym niewystarczająco kontrolowanym samym walsartanem
w dawce 160 mg, znacząco większe obniżenie średniego skurczowego/rozkurczowego ciśnienia
tętniczego obserwowano zarówno po zastosowaniu produktu złożonego, zawierającego walsartan
i hydrochlorotiazyd w dawce 160 mg+25 mg (14,6/11,9 mmHg), jak i w dawce 160 mg+12,5 mg
(12,4/10,4 mmHg) w porównaniu do walsartanu w dawce 160 mg (8,7/8,8 mmHg). Różnica w
zmniejszeniu ciśnienia tętniczego między produktem złożonym w dawce 160 mg+25 mg
a 160 mg+12,5 mg również uzyskała istotność statystyczną. Ponadto u znacznie większego odsetka
pacjentów uzyskano odpowiedź (ciśnienie rozkurczowe < 90 mmHg lub zmniejszenie ciśnienia o co
najmniej 10 mmHg) na leczenie walsartanem z hydrochlorotiazydem w dawce 160 mg+25 mg (68%)
i 160 mg+12,5 mg (62%) w porównaniu z walsartanem w dawce 160 mg (49%).

W randomizowanym, kontrolowanym placebo, wieloczynnikowym badaniu z podwójnie ślepą próbą
porównującym różne kombinacje dawek walsartanu z hydrochlorotiazydem do poszczególnych
składników produktu złożonego, znacząco większe obniżenie średniego skurczowego/rozkurczowego
ciśnienia tętniczego obserwowano po zastosowaniu produktu złożonego, zawierającego walsartan
i hydrochlorotiazyd w dawce 160 mg+12,5 mg (17,8/13,5 mmHg) i w dawce 160 mg+25 mg
(22,5/15,3 mmHg) w porównaniu do placebo (1,9/4,1 mmHg), a także do stosowanego w monoterapii
hydrochlorotiazydu w dawce 12,5 mg (7,3/7,2 mmHg), hydrochlorotiazydu w dawce 25 mg
(12,7/9,3 mmHg) oraz walsartanu w dawce 160 mg (12,1/9,4 mmHg). Ponadto u znacznie większego
odsetka pacjentów uzyskano odpowiedź (ciśnienie rozkurczowe < 90 mmHg lub zmniejszenie o co
najmniej 10 mmHg) na leczenie walsartanem z hydrochlorotiazydem w dawce 160 mg+25 mg (81%) i
w dawce 160 mg+12,5 mg (76%) w porównaniu z placebo (29%) i monoterapią: hydrochlorotiazydem
w dawce 12,5 mg (41 %), hydrochlorotiazydem w dawce 25 mg (54%) oraz walsartanem w dawce
160 mg (59%).

W randomizowanym badaniu z podwójnie ślepą próbą i aktywną kontrolą, przeprowadzonym
u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym niewystarczająco kontrolowanym walsartanem w dawce
320 mg, znacząco większe obniżenie średniego skurczowego/rozkurczowego ciśnienia tętniczego
obserwowano zarówno po zastosowaniu produktu złożonego, zawierającego walsartan
i hydrochlorotiazyd w dawce 320 mg+25 mg (15,4/10,4 mmHg), jak i w dawce 320 mg+12,5 mg
(13,6/9,7 mmHg) w porównaniu do walsartanu w dawce 320 mg (6,1/5,8 mmHg). Różnica
w zmniejszeniu ciśnienia tętniczego między produktem złożonym w dawce 320 mg+25 mg
a 320 mg+12,5 mg również uzyskała istotność statystyczną. Ponadto u znacznie większego odsetka
pacjentów uzyskano odpowiedź (ciśnienie rozkurczowe < 90 mmHg lub zmniejszenie ciśnienia o co
najmniej 10 mmHg) na leczenie walsartanem z hydrochlorotiazydem w dawce 320 mg+25 mg {15%)
i 320 mg+12,5 mg (69%) w porównaniu z walsartanem w dawce 320 mg (53%).

