Co-Prenessa 4 mg/1,25 mg tabletki | 4mg+1,25mg | 30 tabl. | 3 blist.po 10 szt.

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Co-Prenessa 4 mg / 1,25 mg tabletki

2. SKŁAD ILOŚCIOWY I JAKOŚCIOWY

1 tabletka zawiera 4 mg soli tert-butyloaminowej peryndoprylu (tert-Butylamini perindoprilum), co
odpowiada 3,34 mg peryndoprylu,, oraz 1,25 mg indapamidu (Indapamidum).

Substancja pomocnicza: laktoza, 67,48 mg.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka

Podłużne, białe, lekko dwuwypukłe tabletki ze ściętymi krawędziami.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u pacjentów, u których monoterapia peryndoprylem nie
pozwala uzyskać prawidłowych wartości ciśnienia tętniczego.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Produkt leczniczy przeznaczony do podawania drogą doustną.

Jeżeli to możliwe, powinno się indywidualnie dobrać dawkę do potrzeb pacjenta, stosując każdą z
substancji czynnych oddzielnie (w oddzielnym leku przeciwnadciśnieniowym) i wybierając
najskuteczniejszą ich kombinację.

Produkt leczniczy Co-Prenessa stosuje się zwykle w dawce jedna tabletka 4 mg/1,25 mg na dobę,
przyjmowana najlepiej rano i przed posiłkiem.

Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 4.4):

Produkt leczniczy Co-Prenessa jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności
nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min).

U pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny od 30 do 60 ml/min)
maksymalna dawka dobowa peryndoprylu nie powinna przekraczać 2 mg. Zatem, zaleca się
rozpoczęcie leczenia od odpowiednio małej dawki dwóch leków zawierających każdą z substancji
czynnych oddzielnie.

Jeżeli wartość klirensu kreatyniny przekracza 60 ml/min, dostosowywanie dawki leku nie jest
konieczne.

Ocena stanu pacjenta powinna obejmować częste oznaczanie stężenia potasu i kreatyniny we krwi (np.
co drugi miesiąc).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.3, 4.4 i 5.2)

Stosowanie produktu Co-Prenessa u pacjentów z ostrymi zaburzeniami czynności wątroby jest
przeciwwskazane.

W przypadku umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby dostosowywanie dawki nie jest konieczne.
Dzieci i młodzież poniżej 18 roku życia

Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania produktu Co-Prenessa u dzieci i młodzieży poniżej 18 roku
życia nie zostało określone, z tego względu produkt leczniczy nie jest zalecany do stosowania w tej
grupie wiekowej.

Pacjenci w wieku podeszłym

Leczenie należy rozpoczynać od małej dawki dwóch leków zawierających każdą z substancji
czynnych oddzielnie lub, jeżeli to możliwe, od jednej tabletki Co-Prenessa 2 mg/0,625 mg podawanej
raz na dobę, najlepiej rano, przed śniadaniem. W razie konieczności dawkę peryndoprylu można
ostrożnie zwiększyć do 4 mg na dobę, po miesiącu podawania leku (patrz punkt 4.4).

4.3 Przeciwwskazania

Przeciwwskazania związane z peryndoprylem:

• Nadwrażliwość na peryndopryl oraz na inne inhibitory ACE;

• Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie (obrzęk Quinckego) związany z wcześniejszym leczeniem
inhibitorami ACE;

• Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy;

• Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).

Przeciwwskazania związane z indapamidem:

• Nadwrażliwość na indapamid lub sulfonamidy;

• Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min);

• Encefalopatia wątrobowa;

• Ciężkie uszkodzenie wątroby;

• Hipokaliemia;

• Okres karmienia piersią (patrz punkt 4.6)

Przeciwwskazania związane z peryndoprylem i indapamidem:

• Nadwrażliwość na którąkolwiek substancję pomocniczą

Ze względu na brak doświadczenia terapeutycznego, produkt leczniczy Co-Prenessa nie powinien byś
stosowany u:

• Pacjentów poddawanych dializie

• Pacjentów z nieleczoną, niewyrównaną niewydolnością serca.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Specjalne ostrzeżenia dotyczące stosowania produktu Co-Prenessa

W porównaniu do najmniejszych akceptowanych dawek poszczególnych substancji czynnych
produktu leczniczego stosowanych oddzielnie nie obserwowano znaczącego zmniejszenia częstości
działań niepożądanych podczas leczenia produktem Co-Prenessa w małej dawce (2 mg/0,625 mg), z
wyjątkiem hipokaliemii (patrz punkt 4.8).

Nie można wykluczyć częstszego występowania reakcji typu idiosynkrazji w wyniku ekspozycji
pacjenta na dwa różne, nowe dla niego środki przeciwnadciśnieniowe. W celu maksymalnego
zmniejszenia ryzyka polecane jest wnikliwe monitorowanie pacjenta.

Lit:

Nie zaleca się stosowania litu w skojarzeniu z peryndoprylem i indapamidem (patrz punkt 4.5).

Specjalne ostrzeżenia związane z peryndoprylem

Neutropenia / agranulocytoza / trombocytopenia / niedokrwistość

Występowanie neutropenii wydaje się związane z rodzajem i dawką stosowanego inhibitora ACE oraz
ze stanem klinicznym pacjenta. Zjawisko to jest rzadko obserwowane w przypadkach niepowikłanych,
ale może dotyczyć pacjentów z chorobami tkanki łącznej obejmującymi naczynia (jak np. toczniem
rumieniowatym układowym czy sklerodermią), z towarzyszącymi zaburzeniami czynności nerek lub
poddawanych leczeniu środkami immunosupresyjnymi. Przerwanie podawania inhibitorów ACE
powoduje ustąpienie objawów.

Najlepszym sposobem zapobiegania takim zdarzeniom niepożądanym jest ścisłe przestrzeganie
ustalonego dawkowania leku. Niemniej jednak, zamierzając zastosować inhibitor ACE u pacjenta z tej
grupy, należy dokładnie rozważyć korzyści z leczenia i jego potencjalne ryzyko.
U pacjentów z wrodzonym niedoborem G6-PD opisywano pojedyncze przypadki niedokrwistości
hemolitycznej.

Obrzęk naczynioruchowy (obrzęk Quinckego)

U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE, w tym również peryndopryl, opisywano rzadko obrzęk
naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani. W razie
wystąpienia takich objawów leczenie należy natychmiast przerwać, a pacjenta pozostawić pod
obserwacją (z wdrożeniem odpowiedniego leczenia, w razie potrzeby), aż do całkowitego ustąpienia
objawów. Obrzęk ograniczony do twarzy i warg ustępuje zwykle samoistnie, choć można podawać
leki przeciwhistaminowe w celu złagodzenia objawów.

