Trudno dostępny w aptekach

 

Clexane roztwór do wstrzykiwań w ampułko-strzykawce | 100 mg/ml (10 000 j.m.) | 10 amp.-strz. po 1 ml

od 0 , 00  do 308 , 08

Wybierz odpłatność


Dowiedz się więcej

Rodzaj: lek na receptę | refundowany | 65+ | Ciąża | Dziecko
Substancja czynna: Enoxaparinum natricum
Podmiot odpowiedzialny: SANOFI AVENTIS FRANCE

Clexane cena

308,08



Opis produktu Clexane

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Clexane, 100 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Jedna ampułko-strzykawka 20 mg zawiera Enoxaparinum natricum (enoksaparyna sodowa)
20 mg/0,2 ml.

Jedna ampułko-strzykawka 40 mg zawiera Enoxaparinum natricum (enoksaparyna sodowa)
40 mg/0,4 ml.

Jedna ampułko-strzykawka 60 mg zawiera Enoxaparinum natricum (enoksaparyna sodowa)
60 mg/0,6 ml.

Jedna ampułko-strzykawka 80 mg zawiera Enoxaparinum natricum (enoksaparyna sodowa)
80 mg/0,8 ml.

Jedna ampułko-strzykawka 100 mg zawiera Enoxaparinum natricum (enoksaparyna sodowa)
100 mg/l ml.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Roztwór do wstrzykiwań.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo - zatorowej, szczególnie u pacjentów poddawanych
zabiegom chirurgicznym ortopedycznym, zabiegom w chirurgii ogólnej i onkologicznej.
Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej u pacjentów unieruchomionych z powodu
ostrych schorzeń, włącznie z ostrą niewydolnością serca, ostrą niewydolnością oddechową, ciężkimi
infekcjami, a także zaostrzeniem chorób reumatycznych powodujących unieruchomienie pacjenta
(dotyczy dawki 40 mg/0,4 mi).

Leczenie zakrzepicy żył głębokich powikłanej bądź niepowikłanej zatorowością płucną.
Leczenie niestabilnej dławicy piersiowej oraz zawału serca bez załamka Q, w skojarzeniu z kwasem
acetylosalicylowym (ASA).

Leczenie świeżego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST, w tym pacjentów,
którzy będą leczeni zachowawczo albo, którzy będą później poddani przezskórnej angioplastyce
wieńcowej (dotyczy dawki 60 mg/0,6 ml, 80 mg/0,8 ml, 100 mg/l ml).
Zapobieganie tworzeniu się skrzepów w krążeniu pozaustrojowym podczas hemodializy.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

• Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo - zatorowej u pacjentów poddawanych zabiegom
chirurgicznym

U pacjentów z umiarkowanym ryzykiem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (np. po zabiegach
chirurgicznych w obrębie jamy brzusznej), zalecana dawka enoksaparyny to 20 mg podskórnie raz na
dobę. Zwykle leczenie enoksaparyną trwa od 7 do 10 dni. U niektórych pacjentów czas leczenia może
być dłuższy. W takim przypadku, enoksaparynę należy podawać dopóki istnieje zwiększone ryzyko
zakrzepów i zatorów żylnych oraz do czasu uruchomienia pacjenta.

U pacjentów poddawanych ogólnym zabiegom chirurgicznym pierwsze wstrzyknięcie należy wykonać
2 godziny przed zabiegiem chirurgicznym.

U pacjentów z dużym ryzykiem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (np. przed chirurgicznym
zabiegiem ortopedycznym), zalecana dawka enoksaparyny to 40 mg podskórnie raz na dobę, pierwsza
dawka 12 godzin przed zabiegiem.

• Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej u pacjentów unieruchomionych

Zalecana dawka enoksaparyny to 40 mg podskórnie raz na dobę.

Leczenie enoksaparyną trwa co najmniej 6 dni i powinno być kontynuowane do czasu pełnego
uruchomienia pacjenta. Nie należy stosować produktu leczniczego dłużej niż 14 dni.

• Leczenie zakrzepicy żył głębokich powikłanej bądź niepowikłanej zatorowością płucną

Enoksaparyna można podawać podskórnie, zarówno raz na dobę w dawce 1,5 mg/kg mc., jak i 2 razy na
dobę w dawce 1 mg/kg mc. Zalecana dawka u pacjentów z powikłaniami zakrzepowo-zatorowymi to
1 mg/kg mc. podskórnie 2 razy na dobę.

Zwykle leczenie trwa przynajmniej 5 dni. Leczenie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi należy
rozpocząć, gdy jest to właściwe, a leczenie enoksaparyną należy kontynuować do chwili osiągnięcia
skuteczności przeciwzakrzepowej.

• Leczenie niestabilnej dławicy piersiowej oraz zawału serca bez załamka Q

Zalecana dawka enoksaparyny to 1 mg/kg mc. podskórnie co 12 godzin, jednocześnie z doustnie
podanym kwasem acetylosalicylowym (ASA) w dawce od 100 do 325 mg raz na dobę. U tych pacjentów
enoksaparynę należy stosować przez co najmniej 2 dni i leczenie należy kontynuować do osiągnięcia
jego celu. Zwykle leczenie trwa od 2 do 8 dni.

• Leczenie świeżego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST

Zalecana dawka enoksaparyny to 30 mg w pojedynczym wstrzyknięciu dożylnym i dodatkowo,
bezpośrednio po wstrzyknięciu dożylnym, podskórnie 1 mg/kg mc., a następnie I mg/kg mc.
podskórnie co 12 godzin (w odniesieniu do dwóch pierwszych dawek maksymalnie po 100 mg
podskórnie, następne dawki 1 mg/kg mc. podskórnie). Dawkowanie u pacjentów w wieku powyżej
75 lat - patrz punkt 4.2.

Podczas jednoczesnego stosowania z leczeniem trombolitycznym (o swoistym działaniu na fibrynę
lub bez swoistego działania na fibrynę), enoksaparynę należy podać w okresie od 15 minut przed do
30 minut po rozpoczęciu leczenia fibrynolitycznego. Wszyscy pacjenci powinni otrzymywać kwas
acetylosalicylowy natychmiast po rozpoznaniu świeżego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem
odcinka ST tak długo, dopóki nie wystąpią przeciwwskazania (produkt leczniczy podaje się w dawce
od 75 mg do 325 mg raz na dobę).

Leczenie enoksaparyną może trwać 8 dni lub może być prowadzone do momentu opuszczenia szpitala
przez pacjenta.

Zalecenia dotyczące pacjentów poddawanych przezskórnej angioplastyce wieńcowej: jeżeli ostatnią
dawkę enoksaparyny podano podskórnie mniej niż 8 godzin przed momentem wypełnienia balonika,
nie jest konieczne podanie kolejnej dawki. Jeżeli ostatnią dawkę enoksaparyny podano podskórnie
ponad 8 godzin przed wypełnieniem balonika, należy podać enoksaparynę w szybkim wstrzyknięciu
dożylnym w dawce 0,3 mg/kg mc.

• Zapobieganie tworzeniu się pozaustrojowych skrzepów podczas hemodializy

Dawka enoksaparyny równoważna 1 mg/kg mc. podawana do linii tętniczej krążenia pozaustrojowego
na początku dializy wystarcza zwykle na 4 godzinną dializę.

Jeśli zostaną znalezione pierścienie fibrynowe np. po dłuższej niż zwykle dializie, można podać
dodatkową dawkę od 0,5 mg do 1 mg/kg mc.