W randomizowanym, kontrolowanym placebo, wieloczynnikowym badaniu z podwójnie ślepą próbą
porównującym różne kombinacje dawek walsartanu z hydrochlorotiazydem do poszczególnych
składników produktu złożonego, znacząco większe obniżenie średniego skurczowego/rozkurczowego
ciśnienia tętniczego obserwowano po zastosowaniu produktu złożonego, zawierającego walsartan
i hydrochlorotiazyd w dawce 320 mg+12,5 mg (21,7/15,0 mmHg) i w dawce 320 mg+25 mg
(24,7/16,6 mmHg) w porównaniu do placebo (7,0/5,9 mmHg), a także do stosowanego w monoterapii
hydrochlorotiazydu w dawce 12,5 mg (11,1/9,0 mmHg), hydrochlorotiazydu w dawce 25 mg
(14,5/10,8 mmHg) oraz walsartanu w dawce 320 mg (13,7/11,3 mmHg). Ponadto u znacznie
większego odsetka pacjentów uzyskano odpowiedź (ciśnienie rozkurczowe < 90 mmHg lub
zmniejszenie o co najmniej 10 mmHg) na leczenie walsartanem z hydrochlorotiazydem w dawce
320 mg+25 mg (85%) i w dawce 320 mg+12,5 mg (83%) w porównaniu z placebo (45%)
i monoterapią: hydrochlorotiazydem w dawce 12,5 mg (60%), hydrochlorotiazydem w dawce 25 mg
(66%) oraz walsartanem w dawce 320 mg (69%).

W kontrolowanych badaniach klinicznych z zastosowaniem produktu złożonego, zawierającego
walsartan z hydrochlorotiazydem, stwierdzono zależne od dawki zmniejszenie stężenia potasu
w surowicy. Zmniejszenie to występowało częściej u pacjentów otrzymujących hydrochlorotiazyd
w dawce 25 mg niż w dawce 12,5 mg. W kontrolowanych badaniach klinicznych z zastosowaniem
produktu złożonego, zawierającego walsartan z hydrochlorotiazydem, działanie hydrochlorotiazydu
zmniejszające stężenie potasu było osłabione przez oszczędzające potas działanie walsartanu.

Nie jest obecnie znany korzystny wpływ walsartanu w skojarzeniu z hydrochlorotiazydem na
zachorowalność i umieralność z przyczyn sercowo-naczyniowych. Badania epidemiologiczne
wykazały, że długotrwałe leczenie hydrochlorotiazydem zmniejsza ryzyko zachorowalności
i umieralności z tych przyczyn.

Walsartan

Walsartan jest aktywnym po podaniu doustnym i specyficznym antagonistą receptora angiotensyny II
(Ang II). Działa wybiórczo na podtyp receptora AT|, odpowiedzialny za znane działania angiotensyny
II. Zwiększone stężenie angiotensyny II w osoczu po zablokowaniu przez walsartan receptora AT|
może pobudzać niezablokowany receptor AT2, co wydaje się równoważyć działanie receptora AT|.
Walsartan nie wykazuje nawet częściowej aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT| i ma
dużo większe (około 20 000 razy) powinowactwo do receptora AT| niż do receptora AT2. Nie
wiadomo, czy walsartan blokuje lub wiąże się z innymi receptorami hormonalnymi lub kanałami
jonowymi o znanej istotnej roli w regulacji układu krążenia.

Walsartan nie hamuje aktywności konwertazy angiotensyny (znanej również jako kininaza II), która
przekształca angiotensynę I w angiotensynę II i powoduje rozpad bradykininy. Walsartan nie wpływa na
konwertazę angiotensyny i nie nasila działania bradykininy lub substancji P. Z tego względu
wywoływanie kaszlu przez antagonistów angiotensyny II jest mało prawdopodobne. W badaniach
klinicznych, w których walsartan był porównywany z inhibitorem ACE, częstość występowania suchego
kaszlu była znamiennie mniejsza (P< 0,05) u pacjentów leczonych walsartanem niż u pacjentów leczonych
inhibitorem ACE (odpowiednio 2,6% vs. 7,9%). W badaniu klinicznym u pacjentów z suchym kaszlem
podczas leczenia inhibitorami ACE w wywiadzie, kaszel wystąpił u 19,5% badanych osób otrzymujących
walsartan i u 19,0% otrzymujących tiazydowe leki moczopędne w porównaniu z 68,5% osób leczonych
inhibitorem ACE (p< 0,05).