Obrzęk naczynioruchowy związany z obrzękiem krtani może prowadzić do zgonu pacjenta, gdyż
zajęcie języka, głośni lub krtani może spowodować niedrożność dróg oddechowych. Dlatego należy
wówczas jak najszybciej podać podskórnie 0,3 do 0,5 ml roztworu adrenaliny (1:1,000) oraz wdrożyć
odpowiednie postępowanie. W takich przypadkach należy przerwać terapię inhibitorem ACE (patrz
punkt 4.3).

Pacjenci z obrzękiem Quinckego niezwiązanym z przyjmowaniem inhibitorów ACE w wywiadzie
stanowią grupę podwyższonego ryzyka przy stosowaniu leków należących do tej grupy.
Obrzęk naczynioruchowy wywołany przez inhibitory konwertazy angiotensyny częściej występuje u
pacjentów rasy czarnej, niż u innych.

Przebyty obrzęk naczynioruchowy o innej etiologii (niezwiązany z przyjmowaniem inhibitorów ACE)
potencjalnie zwiększa ryzyko wystąpienia tej reakcji po zastosowaniu leków z tej grupy.

Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas odczulania

U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE i odczulanych na jad owadów błonkoskrzydłych (pszczół,
os) opisywano pojedyncze przypadki zagrażających życiu, przedłużonych reakcji
rzekomoanafilaktycznych. Dlatego u pacjentów z alergiami poddawanych odczulaniu inhibitory ACE
należy stosować ostrożnie i unikać ich podawania podczas immunoterapii jadami. Można zapobiec
reakcji rzekomo anafilaktycznej, przerywając podawanie inhibitorów ACE 24 godziny przed
planowanym odczulaniem.

Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas kontaktu z błonami wysoko przepuszczalnymi
U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE i poddawanych dializie z użyciem błon wysoko
przepuszczalnych (high-flux) lub aferezie LDL z zastosowaniem siarczanu dekstranu opisywano
zagrażające życiu, przedłużone reakcje rzekomoanafilaktyczne. U pacjentów poddawanych tego
rodzaju zabiegom należy unikać podawania inhibitorów ACE. Jeżeli jednak zahamowanie aktywności
ACE jest niezbędne u pacjenta wymagającego wykonania aferezy LDL, leczenie inhibitorem ACE
należy czasowo przerwać na 24 godziny przed zabiegiem aferezy, co zapobiega wystąpieniu reakcji rzekomo anafilaktycznej.

Leki moczopędne oszczędzające potas, sole potasowe

Stosowanie peryndoprylu w skojarzeniu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, solami
potasowymi nie jest zalecane (patrz punkt 4.5).

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia inhibitorami ACE w czasie ciąży. O ile kontynuacja leczenia
inhibitorami ACE nie jest uznana za niezbędną, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić leczenie
na alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w
czasie ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży, leczenie inhibitorami ACE należy niezwłocznie
przerwać i, jeżeli jest to właściwe, rozpocząć terapię alternatywną (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Specjalne ostrzeżenia związane z indapamidem

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby tiazydy i podobne do nich leki moczopędne mogą
przyspieszać wystąpienie encefalopatii wątrobowej. W takich przypadkach podawanie leku
diuretycznego należy natychmiast przerwać.

Sultopryd

Stosowanie indapamidu w skojarzeniu z sultoprydem nie jest zalecane (patrz punkt 4.5).
Środki ostrożności

Dotyczące tabletek Co-Prenessa 4 mg/1,25 mg

Niewydolność nerek

Co-Prenessa jest przeciwwskazana u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny
< 30ml/min). Jeżeli u pacjenta z nadciśnieniem tętniczym bez choroby nerek w wywiadzie wyniki
badań czynnościowych wskazuj ą na rozwijającą się niewydolność nerek, leczenie należy przerwać. Po
ustąpieniu objawów zaburzenia czynności nerek, leczenie można rozpocząć na nowo, ale z
zastosowaniem mniejszej dawki lub podając tylko jedną z substancji czynnych produktu.
W tych przypadkach po 2 tygodniach leczenia należy oznaczyć stężenie kreatyniny i potasu w
surowicy, a następnie regularnie monitorować w odstępach 2-miesięcznych. Opisywane przypadki
niewydolności nerek dotyczyły przede wszystkim pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca
lub już zaburzoną czynnością nerek na skutek współistniejącej choroby (jak np. zwężenia tętnicy
nerkowej).

Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego Co-Prenessa u pacjentów z obustronnym zwężeniem
tętnicy nerkowej lub ze zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej nerki.

Niedociśnienie, zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej

Niedociśnienie może występować nagle u pacjentów z niedoborami elektrolitowymi i (lub) objętości
płynów ustrojowych (szczególnie u osób ze zwężeniem tętnicy nerkowej). Z tego powodu należy być
wyczulonym na objawy sugerujące odwodnienie lub niedobory elektrolitów (np. spowodowane
wymiotami lub biegunką) i monitorować ich stężenie w surowicy.
W razie znacznego niedociśnienia należy podać pacjentowi dożylnie sól fizjologiczną.
Przejściowe niedociśnienie nie wyklucza kontynuowania leczenia. Po unormowaniu wartości ciśnienia
tętniczego oraz uzupełnieniu niedoborów płynów terapię można podjąć na nowo, stosując mniejsze
dawki lub podając tylko jedną z substancji czynnych produktu.

Hipokaliemia

Peryndopryl, jako składnik leku złożonego, nie zapobiega hipokaliemii wywoływanej przez indapamid
(ryzyko hipokaliemii jest szczególnie duże u pacjentów z cukrzycą i niewydolnością nerek). Dlatego
też, podobnie jak w przypadku wszystkich złożonych leków przeciwnadciśnieniowych zawierających
diuretyk, podczas leczenia produktem Co-Prenessa należy regularnie kontrolować stężenie potasu w
surowicy.

Specjalne ostrzeżenia dotyczące substancji pomocniczych

Laktoza

Produkt Co-Prenessa zawiera laktozę jednowodną. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany u
pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp, lub
zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Środki ostrożności związane z peryndoprylem

Kaszel

Suchy, nieproduktywny kaszel stosunkowo często towarzyszy leczeniu inhibitorami ACE; ustępuje on
po zaprzestaniu stosowania leku. Gdy wystąpi kaszel, trzeba też wziąć pod uwagę możliwość jego
jatrogennej etiologii. Jeśli jednak leczenie inhibitorami ACE jest konieczne, należy rozważyć
możliwość jego kontynuacji, mimo kaszlu.