U pacjentów z dużym ryzykiem krwawień, należy zmniejszyć dawkę do 0,5 mg/kg mc. w przypadku
stosowania podwójnego dostępu naczyniowego lub do 0,75 mg/kg mc., jeśli dostęp naczyniowy jest
pojedynczy.

• Pacjenci w podeszłym wieku

W leczeniu świeżego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST u pacjentów w podeszłym
wieku (powyżej 75 lat), nie należy stosować początkowego szybkiego wstrzyknięcia dożylnego.
Podawanie produktu należy rozpocząć od dawki 0,75 mg/kg mc. podskórnie co 12 godzin
(maksymalnie po 75 mg podskórnie w odniesieniu do pierwszych dwóch dawek, a następnie
0,75 mg/kg mc. podskórnie w odniesieniu do pozostałych dawek).

W odniesieniu do innych wskazań, zmniejszenie dawkowania nie jest konieczne u pacjentów w
podeszłym wieku, z wyjątkiem pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 4.2, 4.4 oraz 5.2).

• Dzieci

Nie zaleca się stosowania enoksaparyny u dzieci, ponieważ nie ustalono dawkowania.

• Pacjenci z niewydolnością nerek

(Patrz punkt 4.4 oraz 5.2).

Ciężka niewydolność nerek

Ze względu na znacznie zwiększone stężenie enoksaparyny w surowicy krwi u pacjentów z ciężką
niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), niezbędna jest modyfikacja dawkowania w tej
grupie pacjentów, zgodnie z podanymi poniżej tabelami.

Zaleca się wprowadzenie następujących zmian podczas stosowania leczniczych dawek
enoksaparyny:__

Dawkowanie standardowe

Dawkowanie u pacjentów z ciężką niewydolnością
nerek

1 mg/kg mc. podskórnie dwa razy na dobę

1 mg/kg mc. podskórnie raz na dobę

1,5 mg/kg mc. podskórnie raz na dobę

1 mg/kg mc. podskórnie raz na dobę

Leczenie świeżego zawału mięśniowego z uniesieniem odcinka ST u pacjentów < 75 lat

30 mg w pojedynczym wstrzyknięciu
dożylnym i dodatkowo, bezpośrednio po
wstrzyknięciu dożylnym, 1 mg/kg mc.
podskórnie, a następnie 1 mg/kg mc.
podskórnie dwa razy na dobę
(maksymalnie po 100 mg w odniesieniu do
każdej z dwóch pierwszych dawek podanych
podskórnie)

30 mg w pojedynczym wstrzyknięciu dożylnym i
dodatkowo, bezpośrednio po wstrzyknięciu
dożylnym, I mg/kg mc. podskórnie a następnie 1
mg/kg mc. podskórnie raz na dobę
(maksymalnie 100 mg w odniesieniu do pierwszej
dawki podanej podskórnie)

Leczenie świeżego zawału mięśniowego z uniesieniem odcinka ST u pacjentów w podeszłym wieku
(> 75 łat)

0,75 mg/kg mc. podskórnie dwa razy na dobę bez
początkowego wstrzyknięcia dożylnego
(maksymalnie 75 mg w odniesieniu do każdej z
dwóch pierwszych dawek podanych podskórnie)

1 mg/kg mc. podskórnie raz na dobę bez
początkowego wstrzyknięcia dożylnego
(maksymalnie 100 mg w odniesieniu do pierwszej
dawki podanej podskórnie)

   

Zaleca się wprowadzenie następujących zmian podczas stosowania profilaktycznych dawek
enoksaparyny:__

Dawkowanie standardowe

Dawkowanie u pacjentów z ciężką niewydolnością
nerek

40 mg podskórnie raz na dobę

20 mg podskórnie raz na dobę

20 mg podskórnie raz na dobę

20 mg podskórnie raz na dobę

Zalecane modyfikacje dawkowania nie odnoszą się do pacjentów ze wskazaniem do hemodializy.

Umiarkowana lub łagodna niewydolność nerek

Nie jest konieczna zmiana dawkowania u pacjentów z umiarkowaną (klirens kreatyniny 30 do
50 ml/min) i łagodną (klirens kreatyniny 50 do 80 ml/min) niewydolnością nerek, jednak wskazane jest
prowadzenie wnikliwej obserwacji klinicznej tych pacjentów podczas leczenia enoksaparyną.

• Pacjenci z niewydolnością wątroby

Z powodu braku badań klinicznych należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu
leczniczego u pacjentów z niewydolnością wątroby.

• Masa ciała

Zmniejszenie dawkowania nie jest konieczne u pacjentów otyłych lub o małej masie ciała (patrz
punkt 4.4 oraz 5.2).

• Sposób podawania

Wstrzykniecie podskórne

Enoksaparynę podaje się we wstrzyknięciach podskórnych (w celu zapobiegania żylnej chorobie
zakrzepowo - zatorowej, w leczeniu zakrzepicy żył głębokich, w leczeniu niestabilnej dławicy
piersiowej, w leczeniu zawału serca bez załamka Q i w leczeniu świeżego zawału mięśnia sercowego z
uniesieniem odcinka ST).

Wstrzykniecie dożylne

W leczeniu świeżego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST, leczenie można rozpocząć
pojedynczym wstrzyknięciem dożylnym, po którym natychmiast następuje wstrzyknięcie podskórne.

Wstrzyknięcie do linii tętniczej krążenia pozaustrojowego

W celu zapobiegania tworzeniu się pozaustrojowych skrzepów podczas hemodializy, enoksaparynę
podaje się we wstrzyknięciach do linii tętniczej krążenia pozaustrojowego.

Enoksaparyny nie wolno podawać domięśniowo.

Ampułko-strzykawka jest gotowa do bezpośredniego użycia.

Technika wstrzyknięcia podskórnego

Wstrzyknięcie najlepiej wykonać wtedy, gdy pacjent znajduje się w pozycji leżącej.

Enoksaparynę podaje się w głębokich wstrzyknięciach podskórnych. Produkt leczniczy należy podawać

na przemian w lewą lub prawą przednio-boczną lub tylno-boczną część powłok brzusznych.

Całą długość igły wprowadzić pionowo w fałd skóry powstały po uchwyceniu jej kciukiem i palcem

wskazującym. Nie należy uwalniać fałdu skóry przed zakończeniem wstrzykiwania.

Po podaniu produktu leczniczego nie należy pocierać miejsca wstrzyknięcia.

W przypadku ampułko-strzykawek 20 mg i 40 mg nie należy usuwać banieczki powietrza ze strzykawki
przed wstrzyknięciem, gdyż może to spowodować zmniejszenie podanej dawki.
Ampułko-strzykawka przeznaczona jest wyłącznie do jednorazowego użytku.

Należy poinformować pacjenta, aby zużyte ampułko-strzykawki wrzucał do specjalnych pojemników w
aptekach lub szpitalach a nie do „ogólnych" śmieci.

Technika wstrzyknięcia dożylnego

Do wstrzyknięcia dożylnego należy stosować fiolki zawierające większą liczbę dawek. Enoksaparynę
należy podawać przez cewnik wprowadzony do układu żylnego. Produktu leczniczego nie wolno
mieszać ani podawać z innymi produktami leczniczymi. W celu uniknięcia ewentualnego mieszania
enoksaparyny z innymi produktami leczniczymi, dostęp żylny należy przepłukać wystarczającą
objętością soli fizjologicznej lub roztworu glukozy przed i po dożylnym podaniu enoksaparyny, w
celu oczyszczenia miejsca wprowadzania produktu leczniczego. Enoksaparynę można bezpiecznie

podawać z roztworem fizjologicznym (0,9% roztwór chlorku sodowego) lub 5% roztworem wodnym
glukozy.