Podanie walsartanu pacjentom z nadciśnieniem tętniczym powoduje zmniejszenie ciśnienia tętniczego
bez wpływu na częstość tętna. U większości pacjentów po podaniu pojedynczej dawki doustnej
początek działania przeciwnadciśnieniowego występuje w ciągu 2 godzin, a maksymalne obniżenie
ciśnienia tętniczego uzyskuje się w ciągu 4 do 6 godzin. Działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się
przez 24 godziny od przyjęcia ostatniej dawki. Podczas wielokrotnego podawania maksymalne
zmniejszenie ciśnienia po podaniu dowolnej dawki uzyskuje się na ogół w ciągu 2 do 4 tygodni
i utrzymuje się ono w czasie długotrwałego leczenia. Leczenie skojarzone z hydrochlorotiazydem
powoduje znaczące, dodatkowe zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi.

Nagłe odstawienie produktu złożonego, zawierającego walsartan z hydrochlorotiazydem, nie było
związane z wystąpieniem nadciśnienia „z odbicia" lub innymi działaniami niepożądanymi.
Wykazano, że u pacjentów z cukrzycą typu 2 i mikroalbuminurią walsartan zmniejsza wydalanie
nerkowe albuminy. Badanie MARVAL (Micro Albuminuria Reduction witli Valsartan) oceniało
wpływ walsartanu (w dawkach od 80 do 160 mg/dobę) na nerkowe wydalanie albuminy (ang. urinary
albumin excretion - UAE) w porównaniu z amlodypiną (w dawkach od 5 do 10 mg/dobę)
u 332 pacjentów z cukrzycą typu 2 (średnia wieku 58 lat; 265 mężczyzn) z mikroalbuminurią
(walsartan: 58 pg/min; amlodypina: 55,4 pg/min), prawidłowym lub wysokim ciśnieniem tętniczym
oraz prawidłową czynnością nerek (stężenie kreatyniny we krwi < 120 pniol/I). Po 24 tygodniach
wartość UAE zmniejszyła się w grupie otrzymującej walsartan o 42% (p< 0,001) (-24,2 pg/min;
95% CI: -40,4 do -19,1) i o około 3% (-1,7 pg/min; 95% CI: -5,6 do 14,9) w grupie otrzymującej
amlodypinę, mimo podobnego stopnia zmniejszenia ciśnienia tętniczego w obu badanych grupach.
Ponadto badanie DROP (Valsartan Reduction of Proteinuria) oceniało skuteczność walsartanu
w zmniejszeniu wartości UAE u 391 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym (ciśnienie tętnicze
= 150/88 mmHg) i cukrzycą typu 2, albuminurią (średnio 102 pg/min; 20-700 pg/min) i prawidłową
czynnością nerek (średnie stężenie kreatyniny w surowicy 80 (.imol/I). Pacjentów przydzielono losowo
do jednej z 3 grup otrzymujących przez 30 tygodni walsartan w dawce, odpowiednio, 160 mg, 320 mg
i 640 mg na dobę. Celem badania było ustalenie optymalnej dawki walsartanu, która zmniejsza
nerkowe wydalanie albuminy u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2. Po
30 tygodniach leczenia procentowa zmiana wartości UAE była znacząco zmniejszona w stosunku do
wartości początkowych - o 36% w grupie otrzymującej walsartan w dawce 160 mg (95%CI: 22 do
47%) i o 44% w grupie otrzymującej walsartan w dawce 320 mg (95% CI: 31 do 54%). Wysnuto
wniosek, że u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2 walsartan w dawce od 160 mg
do 320 mg powoduje klinicznie istotne zmniejszenie wartości UAE.