Ryzyko nagłego niedociśnienia i (lub) ostrej niewydolności nerek (w niewydolności serca oraz u
pacjentów z niedoborami wodno- elektrolitowymi)

Nasiloną stymulację układu renina-angiotensyna-aldosteron opisywano u pacjentów z niedoborami
wodno-elektrolitowymi (spowodowanymi np. dietą niskosolną, przebytym leczeniem diuretycznym,
silnymi wymiotami lub biegunką), ze zwężeniem tętnicy nerkowej, u pacjentów z wyjściowo niskimi
wartościami ciśnienia tętniczego, w zastoinowej niewydolności serca oraz w marskości wątroby z
obrzękami obwodowymi i wodobrzuszem. W tych sytuacjach podanie inhibitorów ACE może
prowadzić do nagłego spadku wartości ciśnienia tętniczego, zwiększenia stężenia kreatyniny w
surowicy oraz czynnościowej niewydolności nerek - szczególnie po pierwszej dawce leku i podczas
początkowych dwóch tygodni leczenia. Niewydolność nerek może wystąpić nagle (aczkolwiek jest to
rzadkie) albo rozwijać się stopniowo. W tych przypadkach celowe jest rozpoczynanie leczenia od
małych dawek peryndoprylu i ich stopniowe zwiększanie.

Dzieci i młodzież w wieku poniżej 18 roku życia

Doświadczenia kliniczne dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania peryndoprylu (w
monoterapii, jak i w preparatach złożonych) u dzieci i młodzieży poniżej 18 roku życia są
niewystarczające.

Pacjenci w podeszłym wieku

Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić czynność nerek i oznaczyć stężenie potasu w surowicy.
Aby uniknąć niedociśnienia wywołanego leczeniem, dawkę peryndoprylu należy modyfikować w
zależności od zmian wartości ciśnienia tętniczego. Zaleca się rozpoczynanie leczenia od małych
dawek, szczególnie u pacjentów z niedoborami wodno-elektrolitowymi.

Pacjenci z miażdżycą

Chociaż ryzyko niedociśnienia dotyczy wszystkich pacjentów, szczególną uwagę należy zwrócić na
osoby z chorobą niedokrwienną serca i zaburzeniami naczyniowo-mózgowymi. W tym przypadku
leczenie należy rozpoczynać od najmniejszej możliwej dawki leku skojarzonego lub dostosować
dawki leków zawierających każdą z substancji czynnych oddzielnie do indywidualnych potrzeb
pacjenta.

Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe

Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe leczy się za pomocą rewaskularyzacji. U pacjentów z
nadciśnieniem nerkowym czekających na operację lub tych, u których operacja nie jest możliwa,
korzystne może być też zastosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny. W przypadku
rozpoznanego lub podejrzewanego zwężenia tętnicy nerkowej leczenie powinno rozpoczynać się w
warunkach szpitalnych od małej dawki leku i wymaga ciągłego monitorowania czynności nerek i
stężenia potasu. U części z tych pacjentów może bowiem rozwinąć się czynnościowa niewydolność
nerek, która jest zwykle odwracalna (pod warunkiem przerwania podawania leku).

Inni pacjenci o zwiększonym ryzyku

Leczenie pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca (IV stopień wg NYHA) lub z cukrzycą
insulinozależną (związaną z tendencją do samoistnej hiperkaliemii) powinno rozpoczynać się pod
ścisłym nadzorem lekarza i z zastosowaniem małych dawek leku. U pacjentów z nadciśnieniem oraz u
osób z niewydolnością wieńcową (chorobą niedokrwienną serca) rozpoczynając leczenie inhibitorami
ACE, nie trzeba odstawiać leków blokujących receptory beta.

Niedokrwistość

Niedokrwistość może wystąpić u pacjentów po transplantacji nerki i hemodializowanych.
Zmniejszenie stężenia hemoglobiny jest bardziej widoczne u osób z dużymi jej stężeniami
wyjściowymi. Działanie to nie jest zależne od dawki leku, ale niewątpliwie u jego podłoża leży
mechanizm inhibicji ACE.

Do tego łagodnego obniżenia stężenia hemoglobiny dochodzi podczas pierwszych 6 miesięcy leczenia
inhibitorem ACE. Potem stężenie to się stabilizuje, a po zaprzestaniu leczenia powraca do wartości
prawidłowych. Z reguły leczenie kontynuuje się mimo niewielkiej niedokrwistości, zalecając regularne sprawdzanie obrazu krwi obwodowej.

Zabiegi chirurgiczne

Inhibitory ACE mogą wywoływać niedociśnienie podczas znieczulenia ogólnego - szczególnie, gdy są
podawane jednocześnie ze środkami anestetycznymi działającymi hipotensyjnie. Gdy to możliwe,
zaleca się zawieszenie podawania peryndoprylu i innych inhibitorów ACE na 2 dni przed planowanym
zabiegiem chirurgicznym.

Zwężenie aorty/ kardiomiopatia przerostowa

Inhibitory ACE należy stosować ostrożnie u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej oraz z
kardiomiopatią przerostową z niską objętością wyrzutową serca (zwężenie drogi odpływu z lewej
komory serca).

Niewydolność wątroby

Rzadko, podczas stosowania inhibitorów ACE pojawia się żółtaczka cholestatyczna rozwijająca się w
piorunującą martwicę wątroby, prowadzącą (czasami) nawet do zgonu. Mechanizm tego zjawiska nie
jest jeszcze poznany. Pacjenci przyjmujący inhibitory ACE, u których rozwinęła się żółtaczka lub
mających znacząco podwyższony poziom enzymów wątrobowych powinni natychmiast przerwać
stosowanie inhibitorów ACE i uzyskać odpowiednią pomoc medyczną (patrz punkt 4.8).

Hiperkaliemia

U niektórych pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym peryndoprylem, obserwowano
zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Ryzyko hiperkaliemii dotyczy pacjentów z niewydolnością
nerek, niekontrolowaną cukrzycą, stosujących leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy
potasu, substytuty soli zawierające potas lub inne leki zwiększające stężenie potasu w osoczu (np.
heparyna). Jeżeli stosowanie wymienionych środków jest konieczne, wskazane jest regularnie
monitorowanie stężenia potasu. Produkt leczniczy nie jest zazwyczaj wskazany, gdy stężenie potasu w
osoczu jest zwiększone.

Środki ostrożności związane z indapamidem

Równowaga wodno-elektrolitowa
Stężenie sodu w surowicy:

Stężenie sodu w surowicy należy oznaczyć przed rozpoczęciem leczenia, a następnie regularnie
kontrolować. Wszystkie leki moczopędne mogą wywoływać hiponatremię, czasami dającą poważne
następstwa. Obniżenie stężenia sodu w surowicy początkowo może nie dawać objawów klinicznych i
z tego też względu jego monitorowanie ma podstawowe znaczenie i powinno być prowadzone częściej
u osób w wieku podeszłym i pacjentów z marskością wątroby (patrz punkt 4.8 i 4.9).