4.3 Przeciwwskazania

nadwrażliwość na enoksaparynę, heparynę lub jej pochodne, w tym heparyny drobnocząsteczkowe
ostre bakteryjne zapalenie wsierdzia
ciężkie zaburzenia krzepnięcia krwi
duże krwawienia

trombocytopenia u pacjentów z dodatnim wynikiem testu agregacji płytek krwi w vitro w obecności
enoksaparyny

czynna choroba wrzodowa żołądka i (lub) dwunastnicy
udar (z wyłączeniem udaru powstałego w wyniku zatoru)
zwiększone ryzyko krwotoku.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Różne produkty lecznicze heparyn drobnocząsteczkowych mogą nie być równoważne, dlatego nic należy
stosować heparyn drobnocząsteczkowych zamiennie.

• Zwiększone ryzyko krwotoku

Enoksaparynę należy stosować z dużą ostrożnością w sytuacjach zwiększonego ryzyka krwawienia,
takich jak:

zaburzenia hemostazy

choroba wrzodowa żołądka i (lub) dwunastnicy w wywiadzie
niedawno przebyty udar niedokrwienny
niewyrównane ciężkie nadciśnienie tętnicze
retinopatia cukrzycowa

niedawno przebyte zabiegi neurochirurgiczne lub oftalmologiczne
jednoczesne stosowanie produktów leczniczych wpływających na hemostazę.

• Trombocytopenia spowodowana stosowaniem heparyny

U pacjentów z trombocytopenią spowodowaną stosowaniem heparyny, z zakrzepicą lub bez zakrzepicy,
enoksaparynę należy stosować szczególnie ostrożnie.

Istnieje ryzyko wystąpienia małopłytkowości wywołanej przez heparynę z udziałem przeciwciał podczas
stosowania heparyn małocząsteczkowych, dlatego należ)' rozważyć regularne kontrolowanie liczby
płytek krwi przed i podczas stosowania tych produktów leczniczych. Trombocytopenia zazwyczaj
występuje między 5. i 21. dniem od rozpoczęcia leczenia enoksaparyną. Po zaobserwowaniu istotnego
zmniejszenia ilości płytek krwi (30% do 50% początkowej wartości), enoksaparynę należy natychmiast
odstawić i zastosować inne leczenie.

• Hiperkaliemia

Heparyna może hamować wydzielanie aldosteronu przez korę nadnerczy, co prowadzi do hiperkaliemii,
zwłaszcza u pacjentów z cukrzycą, przewlekłą niewydolnością nerek, wcześniej obecną kwasicą
metaboliczną, ze zwiększonym stężeniem potasu w osoczu krwi lub przyjmujących leki moczopędne
oszczędzające potas. Ryzyko hiperkaliemii wydaje się większe podczas długotrwałego leczenia, ale
hiperkaliemia jest zwykle przemijająca. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem, należy wykonać
badania stężenia potasu w osoczu krwi przed rozpoczęciem leczenia heparyną a następnie kontrolować
je regularnie, szczególnie w przypadku, gdy leczenie trwa dłużej niż 7 dni.

• Znieczulenie rdzeniowo-nadtwardówkowe

Podobnie jak po zastosowaniu innych leków przeciwzakrzepowych, jednoczesne podanie enoksaparyny i
wykonanie znieczulenia rdzeniowo-nadtwardówkowego, może spowodować powstanie krwiaka
śródrdzeniowego. Może to prowadzić do długotrwałych lub trwałych porażeń. Takie powikłania
występują rzadko podczas stosowania enoksaparyny w dawkach 40 mg na dobę lub mniejszych. Ryzyko
wystąpienia krwiaka śródrdzeniowego zwiększa się w przypadku podawania większych dawek
enoksaparyny, używania po operacji stałych cewników nadtwardówkowych lub jednoczesnego
podawania innych produktów leczniczych wpływających na hemostazę, np. niesteroidowych leków
przeciwzapalnych (patrz punkt 4.5). Ryzyko wystąpienia krwiaka śródrdzeniowego wydaje się także
większe w przypadku pourazowych uszkodzeń lub wielokrotnych nakłuć osi mózgowo-rdzeniowej lub u
pacjentów po operacjach rdzenia lub z deformacjami rdzenia w wywiadzie.

W celu ograniczenia niebezpieczeństwa krwawienia do kanału kręgowego w przypadku jednoczesnego
stosowania enoksaparyny i znieczulenia rdzeniowo-nadtwardówkowego albo znieczulenia lub leczenia
przeciwbólowego z wykorzystaniem nadtwardówkowej drogi podawania produktów leczniczych, należy
uwzględnić właściwości farmakokinetyczne produktu leczniczego (patrz punkt 5.2). Zaleca się, aby
wprowadzanie lub usuwanie cewnika przeprowadzać w czasie, gdy działanie przeciwzakrzepowe
enoksaparyny jest słabe.

W zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej, wprowadzenie lub usunięcie cewnika należy
wykonać po 10 do 12 godzinach od podania profilaktycznej dawki enoksaparyny.
U pacjentów otrzymujących większe dawki produktu (1,5 mg/kg mc. jeden raz na dobę), powyższe
czynności należy wykonać z większym opóźnieniem w stosunku do podania enoksaparyny, tj. po
upływie 24 godzin. Kolejną dawkę enoksaparyny można podać nie wcześniej niż po 2 godzinach od
usunięcia cewnika.

W przypadku, gdy lekarz podejmie decyzję o podawaniu leków przeciwzakrzepowych w czasie
stosowania znieczulenia rdzeniowo-nadtwardówkowego, konieczne jest zachowanie szczególnej
ostrożności i regularne monitorowanie pacjenta w celu wykrycia ewentualnych podmiotowych i
przedmiotowych objawów niedoborów neurologicznych, takich jak: ból środkowej części pleców,
niedobory czuciowe i ruchowe (drętwienie lub osłabienie kończyn dolnych), zaburzenia czynności jelita
grubego lub pęcherza moczowego. Pacjentów należy pouczyć o konieczności zgłaszania lekarzowi
któregokolwiek z wyżej wymienionych objawów. Jeśli na podstawie objawów podejrzewa się
występowanie krwiaka śródrdzeniowego, niezbędne jest wykonanie natychmiastowej diagnostyki i
podjęcie leczenia, włącznie z dekompresją rdzenia kręgowego.

• Zabiegi przezskórnej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych

U pacjentów, u których niestabilna dławica piersiowa, zawał serca bez załamka Q oraz świeży zawał
mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST są leczone enoksaparyną, w celu zminimalizowania ryzyka
krwawienia po zabiegach chirurgicznych w obrębie naczyń, należy ściśle przestrzegać zalecanych
odstępów pomiędzy podaniem kolejnych dawek enoksaparyny. Ważne jest uzyskanie hemostazy w
miejscu nakłucia po przezskórnej angioplastyce wieńcowej. W przypadku stosowania urządzenia do
zamykania, należy natychmiast wyjąć prowadnik. Jeżeli stosuje się metodę ucisku ręcznego, należy
usunąć koszulkę naczyniową w ciągu 6 godzin po wstrzyknięciu ostatniej dawki enoksaparyny drogą
dożylną lub podskórną. Jeżeli kontynuowanie leczenia enoksaparyną jest konieczne, następną planowaną
dawkę należy podać nie wcześniej niż 6 do 8 godzin po wyjęciu koszulki naczyniowej. Miejsce
przeprowadzenia zabiegu należy obserwować w kierunku występowania objawów krwawienia lub
tworzenia się krwiaka.