Hydrochlorotiazyd

Tiazydowe leki moczopędne działają głównie w dystalnych nerkowych kanalikach krętych. Wykazano,
że w korze nerki znajduje się receptor o dużym powinowactwie, stanowiący główne miejsce wiązania
dla tiazydowych leków moczopędnych oraz hamowania transportu NaCl w dystalnych nerkowych
kanalikach krętych. Sposób działania tiazydowych leków moczopędnych polega na hamowaniu
transportu błonowego Na+Cl', prawdopodobnie przez mechanizm konkurowania o miejsca Cl", co
wpływa na proces wchłaniania zwrotnego elektrolitów. Działanie bezpośrednie polega na zwiększeniu
wydalania sodu i chlorków w przybliżeniu w równych ilościach, zaś działanie pośrednie jest działaniem
moczopędnym i zmniejszającym objętość osocza. W wyniku tego dochodzi do zwiększenia aktywności
reninowej osocza, zwiększenia wydzielania aldosteronu i zwiększenia wydalania potasu w moczu
i zmniejszenia stężenia potasu w surowicy. Mediatorem układu renina-aldosteron jest angiotensyna II,
a więc, podczas jednoczesnego podawania walsartanu zmniejszenie stężenia potasu w surowicy jest
mniej wyraźne niż obserwowane podczas monoterapii hydrochlorotiazydem.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Walsartan + hydrochlorotiazyd

Dostępność układowa hydrochlorotiazydu zmniejsza się o około 30%, jeśli podawany jest razem
z walsartanem. Jednoczesne podanie hydrochlorotiazydu nie wpływa znacząco na kinetykę walsartanu.
Obserwowana interakcja nie ma wpływu na skojarzone stosowanie walsartanu i hydrochlorotiazydu,
gdyż w kontrolowanych badaniach klinicznych wykazano wyraźne działanie przeciwnadciśnieniowe
produktu złożonego, które było większe niż uzyskiwane po podaniu każdego ze składników osobno lub
po podaniu placebo.

Walsartan

Wchłanianie

Po doustnym podaniu samego walsartanu maksymalne stężenie w osoczu uzyskuje się w ciągu 2 do
4 godzin. Średnia całkowita biodostępność wynosi 23%. Pokarm zmniejsza ekspozycję (mierzoną jako
AUC) na walsartan o około 40%, a maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) o około 50%, chociaż po
upływie 8 godzin po podaniu stężenie walsartanu w osoczu pacjentów, którzy przyjęli lek po posiłku
oraz pacjentów, którzy przyjęli lek na czczo, było zbliżone. Ponieważ zmniejszeniu wartości AUC nie
towarzyszy klinicznie istotne zmniejszenie działania leczniczego, walsartan można przyjmować
podczas posiłku lub niezależnie od posiłków.

Dystrybucja

Objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym walsartanu po podaniu dożylnym wynosi około 17 litrów,
co wskazuje, że walsartan nie ulega rozległej dystrybucji do tkanek. Walsartan wiąże się silnie
z białkami osocza (94-97%), głównie z albuminą.

Metabolizm

Walsartan nie podlega znaczącemu metabolizmowi, gdyż zaledwie 20% podanej dawki wykrywane
jest w postaci metabolitów. W osoczu wykryto obecność hydroksymetabolitu w małych stężeniach
(mniej niż 10% wartości AUC dla walsartanu). Metabolit ten nie jest aktywny farmakologicznie.

Wydalanie

Walsartan wykazuje wielowykładniczą kinetykę procesu eliminacji (ti,'2a< l h i ti^p około 9 h). Wydalany
jest głównie w postaci niezmienionej poprzez żółć z kałem (około 83% dawki) i drogą nerkową w moczu
(około 13% dawki). Po podaniu dożylnym klirens osoczowy walsartanu wynosi około 2 l/godzinę,
a klirens nerkowy 0,62 l/godzinę (co stanowi około 30% klirensu całkowitego). Okres półtrwania
walsartanu wynosi 6 godzin.