Stężenie potasu w surowicy:

Utrata potasu prowadząca do hipokaliemii jest najistotniejszym klinicznie działaniem niepożądanym
tiazydów i podobnych do nich leków. Należy zapobiegać wystąpieniu hipokaliemii (D3,4 mmol/l) u
osób o zwiększonym ryzyku, takich jak pacjenci w podeszłym wieku i (lub) osoby niedożywione,
chorzy z marskością wątroby z wodobrzuszem i obrzękami obwodowymi, pacjenci z chorobą
wieńcową i z niewydolnością serca - niezależnie od tego czy i jakie inne leki przyjmuj ą.
U takich pacjentów hipokaliemia zwiększa kardiotoksyczność glikozydów naparstnicy i ryzyko
zaburzeń rytmu serca.

Pacjenci z wydłużonym odcinkiem QT są również zagrożeni zaburzeniami rytmu serca, niezależnie od
ich przyczyny (np. wrodzonej lub jatrogennej). Hipokaliemia i bradykardia są czynnikami
predysponującymi do wystąpienia ciężkich, potencjalnie śmiertelnych zaburzeń rytmu serca,
szczególnie częstoskurczu komorowego (torsades depointes).

Podczas pierwszych 2 tygodni leczenia należy często oznaczać stężenie potasu (podobnie jak i w
dalszym okresie terapii) i korygować hipokaliemię, gdy się pojawi.

Stężenie wapnia w surowicy:

Tiazydy i pokrewne im leki moczopędne mogą zmniejszać nerkowe wydalanie wapnia, co może
prowadzić do niewielkiego i przejściowego wzrostu jego stężenia w osoczu. Znacznego stopnia
hiperkalcemia może wskazywać na nierozpoznaną nadczynność przytarczyc. U tych pacjentów
leczenie należy przerwać i ocenić czynność przytarczyc.

Stężenie glukozy we krwi:

Monitorowanie stężenia glukozy jest bardzo istotne u pacjentów z cukrzycą, zwłaszcza przy
współistniejącej hipokaliemii.

Kwas moczowy:

U pacjentów z podwyższonym stężeniem kwasu moczowego zwiększa się skłonność do występowania
ataków dny moczanowej.

Czynność nerek i leki moczopędne:

Tiazydy i pokrewne im leki moczopędne są w pełni skuteczne, jeżeli czynność nerek jest prawidłowa
lub co najwyżej minimalnie zaburzona (stężenie kreatyniny w osoczu jest niższe niż około 25 mg/l, to
jest < 220 ^mol/l u dorosłej osoby). U osób w podeszłym wieku wartości kreatyniny należy
skorygować, uwzględniając wiek, masę ciała i płeć, zgodnie ze wzorem Cockrofta:

Clcr = (140 - wiek) * masa ciała / 0,814 * stężenie kreatyniny w surowicy
(w którym wiek wyraża się w latach, masę ciała w kilogramach, a stężenie kreatyniny w ^mol/l).

Powyższy wzór ma zastosowanie do mężczyzn w podeszłym wieku. W przypadku kobiet wynik
należy pomnożyć przez współczynnik 0,85.

Wraz z rozpoczęciem leczenia diuretycznego następuje utrata wody i sodu prowadzącą do wtórnej
hipowolemii i zmniejszenia filtracji kłębuszkowej w nerkach. W rezultacie wzrasta stężenie mocznika
i kreatyniny we krwi. To przemijające zaburzenie czynnościowe u pacjentów z prawidłową czynnością
nerek nie ma niekorzystnych następstw, ale może pogorszyć już występującą niewydolność narządu.

Sportowcy:

Sportowców startujących w zawodach należy ostrzec, że produkt leczniczy zawiera substancję czynną,
która może dawać dodatnie wyniki w testach antydopingowych.

4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji

Interakcje dotyczące peryndoprylu i indapamidu

Niezalecane skojarzenia

Lit

Opisywano nieodwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy i jego toksyczności podczas
równoczesnego stosowania litu z inhibitorami ACE. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków
moczopędnych może dodatkowo zwiększać stężenie litu i ryzyko jego toksyczności ujawnianej w
połączeniu z inhibitorami ACE. Nie zaleca się jednoczesnego podawania litu i peryndoprylu
skojarzonego z indapamidem. Jednak gdy podawanie inhibitora ACE jest niezbędne u pacjenta
leczonego preparatami litu, należy dokładnie monitorować stężenie litu w surowicy i odpowiednio
modyfikować dawki leku zwierającego lit (patrz punkt 4.4).

Skojarzenia wymagające szczególnej uwagi

Baklofen

Produkt ten może wzmagać działanie przeciwnadciśnieniowe Co-Prenessa. Przy jednoczesnym
podawaniu baklofenu i produktu leczniczego Co-Prenessa należy monitorować ciśnienie krwi oraz
czynność nerek i w razie potrzeby modyfikować dawkę leku przeciwnadciśnieniowego.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (stosowane ogólnie); kwas acetylosalicylowy w dużych dawkach:
U niektórych pacjentów leki te mogą osłabić działanie moczopędne, przeciwnadciśnieniowe oraz
zmniejszyć wydalanie sodu z moczem. W konsekwencji u pacjentów w podeszłym wieku i u
pacjentów odwodnionych może dość do ostrej niewydolności nerek. W takim przypadku należy
uzupełniać niedobory płynów i monitorować czynność nerek.

Skojarzenia wymagające uwagi

Neuroleptyki, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne (typu imipraminy):

Leki te mogą wzmagać działanie przeciwnadciśnieniowe i wywoływać niedociśnienie ortostatyczne.
Kortykosteroidy, tetrakozaktyd:

Osłabiają działanie przeciwnadciśnieniowe (kortykosteroidy mogą powodować retencję sodu i wody).

Inne leki przeciwnadciśnieniowe:

Inne leki przeciwnadciśnieniowe mogą wzmagać działanie przeciwnadciśnieniowe peryndoprylu
skojarzonego z indapamidem.

Interakcje związane z peryndoprylem

Niezalecane skojarzenia

Leki moczopędne oszczędzające potas (spironolakton, triamteren, stosowane w monoterapii, jak i w
skojarzeniu), suplementy potasu i substytuty soli zawierające potas:

Inhibitory ACE osłabiają działanie leków moczopędnych powodujących utratę potasu. Stosowanie
leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolaktonu, triamterenu lub amilorydu),
suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas może powodować znaczące
zwiększenie stężenia potasu w surowicy (potencjalnie śmiertelne). Jeżeli jednoczesne stosowanie
produktu Co-Prenessa z wymienionymi lekami jest wskazane z powodu hipokaliemii, należy
zachować ostrożność, często kontrolując stężenie potasu w surowicy i wykonując badania EKG.