• Sztuczne zastawki serca

Nie przeprowadzono odpowiednich badań oceniających przeciwzakrzepowe właściwości enoksaparyny
u pacjentów ze sztucznymi zastawkami serca. Enoksaparyna w dawce stosowanej w zapobieganiu żylnej
chorobie zakrzepowo-zatorowej nie jest wystarczająca w zapobieganiu zakrzepicy zastawek serca u
pacjentów ze sztucznymi zastawkami serca. Opisywano przypadki niepowodzenia w leczeniu kobiet w
ciąży ze sztucznymi zastawkami serca, które przyjmowały leki przeciwzakrzepowe podczas stosowania
leczniczych dawek enoksaparyny (patrz punkt 4.6).

Nie zaleca się stosowania enoksaparyny w celu zapobiegania zmianom zakrzepowo-zatorowymi u
pacjentów ze sztucznymi zastawkami serca.

• Krwotok u pacjentów w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku nie obserwuje się zwiększonej tendencji do krwawień w przypadku
stosowania enoksaparyny w dawkach profilaktycznych. U pacjentów w podeszłym wieku (zwłaszcza w
wieku 80 lat i starszych) ryzyko powikłań krwotocznych może być większe w przypadku stosowania
enoksaparyny w dawkach leczniczych. Zaleca się prowadzenie wnikliwej obserwacji klinicznej tej grupy
pacjentów (patrz punkt 4.2 oraz 5.2).

• Pacjenci z niewydolnością nerek

U pacjentów z niewydolnością nerek zwiększenie narażenia na enoksaparynę wiąże się ze zwiększeniem
ryzyka wystąpienia krwawień.

Ze względu na znacznie zwiększone stężenie enoksaparyny w surowicy krwi u pacjentów z ciężką
niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), niezbędna jest modyfikacja dawkowania w tej
grupie pacjentów podczas stosowania leczniczych oraz profilaktycznych dawek enoksaparyny. Nie jest
konieczna zmiana dawkowania u pacjentów z umiarkowaną (klirens kreatyniny 30 do 50 ml/min) i
łagodną (klirens kreatyniny 50 do 80 ml/min) niewydolnością nerek, jednak należy prowadzić wnikliwą
obserwację kliniczną tych pacjentów podczas leczenia enoksaparyną (patrz punkt 4.2 oraz 5.2).

• Pacjenci o małej masie ciała

Obserwowano zwiększenie stężenia enoksaparyny po zastosowaniu profilaktycznych dawek produktu
leczniczego (niemodyfikowanych względem masy ciała pacjenta) u kobiet o małej masie ciała (< 45 kg) i
mężczyzn o małej masie ciała (< 57 kg). Takie działanie może się wiązać ze zwiększeniem ryzyka
krwawienia. Z tego względu, niezbędne jest prowadzenie wnikliwej obserwacji klinicznej tej grupy
pacjentów (patrz punkt 5.2).

• Badania laboratoryjne

W trakcie stosowania enoksaparyny może wystąpić wydłużenie czasu częściowej tromboplastyny po
aktywacji (PTT) oraz czasu krzepnięcia po aktywacji (ACT). Wydłużenie czasu PTT i ACT nie jest
skorelowane liniowo z siłą działania przeciwzakrzepowego enoksaparyny. Dlatego pomiary czasów
PTT i ACT nie stanowią odpowiedniego ani wiarygodnego sposobu monitorowania aktywności
enoksaparyny.

Ocena ryzyka i obserwacja kliniczna są najlepszymi wskaźnikami ryzyka potencjalnego krwawienia.
Zwykle nie jest konieczne rutynowe kontrolowanie aktywności anty-Xa.

Jednakże, należy rozważyć monitorowanie aktywności anty-Xa u pacjentów leczonych heparyną
drobnocząsteczkową, u których występuje zwiększone ryzyko krwawienia (np. pacjenci z zaburzeniem
czynności nerek, osoby w podeszłym wieku lub o ekstremalnej masie ciała) lub czynne krwawienia.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Przed leczeniem enoksaparyną należy odstawić produkty lecznicze, które zaburzają hemostazę, chyba że
ich stosowanie jest konieczne. Są to: salicylany o działaniu ogólnym, kwas acetylosalicylowy,
niesteroidowe leki przeciwzapalne włącznie z ketorolakiem, dekstran, tyklopidyna, klopidogrel,
glikokortykosteroidy o działaniu ogólnym, leki działające trombolitycznie i przeciwzakrzepowo, inne
leki antyagregacyjne, w tym antagoniści glikoproteiny IIb/IIIa.

Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego użycia enoksaparyny z wyżej wymienionymi produktami
leczniczymi, należy starannie monitorować kliniczne i laboratoryjne parametry krzepnięcia krwi.

4.6 Ciąża i laktacja
Ciąża

Badania na zwierzętach nic dostarczyły dowodów na działanie toksyczne enoksaparyny na płód lub
działanie teratogenne.

U ciężarnych samic szczurów przenikanie znakowanej 35S enoksaparyny przez łożysko do płodu jest
minimalne.

Badania u ludzi nie wykazały, czy enoksaparyna przenika przez łożysko podczas drugiego trymestru
ciąży. Brak danych dotyczących przenikania produktu leczniczego przez łożysko w pierwszym i trzecim
trymestrze ciąży.

Z powodu braku odpowiednio kontrolowanych badań u kobiet w ciąży, jak również ze względu na brak
możliwości odpowiedniego porównania wpływu produktu leczniczego u zwierząt i ludzi, produkt
leczniczy może być stosowany u tych pacjentek jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności.

Laktacja

U szczurów w okresie laktacji stężenie 35S enoksaparyny lub jej znakowanych metabolitów w mleku jest
bardzo małe.

Nie wiadomo czy niezmieniona enoksaparyna przenika do mleka ludzkiego. Wchłanianie enoksaparyny
po przyjęciu doustnym jest mało prawdopodobne. Jednak należy zalecić unikanie karmienia piersią w
czasie stosowania produktu leczniczego.

W badaniu klinicznym (przeprowadzonym w południowej Afryce) z udziałem ciężarnych pacjentek ze
sztucznymi zastawkami serca, którym podawano enoksaparynę (1 mg/kg mc. dwa razy na dobę) jako
profilaktykę powikłań zakrzepowo-zatorowych, u dwóch z ośmiu badanych kobiet wystąpiły skrzepliny,
prowadzące do zablokowania zastawek serca i zgonu pacjentki i płodu.

Ze względu na brak informacji na temat dawkowania, skuteczności i bezpieczeństwa stosowania w
takich okolicznościach, nie zaleca się stosowania enoksaparyny u kobiet w ciąży ze sztucznymi
zastawkami serca.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Enoksaparyna nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Enoksaparyna była oceniana u ponad 15 000 pacjentów, którzy otrzymywali enoksaparynę w
badaniach klinicznych. Badania obejmowały: 1776 pacjentów z ryzkiem powikłań
zakrzepowo-zatorowych, otrzymujących enoksaparynę w zapobieganiu żylnej chorobie
zakrzepowo-zatorowej po zabiegach operacyjnych ortopedycznych lub w obrębie jamy brzusznej,
1169 pacjentów unieruchomionych z powodu ostrych schorzeń, otrzymujących enoksaparynę w
zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej, 559 pacjentów otrzymujących enoksaparynę w
leczeniu zakrzepicy żył głębokich powikłanej bądź niepowikłanej zatorowością płucną, 1578 pacjentów
otrzymujących enoksaparynę w leczeniu niestabilnej dławicy piersiowej oraz zawału serca bez
załamka Q i 10176 pacjentów otrzymujących enoksaparynę w leczeniu świeżego zawału mięśnia
sercowego z uniesieniem odcinka ST.