Hydrochlorotiazyd

Wchłanianie

Wchłanianie hydrochlorotiazydu po podaniu doustnym przebiega szybko (tmax wynosi około 2 godzin),
a profil wchłaniania jest podobny zarówno dla zawiesiny, jak i tabletek. Całkowita biodostępność
hydrochlorotiazydu po podaniu doustnym wynosi 60-80%. Istnieją doniesienia, że jednoczesne
spożywanie pokarmu zarówno zwiększa, jak i zmniejsza dostępność ogólnoustrojową
hydrochlorotiazydu w porównaniu z podaniem na czczo. Skala tego działania i jego znaczenie kliniczne
są niewielkie. Zwiększenie średniej wartości pola pod krzywą AUC przebiega liniowo i jest
proporcjonalne do dawek w zakresie terapeutycznym. Wielokrotne podawanie hydrochlorotiazydu nie
wpływa na jego właściwości farmakokinetyczne, a podawanie raz na dobę powoduje znikomą
kumulację.

Dystrybucja

Kinetykę dystrybucji i eliminacji hydrochlorotiazydu określa w zasadzie funkcja dwuwykładnicza.
Pozorna objętość dystrybucji wynosi 4 d o 8 1 /kg.

Hydrochlorotiazyd wiąże się w krążeniu z białkami surowicy (40-70%), głównie z albuminą. Ponadto
hydrochlorotiazyd kumuluje się w erytrocytach w ilości około 1,8 raza większej niż w osoczu.

Eliminacja

Ponad 95% wchłoniętej dawki hydrochlorotiazydu wydalane jest w postaci niezmienionej w moczu.
Klirens nerkowy tworzą bierne przesączanie oraz czynne wydzielanie do kanalika nerkowego.
Końcowy okres półtrwania wynosi od 6 do 15 godzin.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci w podeszłym wieku

U niektórych pacjentów w podeszłym wieku obserwowano nieco zwiększoną ekspozycję
ogólnoustrojową na walsartan w porównaniu z osobami młodymi, jednak nie miało to jakiegokolwiek
znaczenia klinicznego.

Ograniczona ilość danych sugeruje zmniejszony klirens ustrojowy hydrochlorotiazydu u osób
w podeszłym wieku zarówno zdrowych, jak i z nadciśnieniem tętniczym, w porównaniu z młodymi,
zdrowymi ochotnikami.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów z klirensem kreatyniny od 30 do 70 ml/min, leczonych zalecaną dawką walsartanu
z hydrochlorotiazydem, zmiana dawki nie jest konieczna.

Brak danych dotyczących stosowania walsartanu z hydrochlorotiazydem u pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) i u pacjentów poddawanych dializie.
Walsartan jest w dużym stopniu związany z białkami osocza i nie może być usunięty metodą dializy,
podczas gdy hydrochlorotiazyd można tą metodą usunąć.

Klirens nerkowy hydrochlorotiazydu tworzą bierne przesączanie oraz czynne wydzielanie do kanalika
nerkowego. Ponieważ hydrochlorotiazyd jest wydalany niemal wyłącznie przez nerki, czynność nerek
ma istotny wpływ na jego kinetykę (patrz punkt 4.3).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

W badaniu farmakokinetyki u pacjentów z łagodnymi (n=6) do umiarkowanych (n=5) zaburzeniami
czynności wątroby ekspozycja na walsartan była prawie dwukrotnie większa niż u osób zdrowych.
Około 70% wchłoniętej dawki wydalane jest w żółci, zasadniczo w niezmienionej postaci. Brak
danych dotyczących stosowania walsartanu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby
(patrz punkt 4.3). Choroby wątroby nic wpływają znacząco na farmakokinetykę hydrochlorotiazydu.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Potencjalną toksyczność podanego doustnie produktu złożonego, zawierającego walsartan
z hydrochlorotiazydem oceniano w badaniach trwających do 6 miesięcy u szczurów i marmozet (małp
szerokonosych). Nie stwierdzono żadnych działań, które wykluczałyby stosowanie produktu u ludzi
w dawkach leczniczych.