Skojarzenia wymagające szczególnej uwagi

Leki przeciwcukrzycowe (insulina, doustne środki hipoglikemizujące z grupy sulfonamidów):
Inhibitory ACE (kaptopryl i enalapryl) mogą nasilać hipoglikemizujące działanie insuliny i doustnych
leków przeciwcukrzycowych (pochodnych sulfonylomocznika) na drodze zwiększania tolerancji
glukozy i zmniejszania zapotrzebowania na insulinę. Jednak epizody hipoglikemii zdarzają się niezbyt
często.

Skojarzenia wymagające uwagi

Anestetyki

Inhibitory ACE mogą nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe niektórych leków stosowanych do
znieczulenia ogólnego.

Allopurinol, cytostatyki lub leki immunosupresyjne, kortykosteroidy (stosowane ogólnie) lub
prokainamid

Stosowanie tych leków jednocześnie z inhibitorami ACE zwiększa ryzyko leukopenii.

Leki moczopędne (tiazydy lub diuretyki pętlowe)

Stosowanie dużych dawek leków moczopędnych może spowodować nadmierną utratę płynów i
zwiększyć ryzyko niedociśnienia, kiedy podejmie się terapię peryndoprylem.

Interakcje związane z indapamidem
Niezalecane skojarzenia

Sultopryd

Jednoczesne stosowanie indapamidu z sultoprydem zwiększa ryzyko komorowych zaburzeń rytmu
serca, szczególnie typu „ torsades depointes" (wystąpieniu tego typu działań niepożądanych
dodatkowo sprzyja hipokaliemia) (patrz punkt 4.4).

Skojarzenia wymagające szczególnej uwagi

Leki wywołujące „torsades de pointes"

Ze względu na ryzyko hipokaliemii, należy zachować ostrożność stosując indapamid w połączeniu z
produktami leczniczymi wywołującym komorowe zaburzenia rytmu serca typu „torsades de pointes",
takimi jak:

• Leki przeciwarytmiczne klasa IA (chinidyna, hydrochinidyna, disopyramid);

• Leki przeciwarytmiczne klasa III (amiodaron, dofetylid, ibutylid, bretylium, sotalol);

• Niektóre neuroleptyki (chloropromazyna, cjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna,
trifluoperazyna);

• Benzamidy (amisulpryd, sulpiryd tiapryd);

• Butyrofenony (droperydol, haloperydol);

• Inne neuroleptyki (pimozyd);

• Inne substancje jak: beprydyl, cisapryd, difemanyl, erytromycyna podawana dożylnie,
halofantryna, mizolastyna, moksyfloksacyna, pentamidyna, sparfloksacyna, winkamina podawana
dożylnie, metadon, astemizol, terfenadyna.

Zaleca się badanie i wyrównywanie stężenia potasu w surowicy oraz, jeśli to konieczne,
monitorowanie odstępu QT.

Leki zmniejszające stężenie potasu (amfoterycyna B podawana dożylnie, gliko- i
mineralokortykosteroidy podawane ogólnie, tetrakozaktyd, środki przeczyszczające pobudzające
motorykę _ jelit):

Zwiększone ryzyko hipokaliemii (efekt addycyjny). Należy monitorować stężenie potasu i w razie
potrzeby korygować. Szczególnej uwagi wymagają pacjenci przyjmujący glikozydy naparstnicy.
Należy stosować leki przeczyszczające niepobudzające motoryki jelit.

Glikozydy nasercowe

Hipokaliemia może nasilać działanie toksyczne glikozydów nasercowych. Należy monitorować
stężenie potasu, wykonywać badania EKG i, jeśli to niezbędne, ponownie rozważyć konieczność
leczenia glikozydami nasercowymi w skojarzeniu z indapamidem.

Skojarzenia wymagające uwagi

Metformina

Czynnościowa niewydolność nerek wywołana przez leki moczopędne (zwłaszcza diuretyki pętlowe)
zwiększa ryzyko kwasicy mleczanowej indukowanej metforminą. Należy unikać podawania
metforminy, gdy stężenie kreatyniny w surowicy przekracza 15 mg/l (135 ^mol/l) u mężczyzn i 12
mg/l (110 ^mol/l) u kobiet.

Środki kontrastowe zawierające _jod

U pacjenta z odwodnieniem wywołanym przez stosowanie diuretyków istnieje zwiększone ryzyko
ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza po podaniu dużych dawek środków kontrastowych
zawierających jod. Przed podaniem takich środków należy zawsze uzupełnić niedobory płynów.

Wapń (sole)

Ryzyko hiperkalcemii spowodowane zmniejszonym wydalaniem wapnia z moczem.

Cyklosporyna

Nawet, gdy nie występuje odwodnienie czy niedobory elektrolitowe, może wzrastać stężenie kreatyniny
w surowicy bez zmian stężenia cyklosporyny.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciąża_

Stosowanie inhibitorów ACE nie jest zalecane w pierwszym trymestrze ciąży (patrz punkt 4.4).
Stosowanie inhibitorów ACE jest przeciwwskazane w drugim i trzecim trymestrze ciąży (patrz
punkty 4.3 i 4.4)._

Wyniki badań epidemiologicznych dotyczących ryzyka działania teratogennego po narażeniu na
działanie inhibitorów ACE w pierwszym trymestrze ciąży nie są jednoznaczne, jednakże nie można
wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Z wyjątkiem sytuacji, w których leczenie inhibitorami
ACE jest uznane za niezbędne, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić terapię na alternatywną
terapię przeciwnadciśnieniową o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w czasie ciąży. W
przypadku stwierdzenia ciąży, leczenie inhibitorami ACE należy niezwłocznie przerwać i jeżeli to
właściwe, należy rozpocząć leczenie innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.

Narażenie na inhibitor ACE podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży jest znane jako czynnik
uszkadzający płód ludzki (zaburzenia czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia kości
czaszki) oraz toksyczny dla noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) (patrz
punkt 5.3). W przypadku narażenia na inhibitor ACE począwszy od drugiego trymestru ciąży,
zalecane jest przeprowadzenie kontrolnego badania ultrasonograficznego nerek i czaszki. Noworodki,
których matki przyjmowały inhibitory ACE, należy uważnie obserwować, czy nie występuje u nich
niedociśnienie tętnicze (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Przewlekłe narażenie na leki tiazydowe podczas trzeciego trymestru ciąży może zmniejszyć objętość
osocza u matki, jak również przepływ krwi w macicy i łożysku, co może być przyczyną niedokrwienia
płodowo-łożyskowego i opóźnienia rozwoju płodu. Ponadto odnotowano rzadkie przypadki
hipoglikemii i małopłytkowości u noworodków, których matki przyjmowały leki tiazydowe tuż przed
porodem.