W trakcie tych badań, schemat dawkowania enoksaparyny sodowej różnił się w zależności od
wskazania. W zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej u pacjentów poddawanych
zabiegom operacyjnym chirurgicznym lub u pacjentów unieruchomionych z powodu ostrych
schorzeń enoksaparynę sodową stosowano w dawce 40 mg podskórnie raz na dobę. W leczeniu
zakrzepicy żył głębokich (DVT ang. deep vein thrombosis), powikłanej bądź niepowikłanej
zatorowością płucną (PE, ang. pulmonary embolistn), pacjenci otrzymywali enoksaparynę w dawce
1 mg/kg mc. podskórnie co 12 godzin lub 1,5 mg/kg mc. podskórnie raz na dobę. W badaniach
klinicznych dotyczących leczenia niestabilnej dławicy piersiowej oraz zawału mięśnia sercowego bez
załamka Q stosowano dawki 1 mg/kg mc. podskórnie co 12 godzin, a w badaniu klinicznym
dotyczącym leczenia świeżego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem ST schemat podawania
enoksaparyny sodowej wynosił 30 mg w pojedynczym wstrzyknięciu dożylnym, a następnie
1 mg/kg mc. podskórnie co 12 godzin.

Poniżej przedstawiono działania niepożądane obserwowane w tych badaniach klinicznych i zgłoszone
po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu.

Częstość występowania zdefiniowana jest następująco: bardzo często (> 1/10); często (> 1/100 do
< 1/10); niezbyt często (> 1/1000 do < 1/100); rzadko (> 1/10000 do < 1/1000); bardzo rzadko
(< 1/10 000).

Działania niepożądane niezaobserwowane w badaniach klinicznych, ale zgłoszone po wprowadzeniu
produktu do obrotu są definiowane, jako częstość występowania „rzadko".

Krwotoki

W badaniach klinicznych, krwotoki były najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi.
Obejmowały one duże krwotoki, zaobserwowane u najwyżej 4,2% pacjentów (pacjenci po zabiegach
operacyjnych chirurgicznych1). Niektóre z tych przypadków zakończyły się zgonem.
Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwzakrzepowych, krwotok może wystąpić, jeśli obecne są
następujące czynniki ryzyka: zmiany organiczne powodujące krwawienie, procedury inwazyjne lub
użycie produktów leczniczych zaburzających hemostazę (patrz punkt 4.4 i 4.5).

Klasyfikacja

Profilaktyka u

Profilaktyka u

Leczenie DVT,

Leczenie

Leczenie świeżego

układów i

pacjentów

pacjentów

powikłanej bądź

niestabilnej

zawału mięśnia

narządów

poddawanych

unieruchomionych

niepowikłanej PE

dławicy

sercowego z

MedDRA

zabiegom

z powodu ostrych

piersiowej

uniesieniem odcinka

operacyjnym

schorzeń

oraz zawału

ST

chirurgicznym

serca bez

załamka Q

Zaburzenia

Bardzo

Często:

Bardzo często:

Często:

Często:

naczyniowe

często:

Krwotok*

Krwotok*

Krwotok*

Krwotok*

Krwotok*

Niezbyt często:

Rzadko:

Niezbyt często:

Rzadko:

Krwotok

Krwotok

Krwotok

Krwotok

wewnątrzczaszkowy

zaotrzewnowy

wewnątrzczaszkowy

zaotrzewnowy

Krwotok

Krwotok

zaotrzewnowy

zaotrzewnowy

*taki jak: krwiak, wybroczyna poza miejscem wstrzyknięcia, krwiak w ranie, krwiomocz, krwotok z nosa,
krwotok z przewodu pokarmowego.

Ponadto, po wprowadzeniu produktu do obrotu

Rzadko: zgłaszano przypadki krwiaków śródrdzeniowych (lub krwiaków w obrębie kanału kręgowego)
przy jednoczesnym stosowaniu enoksaparyny sodowej i wykonaniu znieczulenia
rdzeniowo-nadtwardówkowego lub punkcji rdzeniowej. Działania te powodowały różnego stopnia
uszkodzenia neurologiczne, w tym także długotrwałe lub nieprzemijające porażenie (patrz punkt 4.4)

1) U pacjentów poddawanych operacjom chirurgicznym, powikłania w postaci krwotoku były uważane za poważne,
jeżeli: (1) krwotok powodował istotne zdarzenie kliniczne lub (2) towarzyszyło mu obniżenie stężenia hemoglobiny
> 2 g/ml lub transfuzja 2 lub więcej jednostek produktów krwi. Krwotoki zaotrzewnowe i wewnątrzczaszkowe
zawsze były uważane za poważne.

Trombocytopenia i trombocytoza

Klasyfikacja
układów i
narządów
MedDRA

Profilaktyka u

pacjentów

poddawanych

zabiegom

operacyjnym

chirurgicznym

Profilaktyka u
pacjentów
unieruchomionych
z powodu ostrych
schorzeń

Leczenie DVT,
powikłanej bądź
niepowikłanej PE

Leczenie
niestabilnej
dławicy piersiowej
oraz zawału serca
bez załamka Q

Leczenie świeżego
zawału mięśnia
sercowego z
uniesieniem odcinka
ST

Zaburzenia
krwi i
układu
chłonnego

Bardzo często:
Trombocytoza*

Często:

Trombocytopenia

Niezbyt często:
Trombocytopenia

Bardzo często:
Trombocytoza*

Często:

Trombocytopenia

Niezbyt często:
Trombocytopenia

Często:

Trombocytoza*
Trombocytopenia

Bardzo rzadko:

Trombocytopenia

immunoalergiczna

*zwiększenie liczby płytek krwi > 400 x 10V/I

Ponadto, po wprowadzeniu produktu do obrotu

Rzadko: przypadki trombocytopenii immunoalergicznej z zakrzepicą; w niektórych przypadkach
zakrzepica była powikłana zawałem narządu lub niedokrwieniem kończyny (patrz punkt 4.4).

Inne, ważne z punktu widzenia klinicznego, działania niepożądane

Działania te są przedstawione poniżej, niezależnie od wskazań, ale zgodnie z klasyfikacją układów i
narządów, częstością występowania i zmniejszającym się nasileniem.