W badaniach toksyczności przewlekłej przyczyną zmian obserwowanych po podaniu produktu
złożonego, zawierającego walsartan i hydrochlorotiazyd, jest najprawdopodobniej walsartan.
W badaniach tych narządem docelowym były nerki, a reakcja była bardziej wyraźna u marmozet niż
u szczurów. Podanie produktu złożonego, zawierającego walsartan i hydrochlorotiazyd (30 mg/kg
mc./dobę walsartanu + 9 mg/kg mc./dobę hydrochlorotiazydu u szczurów i 10 mg/kg mc./dobę
walsartanu + 3 mg/kg mc./dobę hydrochlorotiazydu u marmozet) powodowało uszkodzenie nerek
(nefropatia z naciekami bazofili w kanalikach nerkowych, zwiększenie stężenia w osoczu mocznika
i kreatyniny oraz potasu w surowicy, zwiększenie objętości moczu i stężenia elektrolitów w moczu),
prawdopodobnie na skutek zmian hemodynamiki w nerkach.

Dawki podawane szczurom odpowiadały, odpowiednio, 0,9- i 3,5-krotnej maksymalnej zalecanej
dla ludzi (ang. maximum recominended human dose - MRHD) dawce walsartanu i hydrochlorotiazydu
w przeliczeniu na mg/m2 pc. U marmozet dawki te były 0,3 i 1,2 raza większe od MRHD.
Obliczenia te zakładają dawkę doustną walsartanu 320 mg/dobę w skojarzeniu z hydrochlorotiazydem
w dawce 25 mg/dobę u pacjenta o masie ciała 60 kg.

Duże dawki produktu złożonego, zawierającego walsartan i hydrochlorotiazyd (100 mg+31 mg/kg
mc./dobę u szczurów oraz 30 mg+9 mg/kg mc./dobę u marmozet) zmniejszały parametry
czerwonokrwinkowe (liczbę krwinek czerwonych, stężenie hemoglobiny, wartość hematokrytu). Dawki
podawane szczurom odpowiadały, odpowiednio, 3- i 12-krotnej maksymalnej zalecanej dla ludzi dawce
walsartanu i hydrochlorotiazydu w przeliczeniu na mg/m2 pc. U marmozet dawki te były 0,9 i 3,5 raza
większe od MRHD. Obliczenia te zakładają dawkę doustną walsartanu 320 mg/dobę w skojarzeniu
z hydrochlorotiazydem w dawce 25 mg/dobę u pacjenta o masie ciała 60 kg.

U marmozet obserwowano uszkodzenie błony śluzowej żołądka po zastosowaniu produktu w dawce
30+9 mg/kg mc./dobę. Produkt złożony powodował również hiperplazję tętniczek aferentnych
w nerkach (po zastosowaniu dawek 600+188 mg/kg mc./dobę u szczurów i 30+9 mg/kg mc./dobę
u marmozet). Dawki podawane marmozetom odpowiadały, odpowiednio, 0,9- i 3,5-krotnej
maksymalnej zalecanej dla ludzi dawce walsartanu i hydrochlorotiazydu w przeliczeniu na mg/m2 pc.
U szczurów dawki te były 18 i 73 razy większe od MRHD. Odpowiada to dawce doustnej walsartanu
320 mg/dobę w skojarzeniu z hydrochlorotiazydem w dawce 25 mg/dobę u pacjenta o masie ciała
60 kg.

Wydaje się, że opisane wyżej działania są skutkiem działania farmakologicznego dużych dawek
walsartanu (blokowanie indukowanego przez angiotensynę II hamowania uwalniania reniny,
z pobudzeniem komórek wytwarzających reninę) i występują również podczas stosowania inhibitorów
ACE. Wydaje się również, że opisane zjawiska nie mają znaczenia dla stosowania walsartanu
w dawkach leczniczych u ludzi.

Nie badano działania mutagennego, klastogennego lub rakotwórczego produktu złożonego,
zawierającego walsartan i hydrochlorotiazyd, gdyż nie ma dowodów na interakcję pomiędzy tymi
dwiema substancjami. Jednak w badaniach prowadzonych oddzielnie dla walsartanu
i hydrochlorotiazydu i nie wykazano działania mutagennego, klastogennego lub rakotwórczego.

U szczurów podawanie walsartanu w dawkach toksycznych dla matek (600 mg/kg mc./dobę)
w ostatnich dniach ciąży i w okresie laktacji powodowało mniejszą przeżywalność, mniejszą masę
ciała i opóźniony rozwój (oddzielnie małżowin usznych i otwarcie przewodu słuchowego) potomstwa
(patrz punkt 4.6). Dawki stosowane u szczurów (600 mg/kg mc./dobę) były około 18 razy większe od
maksymalnej dawki zalecanej u ludzi w przeliczeniu na mg/m2 pc. (obliczenia zakładały dawkę
doustną 320 mg/dobę u pacjenta o masie ciała 60 kg). Podobne wyniki uzyskano po podaniu produktu
złożonego, zawierającego walsartan i hydrochlorotiazyd, szczurom i królikom. W badaniach
dotyczących rozwoju embrionalnego i płodowego u szczurów i królików (segment II) po podaniu
produktu złożonego, zawierającego walsartan i hydrochlorotiazyd nie wykazano działania
teratogennego, jednak obserwowano działanie toksyczne dla płodów związane z działaniem
toksycznym dla matek.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Rdzeń

Celuloza mikrokrystaliczna
Krospowidon
Magnezu stearynian
Krzemionka koloidalna bezwodna

Otoczka
Hypromeloza
Makrogol 8000
Talk

Tytanu dwutlenek (E 171)
Żelaza tlenek czerwony (E 172)
Żelaza tlenek żółty (E 172)

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności
3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 30°C.

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blister z folii PVC/PVDC/Aluminium
Blisterz folii PVC/PE/PVDC/Aluminium
Blister z folii PA/Aluminium/PVC/Aluminium

Wielkość opakowań:

Jedno opakowanie zawiera 7, 10, 14, 15, 20, 28, 30, 50, 50x1, 56, 60, 84, 90, 98, 100 lub 280 tabletek
powlekanych.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie. 

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania produktu leczniczego

Bez szczególnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE
DO OBROTU

Sandoz GmbH
Biochemiestrasse 10
6250 Kundl, Austria

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr: 17655

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU/DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

29.12.2010

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

29.12.2010


Charakterystyka produktu leczniczego Co-Dipper

Charakterystyka produktu leczniczego wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.


Zamienniki leku Co-Dipper

Zamiast tego leku można wybrać 1 zamiennik.

Co-Valsacor interakcje ulotka tabletki powlekane 80mg+12,5mg 56 tabl.

Co-Valsacor

tabletki powlekane | 80mg+12,5mg | 56 tabl.

lek na receptę | refundowany | 65+


Dostępny w ponad połowie aptek

Znajdź w aptekach

25,63 zł


Interakcje Co-Dipper z innymi lekami

Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie.


Interakcje Co-Dipper z żywnością

Nie posiadamy informacji wskazujących, aby podczas zażywania tego leku należało unikać jakichkolwiek produktów żywnościowych.


Inne opakowania Co-Dipper


Grupy

  • Leki działające na układ renina-angiotensyna

Dodatkowe informacje

Wybierz interesujące Cię informacje:

Informacje o kodach BLOZ oraz możliwości współpracy z BLOZ dostępne są pod adresem BLOZ.pharmind.pl.