Laktacja

Nie wiadomo, czy peryndopryl jest wydzielany do mleka matki.

Indapamid przechodzi do pokarmu kobiecego. Indapamid działa podobnie jak inne tizydowe diuretyki,
które stosowane w okresie karmienia piersią, powodowały zmniejszenie lub nawet zahamowanie
laktacji. W przypadku nadwrażliwości na pochodne sulfonamidów może wystąpić hipokaliemia i
żółtaczka jąder podstawy mózgu.

Ze względu na brak danych dotyczących stosowania produktu leczniczego Co-Prenessa w czasie
karmienia piersią, nie zaleca się stosowania tego produktu w tym okresie. Zaleca się zastosowanie
alternatywnej terapii przeciwndaciśnieniowej o lepiej ustalonym profilu bezpieczeństwa, zwłaszcza w
okresie karmienia piersią noworodka lub wcześniaka.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń
mechanicznych w ruchu

Działania związane z peryndoprylem, indapamidem lub ich skojarzeniem

Żadna z dwóch substancji czynnych nie upośledza sprawności psychofizycznej - tak pojedynczo, jak i
w skojarzeniu. Jednakże, u niektórych pacjentów może dochodzić do indywidualnych reakcji
związanych z obniżeniem ciśnienia tętniczego krwi, szczególnie na początku leczenia lub, gdy
podawane są jednocześnie inne leki przeciwnadciśnieniowe. W rezultacie może dochodzić do
upośledzenia zdolności do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Peryndopryl hamuje układ renina-angiotensyna-aldosteron i zmniejsza utratę potasu zależną od
indapamidu. W badaniach klinicznych hipokaliemię (stężenie potasu w surowicy krwi < 3,4 mmol/l)
obserwowano u 2% i 4% pacjentów przyjmujących, odpowiednio, skojarzenie 2 mg / 0,625 mg oraz
4 mg / 1,25 mg peryndoprylu z indapamidem.

Działania niepożądane, które mogą wystąpić podczas leczenia skojarzonego peryndoprylem z
indapamidem, podzielono na grupy, w zależności od częstości występowania:

- Bardzo często: > 1/10.

- Często: > 1/100 do < 1/10.

- Niezbyt często: > 1/1,000 do < 1/100.

- Rzadko: > 1/10, 000 do < 1/1,000.

- Bardzo rzadko: < 1/10,000 włączając w to pojedyncze doniesienia.

Badania diagnostyczne:

• Zmniejszenie stężenia potasu ze szczególnie nasiloną hipokaliemią u osób z pewnych grup
ryzyka (patrz punkt 4.4).

• Hiponatremia z hipowolemią, odwodnienie, niedociśnienie ortostatyczne.

• Wzrost stężenia kwasu moczowego i glukozy.

• Niewielki wzrost stężenia kwasu moczowego i kreatyniny w surowicy, odwracalne po
przerwaniu podawania leku. Wzrost ten obserwuje się częściej u pacjentów ze zwężeniem tętnicy
nerkowej i z nadciśnieniem tętniczym leczonych diuretykami.

• Hiperkaliemia (najczęściej o charakterze przemijającym).

Rzadko:

• Hiperkalcemia

Zaburzenia krwi i układu chłonnego:
Bardzo rzadko:

• Trombocytopenia, leukopenia, agranulocytoza, anemia aplastyczna, niedokrwistość
hemolityczna.

• Niedokrwistość podczas stosowania inhibitorów ACE (patrz punkt 4.4) (częściej wśród
pacjentów leczonych za pomocą hemodializ i pacjentów po transplantacji nerki).

Zaburzenia układu nerwowego:
Niezbyt często:

• Bóle głowy, astenia, zawroty głowy, zmienność nastrojów i (lub) zaburzenia snu, parestezje.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia:
Często:

• Suchy, nieproduktywny kaszel, zwykle towarzyszący leczeniu inhibitorami ACE i ustępujący
samoistnie po odstawieniu leku. W razie kaszlu należy zawsze brać pod uwagę możliwość jego
jatrogennego pochodzenia.

Zaburzenia żołądka i jelit:
Często

• Zaparcia, suchość w ustach, nudności, pobolewania w nadbrzuszu, utrata łaknienia, bóle
brzucha, zaburzenia smaku.

Bardzo rzadko:

• Zapalenie trzustki.

• Encefalopatia wątrobowa u pacjentów z poważnym uszkodzeniem wątroby (patrz punkt 4.3 i
4.4).

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:
Niezbyt często:

• Reakcje nadwrażliwości u pacjentów ze skłonnością do reakcji uczuleniowych oraz objawami
astmatycznymi.

• Wysypka grudkowo-plamkowa, plamica, możliwe zaostrzenie objawów istniejącego tocznia
rumieniowatego układowego.

• Wysypka skórna.
Bardzo rzadko:

• Obrzęk naczynioruchowy (obrzęk Quinckego) (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:
Niezbyt często:

• Skurcze mięśni.

Zaburzenia naczyniowe:
Niezbyt często:

• Niedociśnienie (ortostatyczne lub niezwiązane z pozycją ciała) (patrz punkt 4.4).
4.9 Przedawkowanie

Najczęstszym objawem przedawkowania jest niedociśnienie. Ponadto mogą wystąpić nudności,
wymioty, skurcze mięśni, zawroty głowy, senność, dezorientacja, skąpomocz postępujący do
bezmoczu (z powodu hipowolemii). Może dojść do zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej
(hiponatremia i hipokaliemia).

Postępowanie: Płukanie żołądka i (lub) podawanie węgla aktywowanego łącznie z przywróceniem
równowagi płynowo-elektrolitowej. W razie nasilonego niedociśnienia pacjenta należy ułożyć na
wznak z głową poniżej tułowia i uzupełnić płyny (np. za pomocą wlewu izotonicznego płynu
fizjologicznego). Peryndoprylat można usunąć drogą hemodializy (patrz punkt 5.2).

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: peryndopryl i leki moczopędne.
Kod ATC: C09BA04.

Co-Prenessa stanowi połączenie dwóch substancji czynnych, to jest: soli tert-butylaminowej
peryndoprylu (inhibitor konwertazy angiotensyny) oraz indapamidu (diuretyk chlorosulfamoilowy).
Jej właściwości farmakologiczne wynikaj ą z właściwości każdej z substancji czynnych z osobna oraz
z działania synergistycznego typu addytywnego połączenia tych składników.