Klasyfikacja układów i narządów MedDRA

Wszystkie wskazania

Zaburzenia układu immunologicznego

Często: reakcje alergiczne

Rzadko: reakcje anafilaktyczne i (lub)

anafilaktoidalne

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Bardzo często: zwiększenie aktywności enzymów
wątrobowych (głównie aminotransferaz**)

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Często: pokrzywka, świąd, rumień
Niezbyt często: wysypka pęcherzowa

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Często: krwiak w miejscu wstrzyknięcia, ból w
miejscu wstrzyknięcia i inne reakcje w miejscu
wstrzyknięcia*

Niezbyt często: miejscowe podrażnienie; martwica
skóry w miejscu wstrzyknięcia

Badania diagnostyczne

Rzadko: hiperkaliemia

*takie jak: obrzęk, krwotok, nadwrażliwość, zapalenie, stwardnienie, ból lub reakcja (BNO) w miejscu
wstrzyknięcia

**aktywność aminotransferaz > 3 krotnie ponad górną granicę normy

Ponadto, po wprowadzeniu produktu do obrotu
• Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Rzadko:

- Zapalenie naczyń skóry, martwica skóry zwykle występująca w miejscu wstrzyknięcia
(zjawisko to było zwykle poprzedzone wystąpieniem plamicy lub plam rumieniowych, z
obecnością nacieków i towarzyszącą bolesnością). W takim przypadku należy przerwać
leczenie enoksaparyną sodową.

- Guzki w miejscu wstrzyknięcia (zapalne guzki, niebędące otorbionymi zbiornikami
enoksaparyny). Objawy te przemijają po kilku dniach i nie wymagają odstawienia
produktu leczniczego.

4.9 Przedawkowanie

Enoksaparyna podana doustnie źle się wchłania i nawet przyjęcie dużych dawek nie powinno prowadzić
do poważnych następstw. Można to sprawdzić poprzez badania aktywności anty-Xa i anty-IIa.
Przypadkowe przedawkowanie enoksaparyny po podaniu pozajelitowym może prowadzić do powikłań
krwotocznych.

Działanie przeciwzakrzepowe może być w większości zneutralizowane przez powolne wstrzyknięcie
dożylne siarczanu protaminy lub chlorowodorku protaminy. Dawka protaminy zależy od dawki
wstrzykniętej enoksaparyny; 1 mg siarczanu protaminy neutralizuje działanie przeciwzakrzepowe 1 mg
enoksaparyny o ile enoksaparynę podawano w okresie ostatnich 8 godzin. Jeżeli enoksaparynę podano
ponad 8 godzin przed podaniem protaminy albo. jeżeli stwierdzono, że konieczne jest podanie drugiej
dawki protaminy, protaminę można podać we wlewie w dawce 0,5 mg na 1 mg enoksaparyny.
Po 12 godzinach od wstrzyknięcia enoksaparyny podanie protaminy może nie być konieczne.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: heparyna i pochodne.
Kod ATC: BOI AB 05

Enoksaparyna jest heparyną o małej masie cząsteczkowej (drobnocząsteczkową) wynoszącej przeciętnie
około 4500 daltonów. Oczyszczona in vitro enoksaparyna wykazuje dużą aktywność przeciw
czynnikowi Xa krzepnięcia krwi (anty-Xa) (około 100 j.m./mg) i małą aktywność przeciw czynnikowi
IIa (anty-IIa) (około 28 j.m./mg). Te aktywności przeciwzakrzepowe są pośredniczone przez
antytrombinę III (ATIII), powodując u ludzi działanie przeciwzakrzepowe.
Poza aktywnością anty-Xa i anty-IIa, dodatkowe właściwości przeciwzakrzepowe i przeciwzapalne
enoksaparyny zostały zidentyfikowane w badaniach z udziałem zdrowych ochotników, pacjentów, a
także w modelach nieklinicznych.

Obejmują one zależne od ATIII zahamowanie innych czynników krzepnięcia takich jak czynnik VIIa,
indukcję uwalniania endogennego inhibitora zależnej od czynnika tkankowego drogi krzepnięcia (TFPI,
ang. Tissue Factor Pathway Inhibitor), jak również zmniejszenie uwalniania czynnika von Willebrand'a
(AWF, ang. von Willebrandfactor) z śródbłonka naczyniowego do krwioobiegu. Wiadomo, że czynniki
te przyczyniają się do ogólnego działania przeciwzakrzepowego enoksaparyny.

• Skuteczność kliniczna

Leczenie niestabilnej dławicy piersiowej i zawału mięśnia sercowego bez załamka O

W dużym wieloośrodkowym badaniu, z podwójnie ślepą próbą, zbadano 3171 pacjentów przyjętych w
ostrej fazie niestabilnej choroby niedokrwiennej serca, bądź z zawałem serca bez załamka Q. Pacjenci
otrzymali doustnie kwas acetylosalicylowy (ASA) w dawce 100 do 325 mg raz na dobę wraz z dożylnym
wlewem niefrakcjonowanej heparyny w dawce dostosowanej indywidualnie do czasu APTT lub
enoksaparynę podaną podskórnie w dawce 1 mg/kg mc. co 12 godzin. Pacjenci byli leczeni w szpitalu do
momentu uzyskania klinicznej stabilizacji, rewaskularyzacji, bądź wypisu. Czas hospitalizacji wynosił
od 2. do 8. dni. Dane kliniczne były zbierane do 30. dnia leczenia. Enoksaparyna w porównaniu z
heparyną klasyczną znacząco zmniejsza częstość nawrotów choroby niedokrwiennej serca, zawałów
serca i śmierci. Zmniejszenie ryzyka wyżej wymienionych powikłań o 16,2% w 14. dniu leczenia
utrzymuje się do 30. dnia leczenia. Dodatkowo u mniejszej liczby pacjentów z grupy leczonej
enoksaparyną było konieczne przeprowadzenie rewaskularyzacji z użyciem metody przezskórnej
angioplastyki naczyń wieńcowych (PTCA) lub pomostowania tętnic wieńcowych (CABG) (zmniejszenie
ryzyka nawrotu choroby wieńcowej, zawału serca bądź śmierci o 15,8% w 30. dniu leczenia).

Leczenie świeżego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST

W dużym wieloośrodkowym badaniu klinicznym 20 479 pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia
sercowego z uniesieniem odcinka ST, u których można było zastosować leczenie fibrynolityczne,
randomizowano do grupy przyjmującej enoksaparynę 30 mg w pojedynczym wstrzyknięciu dożylnym
dodatkowo, bezpośrednio po wstrzyknięciu dożylnym, 1 mg/kg mc. podskórnie, co 12 godzin lub do
grupy przyjmującej dożylnie heparynę niefrakcjonowaną z dawkowaniem korygowanym w oparciu o
czas częściowej tromboplastyny po aktywacji, przez okres 48 godzin. Wszyscy pacjenci byli także
leczeni kwasem acetylosalicylowym przez minimum 30 dni. Schemat dawkowania enoksaparyny był
skorygowany w przypadku pacjentów z ciężką niewydolnością nerek oraz osób w podeszłym wieku
(powyżej 75 lat). Enoksaparynę w postaci wstrzyknięć podawano do czasu zwolnienia ze szpitala lub
przez okres maksimum 8 dni (do zdarzenia, które nastąpiło wcześniej).

4716 pacjentów było poddanych przezskórnej angioplastyce wieńcowej z podawaniem leku
przeciwzakrzepowego przy zastosowaniu zasady zamaskowania produktu leczniczego badanego. W
przypadku pacjentów przyjmujących enoksaparynę przezskórną angioplastykę wieńcową
przeprowadzano podczas stosowania enoksaparyny (bez zmiany produktu leczniczego) według
schematu ustalonego w poprzednich badaniach, tzn. bez dodatkowego dawkowania, o ile ostatnio
dawka była podana podskórnie nie dawniej niż 8 godzin przed wypełnieniem balonika, dożylnie
0,3 mg/kg mc. enoksaparyny, o ile ostatni produkt leczniczy był podany podskórnie ponad 8 godzin
przed wypełnieniem balonika.

Podczas porównania skuteczności enoksaparyny względem heparyny niefrakcjonowanej stwierdzono
znamienne zmniejszenie częstości występowania pierwszorzędowego punktu końcowego,
obejmującego zgon z dowolnej przyczyny lub powtórny zawal mięśnia sercowego w okresie
pierwszych 30 dni po randomizacji (9,9% w grupie enoksaparyny w porównaniu do 12,05 w grupie
heparyny niefrakcjonowanej) ze zmniejszeniem ryzyka względnego o 17% (p < 0,001).

Korzyści terapeutyczne ze stosowania enoksaparyny, widoczne w postaci lepszych parametrów
skuteczności leczenia, pojawiały się po okresie 48 godzin. Występowało wówczas zmniejszenie
ryzyka względnego powtórnego zawału mięśnia sercowego o 35% w porównaniu do leczenia
heparyną niefrakcjonowaną (p < 0,001).

Korzystny wpływ enoksaparyny na pierwszorzędowy punkt końcowy był niezmienny we wszystkich
kluczowych podgrupach, wyróżnionych na podstawie wieku, płci, umiejscowienia zawału, cukrzycy
w wywiadzie, przebytego zawału mięśnia sercowego w wywiadzie, rodzaju stosowanego leku
fibrynolitycznego oraz czasu do rozpoczęcia leczenia produktem leczniczym badanym.

Stwierdzono znamienną korzyść terapeutyczną z zastosowania enoksaparyny w porównaniu do
heparyny niefrakcjonowanej wśród pacjentów poddanych przezskórnej angioplastyce wieńcowej w
okresie 30 dni po randomizacji (zmniejszenie ryzyka względnego o 23%) lub leczonych zachowawczo
(zmniejszenie ryzyka względnego o 15%, p=0,27 dla interakcji).

Częstość występowania w okresie 30 dni złożonego punktu końcowego obejmującego zgon, powtórny
zawał mięśnia sercowego lub krwawienie wewnątrzczaszkowe (kryterium korzyści klinicznej netto)
był znamiennie mniejszy (p < 0,0001) w grupie enoksaparyny (10,1%) w porównaniu do grupy
heparyny (12,2%) co odpowiada zmniejszeniu ryzyka względnego o 17% na korzyść stosowania
produktu Clexane.

Korzystny wpływ enoksaparyny na pierwszorzędowy punkt końcowy, obserwowany podczas
pierwszych 30 dni, utrzymywał się przez ponad 12-miesięczny okres obserwacji.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

• Charakterystyka ogólna

Parametry farmakokinetyczne enoksaparyny badano głównie w kategoriach czasu trwania aktywności
anty-Xa osocza (dawki profilaktyczne), a także aktywności przeciwtrombinowej po zastosowaniu
zalecanych dawek produktu leczniczego podawanych w postaci pojedynczego lub wielokrotnego
wstrzyknięcia oraz po jednokrotnym podaniu dożylnym.

Oznaczenie ilościowe aktywności farmakokinetycznej anty-Xa i anty-IIa przeprowadzono metodą
amidolityczną ze specyficznymi substratami oraz standardem enoksaparyny skalibrowanym względem
międzynarodowego standardu LMWI Is (NIBSC).

• Biodostępność i wchłanianie

Bezwzględna biodostępność enoksaparyny po wstrzyknięciu podskórnym, oparta na aktywności anty-Xa
wynosi około 100%. Objętość wstrzykiwanego produktu leczniczego i stężenie dawki z zakresu
100 do 200 mg/ml nie mają wpływu na właściwości farmakokinetyczne produktu podawanego zdrowym
ochotnikom.

Przeciętnie maksymalna aktywność anty-Xa osocza obserwowana jest po 3-5. godzinach po podskórnym
wstrzyknięciu i osiąga około 0,2; 0,4; 1,0 i 1,3 anty-Xaj.m./ml po jednokrotnym podaniu podskórnie
dawek odpowiednio 20; 40; 1 i 1,5 mg/kg mc.

Po podaniu produktu dożylnie w dawce 30 mg a bezpośrednio po tym podskórnie w dawce
1 mg/kg mc. co 12 godzin uzyskano wstępne szczytowe poziomy anty-Xa 1,16 j.m./ml (n=16) oraz
średnią ekspozycję odpowiadającą 88% stężeń w stanie równowagi. Stan równowagi jest uzyskiwany
w drugim dniu leczenia.

Właściwości farmakokinetyczne enoksaparyny wydają się pozostawać w zależności liniowej względem
zalecanych wielkości dawek. Po wielokrotnym podskórnym podaniu enoksaparyny w dawce
40 mg raz na dobę i 1,5 mg/kg mc. raz na dobę zdrowym ochotnikom, stężenie w stanie stacjonarnym
jest osiągane w 2. dniu leczenia, a średni wskaźnik stężenia enoksaparyny jest o około 15% większy w
stosunku do jednokrotnego podania produktu leczniczego. Stężenie enoksaparyny w stanie stacjonarnym
można łatwo określić na podstawie właściwości farmakokinetycznych po podaniu jednokrotnej dawki
produktu leczniczego. Po wielokrotnym podskórnym podaniu enoksaparyny w dawce I mg/kg mc.
dwa razy na dobę, stężenie w stanie stacjonarnym zostało osiągnięte w 3. lub 4. dniu leczenia podczas
średniej ekspozycji o około 65% większej w stosunku do jednokrotnego wstrzyknięcia oraz średniej
rozpiętości dawek wynoszącej od 1,2 do 0,52 j.m./ml. W oparciu o właściwości farmakokinetyczne
enoksaparyny można stwierdzić, że różnica stężeń w stanie stacjonarnym jest przewidywalna i mieści się
w zakresie wartości skutecznych.

Aktywność anty-IIa osocza po podskórnym podaniu produktu jest około 10-krotnie mniejsza w stosunku
do aktywności anty-Xa. Średnia maksymalna aktywność anty-IIa występuje około 3 do 4 godzin po
wstrzyknięciu podskórnym, osiągając wartości 0,13 j.m./ml i 0,19 j.m./ml po wielokrotnym podaniu
produktu leczniczego w dawce odpowiednio 1 mg/kg mc. dwa razy na dobę i 1,5 mg/kg mc. raz na dobę.

• Dystrybucja

Objętość dystrybucji aktywności anty-Xa enoksaparyny wynosi około 5 litrów i jest zbliżona do
objętości krwi.

• Wydalanie i metabolizm

Enoksaparyna jest produktem leczniczym o małym klirensie; średni klirens anty-Xa osocza wynosi
0,74 1/godz. po podaniu 1,5 mg/kg mc. enoksaparyny w 6-godzinnym wlewie dożylnym.

Wydalanie enoksaparyny wydaje się być procesem jednofazowym, a okres półtrwania wynosi od
około 4 godzin po jednokrotnym podaniu podskórnym do około 7 godzin po wielokrotnym podaniu
produktu leczniczego.

Enoksaparyna jest głównie metabolizowana w wątrobie w wyniku rozerwania wiązań
dwusiarczkowych (desulfacji) i depolimeryzacji, rozpadając się do cząsteczek o mniejszej masie
cząsteczkowej i znacznie zmniejszonej aktywności biologicznej. Klirens nerkowy aktywnych
produktów rozpadu wynosi około 10% podanej dawki, a całkowite wydalanie nerkowe aktywnych i
nieaktywnych fragmentów wynosi 40% dawki.

• Charakterystyka w poszczególnych populacjach

Pacjenci w podeszłym wieku

W oparciu o wyniki badań właściwości farmakokinetycznych enoksaparyny w różnych grupach
pacjentów można stwierdzić, że właściwości te są podobne u pacjentów w podeszłym wieku i osób
młodszych, z zachowaną prawidłową czynnością nerek. Jednak, ponieważ z wiekiem czynność nerek
ulega pogorszeniu, u osób w podeszłym wieku eliminacja enoksaparyny może być zmniejszona (patrz
punkt 4.4, 4.2 oraz 5.2).

Pacjenci z niewydolnością nerek

Obserwowano liniową współzależność między klirensem anty-Xa osocza i klirensem kreatyniny, co
wskazuje na zmniejszenie klirensu enoksaparyny u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.
Działanie anty-Xa enoksaparyny wyrażone w wartościach AUC ulega nieznacznemu zwiększeniu u
osób z łagodną (klirens kreatyniny 50 do 80 ml/min.) i umiarkowaną (klirens kreatyniny 30 do
50 ml/min.) niewydolnością nerek po wielokrotnym podskórnym podaniu enoksaparyny w dawce
40 mg raz na dobę. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż
30 ml/min.), pole powierzchni pod krzywą (AUC) w stanie stacjonarnym ulega istotnemu zwiększeniu,
przeciętnie o 65% po wielokrotnym podskórnym podaniu enoksaparyny w dawce 40 mg raz na dobę
(patrz punkt 4.4 oraz 4.2).

Masa ciała

Po wielokrotnym podawaniu enoksaparyny w dawce 1,5 mg/kg raz na dobę, średnie wartości AUC
odzwierciedlające działanie anty-Xa nieznacznie zwiększają się w stanic stacjonarnym u zdrowych
ochotników z nadwagą (BMI 30 do 48 kg/m2) w porównaniu do osób z grupy kontrolnej o prawidłowej
masie ciała. Wartości Amax nie ulegają zwiększeniu. Po podskórnym podaniu niemodyfikowanej dawki
enoksaparyny pacjentom z otyłością, obserwowano mniejszy klirens.

W przypadku stosowania dawek niemodyfikowanych w zależności od masy ciała pacjentów,
stwierdzono, że po jednokrotnym, podskórnym podaniu enoksaparyny w dawce 40 mg następuje
50% zwiększenie działania anty-Xa u kobiet o małej masie ciała (< 45 kg) oraz 27% zwiększenie tego
działania w analogicznej grupie mężczyzn (< 57 kg) w porównaniu do wartości odnotowanych u
zdrowych ochotników o prawidłowej masie ciała (patrz punkt 4.4).

Pacjenci hemodializowani

Badanie przeprowadzone w tej grupie pacjentów wykazało, że szybkość eliminacji enoksaparyny jest
zbliżona do analogicznych wartości w grupie kontrolnej, jednak pole powierzchni pod krzywą (AUC)
było dwa razy większe po dożylnym podaniu pojedynczej dawki produktu leczniczego o wielkości
0,25 lub 0,50 mg/kg mc.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Nic przeprowadzono długotrwałych badań na zwierzętach w celu określenia potencjalnych właściwości
rakotwórczych enoksaparyny.

W badaniach in vitro, w tym teście Amesa, w teście postępującej mutacji komórek chłoniaka u myszy
oraz teście aberracji chromosomalnej limfocytów ludzkich oraz w badaniach in vivo - teście aberracji
chromosomalnej komórek szpiku kostnego szczura, nie stwierdzono działania mutagennego
enoksaparyny.

W badaniach dotyczących wpływu na zdolność rozmnażania się samców i samic szczura, którym
podawano enoksaparynę podskórnie w dawkach do 20 mg/kg mc./dobę stwierdzono, że enoksaparyna
nie ma niekorzystnego działania. Badania dotyczące działania teratogennego enoksaparyny
przeprowadzone na ciężarnych samicach szczura i królika, którym podawano enoksaparynę podskórnie
w dawkach do 30 mg/kg mc./dobę nie stwierdziły działania teratogennego lub działania toksycznego na
płód związanego z obecnością enoksaparyny.

W badaniach na szczurach i psach, którym podawano produkt drogą podskórną w dawce
15 mg/kg mc./dobę przez okres 13 tygodni oraz w badaniach na szczurach i małpach, którym podawano
produkt drogą podskórną i dożylną w dawce 10 mg/kg mc./dobę przez okres 26 tygodni, oprócz działania
enoksaparyny jako leku przeciwzakrzepowego, nie stwierdzono działań niepożądanych.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Woda do wstrzykiwań.

6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Wstrzyknięcie podskórne

Nie należy podawać równocześnie z innymi produktami leczniczymi.
Wstrzyknięcie dożylne

Enoksaparynę można bezpiecznie podawać po rozcieńczeniu w roztworze fizjologicznym
(0,9% NaCl) lub 5% roztworze glukozy w wodzie.

6.3 Okres ważności

3 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Nie zamrażać.
Nie stosować po upływie terminu ważności.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

10 ampułko-strzykawek z igłą po 0,2 ml.
10 ampułko-strzykawek z igłą po 0,4 ml.
2 lub 10 ampułko-strzykawek z igłą po 0,6 ml.
2 lub 10 ampułko-strzykawek z igłą po 0,8 ml.
2 lub 10 ampułko-strzykawek z igłą po 1 ml.

Ampułko-strzykawki umieszczone w blistrach, w tekturowym pudelku.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi
przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Sanofi-Aventis France

1-13 boulevard Romain Rolland

75 014 Paryż, Francja

8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

R/0483 (20 mg/0,2 ml)
R/0484 (40 mg/0,4 ml)
7748 (60 mg/0,6 ml)
7750 (80 mg/0,8 ml)
7749(100 mg/l ml)

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU/DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

30.10.1990/13.03.2008 (20 mg/02 ml)
30.10.1990/13.03.2008 (40 mg/0,4 ml)

26.06.1998/13.03.2008 (60 mg/0,6 ml, 80 mg/0,8 ml i 100 mg/l ml)

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

2011-07-13


Charakterystyka produktu leczniczego Clexane

Charakterystyka produktu leczniczego wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.


Zamienniki leku Clexane

Zamiast tego leku można wybrać 1 zamiennik. Kupując najtańszy z nich zaoszczędzisz 105,84 zł.

Neoparin interakcje ulotka roztwór do wstrzykiwań w ampułko-strzykawce 100 mg/ml (10 000 j.m.) 10 amp.-strz. po 1 ml

Neoparin

roztwór do wstrzykiwań w ampułko-strzykawce | 100 mg/ml (10 000 j.m.) | 10 amp.-strz. po 1 ml

lek na receptę | refundowany | 65+ | Ciąża | Dziecko


Dostępny w mniej niż połowie aptek

Znajdź w aptekach

202,24 zł


Interakcje Clexane z innymi lekami

Zażywanie tego leku z innymi lekami w tym samym czasie może negatywnie wpływać na twoje zdrowie.

Najczęściej wykrywamy interakcje z następującymi lekami :


Interakcje Clexane z żywnością

Nie posiadamy informacji wskazujących, aby podczas zażywania tego leku należało unikać jakichkolwiek produktów żywnościowych.


Inne opakowania Clexane


Grupy

  • Leki przeciwzakrzepowe

Dodatkowe informacje

Wybierz interesujące Cię informacje:

Informacje o kodach BLOZ oraz możliwości współpracy z BLOZ dostępne są pod adresem BLOZ.pharmind.pl.