Farmakologiczny mechanizm działania
Dotyczące produktu Co-Prenessa

Produkt Co-Prenessa wykazuje addytywny efekt synergistyczny w stosunku do
przeciwnadciśnieniowego działania każdej z substancji czynnych.
Dotyczące peryndoprylu

Peryndopryl jest inhibitorem enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II (ang.
Angiotensin Converting Enzyme - ACE) odpowiedzialną za zwężanie naczyń.
Zahamowanie aktywności ACE powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II w osoczu, a przez to
zwiększa aktywność reninową osocza (przez zahamowanie ujemnego sprzężenia zwrotnego
regulującego wydzielanie reniny) i zmniejsza wydzielanie aldosteronu. W rezultacie dochodzi do
zmniejszenia całkowitego obwodowego oporu naczyniowego szczególnie w mięśniach i nerkach,

czemu nie towarzyszy retencja soli i płynów ani odruchowa tachykardia w czasie przewlekłego
leczenia.

Enzym konwertujący angiotensynę inaktywuje bradykininę dlatego zahamowanie aktywności tego
enzymu powoduje także zwiększenie aktywności krążących oraz miejscowych układów kalikreiny-
kininy (i przez to także aktywację układu prostaglandyn). Możliwe, że ten mechanizm uczestniczy w
przeciwnadciśnieniowym działaniu inhibitorów ACE oraz jest częściowo odpowiedzialny za ich
działania niepożądane (np. kaszel).

Peryndopryl wykazuje działanie przeciwnadciśnieniowe także u pacjentów z niskim lub prawidłowym
stężeniem reniny.

Aktywność przeciwnadciśnieniową wykazuje czynny metabolit peryndoprylu - peryndoprylat.
Pozostałe metabolity są nieaktywne.
Peryndopryl zmniejsza pracę serca przez:

• rozszerzanie naczyń żylnych prawdopodobnie wywołane zmianami metabolizmu
prostaglandyn: zmniejszenie obciążenia wstępnego serca,

• zmniejszenie całkowitego obwodowego oporu naczyniowego: zmniejszenie następczego
obciążenia serca.

Badania u pacjentów z niewydolnością krążenia wykazały, że peryndopryl:

• obniża ciśnienie napełniania lewej i prawej komory serca,

• zmniejsza całkowity obwodowy opór naczyniowy,

• zwiększa pojemność minutową serca i poprawia wskaźnik sercowy (cardiac index),

• zwiększa lokalny przepływ krwi przez mięsień.
Testy wysiłkowe u pacjentów również wykazały poprawę.

Dotyczące indapamidu

Indapamid jest pochodną sulfonamidową mającą pierścień indolowy i jest farmakologicznie zbliżony
do tiazydowych leków moczopędnych. Indapamid hamuje reabsorbcję sodu w części korowej nerek.
Zwiększa wydzielanie sodu i chlorków z moczem, oraz - w mniejszym stopniu - potasu i magnezu,
zwiększając w ten sposób objętość wydalanego moczu i działając przeciwnadciśnieniowo.

Charakterystyka działania przeciwnadciśnieniowego
Dotycząca produktu Co-Prenessa

U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, niezależnie od ich wieku, Co-Prenessa wywiera zależne od
dawki działanie przeciwnadciśnieniowe w stosunku do ciśnienia rozkurczowego i skurczowego,
zarówno w pozycji stojącej, jak i leżącej. Efekt ten utrzymuje się przez 24 godziny. Do normalizacji
wartości ciśnienia tętniczego krwi dochodzi po niecałym miesiącu leczenia; nie występuje przy tym
zjawisko tachyfilaksji. Przerwanie leczenia nie prowadzi do nagłego wzrostu ciśnienia „z odbicia". W
badaniach klinicznych wykazano, że jednoczesne podawanie peryndoprylu i indapamidu ma
synergistyczne działanie przeciwnadciśnieniowe.

Wpływ podawania małych dawek peryndoprylu i indapamidu na powikłania i śmiertelność ze strony
układu krążenia nie był badany.

W wieloośrodkowym, randomizowanym badaniu PICXEL z zastosowaniem podwójnej ślepej próby
porównano echokardiograficznie wpływ skojarzenia peryndopryl/indapamid na przerost lewej komory
serca (LVH) względem monoterapii enalaprylem. W badaniu PICXEL pacjentom z nadciśnieniem
tętniczym z LVH (określonym jako wskaźnik masy lewej komory serca (LVMI) > 120 g/m2 u
mężczyzn i > 100 g/m2 u kobiet) przez rok losowo podawano raz na dobę albo peryndopryl (2
mg)/indapamid (0,625 mg) albo enalapryl (10 mg). Dawkę ustalono na podstawie pomiaru ciśnienia
tętniczego i wynosiła ona 8 mg peryndoprylu i 2,5 mg indapamidu albo 40 mg enalaprylu raz na dobę.
Jedynie 34% pacjentów leczono 2 mg peryndoprylu/0,625 mg indapamidu (względem 20% leczonych
enalaprylem w dawce 10 mg). Po roku leczenia LVMI zmniejszyło się znacznie bardziej w grupie
leczonej skojarzeniem peryndopryl/indapamid (-10,1 g/m2) niż w grupie leczonej enalaprylem (-1,1
g/m2) w całej losowej populacji pacjentów. Różnica między grupami pod względem zmiany LVMI
wyniosła -8,3 (95% CI (-11,5,-5,0), p < 0,0001).

Większe dawki peryndoprylu/indapamidu miały korzystniejszy wpływ na LVMI niż dawki określone
dla leków: Co Prenessa, 2 mg/0,625 mg i Co-Prenessa, 4 mg/1,25 mg.

W przypadku ciśnienia tętniczego oszacowane, uśrednione różnice między grupami randomizowanej
populacji wynosiły odpowiednio -5,8 mmHg (95% CI (-7,9, -3,7), p < 0,0001) dla ciśnienia
skurczowego i -2.3 mmHg (95% CI (-3,6,-0,9), p = 0,0004) dla ciśnienia rozkurczowego, na korzyść
grupy leczonej peryndoprylem/indapamidem.

Charakterystyka działania przeciwnadciśnieniowego
Dotycząca peryndoprylu

Peryndopryl obniża nadciśnienie tętnicze we wszystkich stopniach zaawansowania (łagodnym,
umiarkowanym i ciężkim); a redukcja ciśnienia rozkurczowego i skurczowego występuje zarówno w
pozycji stojącej, jak i leżącej. Maksymalna aktywność peryndoprylu występuje między 4 i 6 godziną
od przyjęcia pojedynczej dawki leku i utrzymuje się przez 24 godziny. Stopień zahamowania ACE
wynosi około 80% szczytowej wartości, nawet po 24 godzinach. U pacjentów odpowiadających na
leczenie, normalizacja wartości ciśnienia tętniczego następuje w ciągu miesiąca i utrzymuje się bez
zjawiska tachyfilaksji.

Przerwanie leczenia nie powoduje nagłego wzrostu wartości ciśnienia tętniczego „z odbicia".
Peryndopryl działa rozszerzająco na naczynia krwionośne; zwiększa elastyczność dużych tętnic,
wspomaga naprawę zmian w naczyniach oporowych i zmniejsza przerost lewej komory serca. Gdy
jest to potrzebne, leczenie dodatkowe diuretykami tiazydowymi zwiększa efekt terapeutyczny na
drodze współdziałania o typie addycji.

Połączenie inhibitora ACE z moczopędnym lekiem tiazydowym zmniejsza ryzyko hipokaliemii
towarzyszącej stosowaniu samego diuretyku.

Charakterystyka działania przeciwnadciśnieniowego
Dotycząca indapamidu

Stosowany w monoterapii indapamid działa hipotensyjnie przez 24 godziny, a działanie to jest
widoczne nawet przy minimalnych dawkach leku.

Działanie hipotensyjne indapamidu jest proporcjonalne do poprawy podatności naczyń tętniczych oraz
do zmniejszenia całkowitego i naczyniowego oporu obwodowego. Indapamid zmniejsza przerost
lewej komory serca.

Podczas zwiększania dawki efekt przeciwnadciśnieniowy tiazydów i pokrewnych im diuretyków
osiąga plateau, podczas gdy wywierane przez nich działania niepożądane stale rosną. Tak więc, w
przypadku nieskuteczności terapii, dalsze zwiększanie dawki leku nie ma sensu.
Jak wykazano u pacjentów z umiarkowanie ciężkim, krótko- lub długotrwałym nadciśnieniem
tętniczym, indapamid nie wpływa na:

- metabolizm lipidów (trójglicerydów, LDL-cholesterolu i HDL-cholesterolu),

- metabolizm węglowodanów, nawet u pacjentów z cukrzycą.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Właściwości farmakokinetyczne produktu Co-Prenessa

Skojarzone podawanie peryndoprylu i indapamidu nie zmienia charakterystyki farmakokinetycznej
poszczególnych leków.

Właściwości farmakokinetyczne peryndoprylu

Po podaniu doustnym peryndopryl szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając
maksymalne stężenie w osoczu w ciągu 1 godziny. Czas półtrwania peryndoprylu w osoczu wynosi 1
godzinę.

Peryndopryl jest prolekiem; 27% wchłoniętej dawki peryndoprylu dociera do krwi w postaci
aktywnego metabolitu - peryndoprylatu. Ponadto powstaje pięć innych, nieaktywnych metabolitów.
Maksymalne stężenie w osoczu peryndoprylat osiąga w ciągu 3 do 4 godzin po podaniu leku.
Obecność treści pokarmowej zmniejsza przekształcanie peryndoprylu do peryndoprylatu, a tym

samym biodostępność leku, peryndopryl należy przyjmować doustnie w jednej dawce dobowej, przed
porannym posiłkiem.

Wykazano liniową zależność miedzy dawką peryndoprylu a jego stężeniem w osoczu.
Objętość dystrybucji dla niezwiązanego peryndoprylatu wynosi w przybliżeniu 0,2 l/kg m.c.
Peryndoprylat w niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza (mniej niż 20% peryndoprylatu łączy
się głównie z ACE), ale proces ten jest zależny od stężenia.

Peryndoprylat jest wydalany z moczem, a czas półtrwania frakcji niezwiązanej wynosi w przybliżeniu
17 godzin i osiąga stan równowagi w ciągu 4 dni.

Eliminacja peryndoprylatu jest zmniejszona u osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów z
niewydolnością krążenia lub niewydolnością nerek. W niewydolności nerek pożądane jest
dostosowanie dawek leku do stopnia zaburzenia czynności narządu, na podstawie wartości klirensu
kreatyniny.

Klirens dializacyjny peryndoprylatu wynosi 70 ml/min.

Kinetyka peryndoprylu zmienia się przy marskości wątroby: klirens wątrobowy cząsteczki
macierzystej zmniejsza się o połowę. Niemniej ilość powstającego peryndoprylatu się nie zmienia, a
więc modyfikacja dawki leku nie jest konieczna (patrz punkt 4.2 i 4.4).

Właściwości farmakokinetyczne indapamidu

Indapamid szybko i całkowicie wchłania się z przewodu pokarmowego. U ludzi osiąga maksymalne
stężenie w osoczu po około 1 godzinie od podania leku drogą doustną. W około 79% indapamid wiąże
się z białkami osocza.

Połowiczy okres eliminacji leku wynosi 14-24 godziny (średnio 18 godzin). Wielokrotne podawanie
leku nie prowadzi do jego kumulacji. Indapamid jest wydalany z organizmu głównie z moczem (70%
podanej dawki) i kałem (22%) w postaci nieaktywnych metabolitów.

U pacjentów z niewydolnością nerek właściwości farmakokinetyczne indapamidu nie ulegają zmianie.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Połączenie peryndoprylu z indapamidem wykazuje nieznacznie zwiększoną toksyczność w
porównaniu z każdą z tych substancji stosowaną oddzielnie. Nie zaobserwowano zwiększenia
zaburzeń czynności nerek u szczurów po podawaniu peryndoprylu w skojarzeniu z indapamidem.
Stwierdzono jednak działanie toksyczne skojarzenia perindopril/indapamide na układ pokarmowy u
psów. Ten toksyczny efekt wydaje się zwiększony u samic szczurów (w porównaniu z
peryndoprylem).

Jednak te działania niepożądane wykazano dla poziomu dawek odpowiadających wyraźnie
określonemu marginesowi bezpieczeństwa w porównaniu do zastosowanych dawek terapeutycznych.
Badania przedkliniczne przeprowadzone osobno dla peryndoprylu i indapamidu nie wykazały ich
potencjalnego działania genotoksycznego, rakotwórczego ani teratogennego.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Celuloza mikrokrystaliczna, laktoza jednowodna, sodu wodorowęglan, krzemionka koloidalna
bezwodna, magnezu stearynian.

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności
3 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.
Przechowywać w temperaturze do 30 °C.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blistry (PVC/PE/PVDC/Al) po 14, 20, 28, 30, 50, 56, 60, 90 lub 100 tabletek, w tekturowym pudełku.
Blistry (oPA/Al/PVC/Al) po 14, 20, 28, 30, 50, 56, 60, 90 lub 100 tabletek w tekturowym pudełku.

Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu do
stosowania

Brak specjalnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJACY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU

KRKA Polska Sp. z o.o., ul. Równoległa 5, 02-235 Warszawa, Polska

8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr 14486

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU/ DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

12.03.2008 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO