Trudno dostępny w aptekach

 

Axyven tabletki powlekane o przedłużonym uwalnianiu | 37,5 mg | 28 tabl. | 2 blist.po 14 szt.

od 0 , 00  do 13 , 37

Wybierz odpłatność


Dowiedz się więcej

Rodzaj: lek na receptę | refundowany | 65+ | Dziecko
Substancja czynna: Venlafaxinum
Podmiot odpowiedzialny: AXXON SP. Z O.O.

Axyven cena

13,37



Opis produktu Axyven

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Venlafaxine Liconsa 37,5 mg tabletka o przedłużonym uwalnianiu
Venlafaxine Liconsa 75 mg tabletka o przedłużonym uwalnianiu
Venlafaxine Liconsa 150 mg tabletka o przedłużonym uwalnianiu
Venlafaxine Liconsa 225 mg tabletka o przedłużonym uwalnianiu

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

1 tabletka zawiera 37,5 mg wenlafaksyriy w postaci weniafaksyny chlorowodorku.
1 tabletka zawiera 75 mg weniafaksyny w postaci weniafaksyny chlorowodorku.
1 tabletka zawiera 150 mg weniafaksyny w postaci weniafaksyny chlorowodorku.
1 tabletka zawiera 225 mg weniafaksyny w postaci weniafaksyny chlorowodorku.
Substancja pomocnicza: laktoza 3 mg; 3,4 mg; 5,7 mg; 6,5 mg
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletki o przedłużonym uwalnianiu.
Białe, okrągłe, dwuwypukłe tabletki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1. Wskazania do stosowania

• Ciężkie epizody depresji

• Krótkotrwałe leczenie zaburzenia lękowego uogólnionego

• Leczenie zaburzenia lękowego z napadami lęku z agorafobią lub bez agorafobii

4.2. Dawkowanie i sposób podawania

Preparat Venlafaxine Liconsa należy przyjmować podczas posiłków. Tabletki należy połykać
w całości. Preparat Venlafaxine Liconsa należy przyjmować raz na dobę, mniej więcej o tej
samej porze, rano lub wieczorem. Pacjentom, którzy otrzymują wenlafaksynę o krótkim
działaniu, można zmienić dotychczas przyjmowany lek na preparat Venlafaxine Liconsa,
dobierając dawkę równoważną (mg/dobę). Podczas zmiany może być konieczne
indywidualne określenie dawki dla każdego pacjenta.

Ciężkie epizody depresji

Dawka skuteczna w leczeniu depresji wynosi zazwyczaj od 75 mg do 225 mg. Leczenie
należy rozpoczynać od dawki 75 mg raz na dobę. Reakcja na leczenie staje się widoczna po
2-4 tygodniach stosowania odpowiedniej dawki. Jeśli reakcja kliniczna nie jest zadowalająca,
dawkę można zwiększyć do 150 mg, a następnie do 225 mg. U pacjentów, u których leczenie
tymi dawkami nie przynosi pożądanego skutku korzystne może być zastosowanie dawki do
375 mg, jednak doświadczenie ze stosowaniem dużych dawek jest ciągle ograniczone. We
wszystkich przypadkach duże dawki należy podawać pod ścisłą kontrolą. Dawkę należy
zwiększać w odstępach co najmniej dwóch tygodni i nie częściej niż co 4 dni. W przypadku
braku poprawy po 2-4 tygodniach kontynuowanie leczenia nie przyniesie korzyści.
Leczenie podtrzymujące /kontynuacja/leczenie długotrwałe

Uważa się, ze ostre epizody ciężkiej depresji wymagają 4-6 miesięcznego leczenia
farmakologicznego. U niektórych pacjentów może istnieć potrzeba dłuższego leczenia (patrz
punkt 5.1).

Lekarz powinien okresowo ocemać korzyści wynikające z długotrwałego leczenia preparatem
Venlafaxine Liconsa indywidualnie u każdego pacjenta.
Krótkotrwałe leczenie zaburzenia lękowego uogólnionego

Zalecana dawka w leczeniu zaburzenia lękowego uogólnionego wynosi od 75 mg do 225 mg
preparatu Venlafaxine Liconsa raz na dobę. Nie udowodniono skuteczności leczenia
zaburzenia lękowego uogólnionego dłuzszego niż 8 miesięcy.
Leczenie zaburzenia lękowego z napadami lęku z agorafobią lub bez agorafobii
Zalecana dawka w leczeniu zaburzenia lękowego z napadami lęku z agorafobią lub bez
agorafobii wynosi 75 mg raz na dobę. Leczenie naieży rozpocząć od dawki 37,5 mg raz na
dobę przez 4 do 7 dni, następnie dawkę można zwiększyć do 75 mg raz na dobę. U
pacjentów, u których dawka 75 mg nie jest skuteczna, można zwiększyć dawkę do 150 mg raz
na dobę, a następme do maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 225 mg. Dawkę można
zwiększać nie częściej niż co 4 dni.
Przerwanie leczenia

Podczas leczenia lekami przeciwdepresyjnymi mogą pojawić się objawy odstawienne
związane z zakończeniem leczenia. Z tego powodu zaleca się stopniowe przerywanie
leczenia, pod ścisłą kontrolą, jeżeli leczenie trwało dłużej niż tydzień, aby zmniejszyć ryzyko
wystąpienia objawów odstawiennych. U pacjentów przyjmujących preparat Venlafaxine
Liconsa dłużej niż 6 tygodni, zaleca się przerywanie leczenia przez co najmniej 2 tygodnie.
Stopniowe przerywanie leczenia w badaniach klinicznych odbywało się przez zmniejszanie

dawki dobowej o 75 mg w odstępach jednotygodniowych. Czas potrzebny do zmniejszenia
dawki może być różny u różnych pacjentów i zależy od wielkości przyjmowanej dawki I
czasu leczenia. W przypadku występowania objawów niepożądanych po zmniejszeniu dawki
lub po przerwaniu leczenia może zaistnieć konieczność zastosowania poprzedniej dawki.
Następnie dawkę można ponownie zmniejszać, ale w mniejszym tempie.
Poszczególne grupy pacjentów

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby zaleca się zmniejszenie dawki.
Leczenie należy rozpocząć od tabletek zawierających wenlafaksynę o krótkim działaniu w
celu ustalenia odpowiedniej dawki.
Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) lub u
pacjentów hemodializowanych, dawkę należy zmniejszyć o 50%. Należy zachować
ostrożność podczas stosowania preparatu Venlafaxine Liconsa u pacjentów z łagodnymi do
umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 30-80 ml/min) i należy
rozważyć potrzebę zmniejszenia dawki.
Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby, całkowitą dawkę dobową należy zmniejszyć o 50%. Dawkę należy określić indywidualnie dla każdego pacjenta, u niektórych pacjentów może zaistnieć potrzeba zmniejszenia dawki o więcej niż 50%.

Brak danych dotyczących stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, należy zachować ostrożność i rozważyć potrzebę zmniejszenia dawki o więcej niż  50%.

Należy oszacować korzyści i ryzyko wynikające ze stosowania leku u pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności wątroby.

Osoby w podeszłym wieku i pacjenci z zaburzeniami sercowo-naczyniowymi/
nadciśnieniem tątniczym

U osób w podeszłym wieku i pacjentów z zaburzeniami sercowo-naczyniowymi/
nadciśnieniem tętniczym zaleca się rozpoczęcie leczenia od najmniejszej skutecznej dawki. W
przypadku indywidualnego określania dawki należy uważnie obserwować pacjenta podczas
zwiększania dawki.
Dzieci

Ponieważ bezpieczeństwo i skuteczność stosowania nie zostały określone u dzieci i młodzieży
w wieku poniżej 18 lat, nie zaleca się stosowania preparatu Venlafaxine Liconsa w tej grupie
wiekowej (patrz punkt 4.4).

4.3. Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na wenlafaksynę lub którąkolwiek substancję pomocniczą

• Równoczesne stosowanie inhibitorów monoammooksydazy (MAOI). Preparatu
Venlafaxine Liconsa nie należy przyjmować jednocześnie z MAOI lub w ciągu co
najmniej 14 dni od przerwania leczenia MAOI. Należy odczekać co najmniej 7 dni
po odstawieniu weniafaksyny przed rozpoczęciem przyjmowania MAOI (patrz
punkt 4.5).

4.4. Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat

Preparat Venlafaxine Liconsa nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w
wieku poniżej 18 lat. W toku prób klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójstwa
oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i
przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i mlodziezy leczonych lekami
przeciwdepresyjnymi niz u grupy, której podawano placebo. Jeśli, w oparciu o istniejącą
potrzebę kliniczną podjęta zostanie jednak decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie
obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak jest
długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży
odnośnie wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania.

Cukrzyca

U pacjentów z cukrzycą leczenie SSRI/SNRI może mieć wpływ na stężenie glukozy. Dawka
insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych może wymagać dostosowania.

Objawy odstawienne związane z zakończeniem leczenia

Pomimo ze leki przeciwdepresyjne nie wywołują uzależnienia, po nagłym zakończeniu
długotrwałego leczenia często występują różne objawy (patrz punkt 4.8).
Ryzyko pojawienia się objawów odstawiennych jest zależne od różnych czynników, w tym od
czasu trwania leczenia, wielkości jak i tempa zmniejszania dawki. Obserwowano: zawroty
głowy, zaburzenia czuciowe (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i
intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, splątanie, pocenie
się, bóle głowy, biegunkę, kołatanie serca, niestabilność emocjonalną, drażliwość i zaburzenia
widzenia. Objawy te występują zazwyczaj w ciągu kilku pierwszych dni po odstawieniu leku,

ale pojawiają się tez bardzo rzadko u pacjentów, którzy nieumyślnie pominęli dawkę leku.
Ogólnie objawy te są samoograniczające się i zazwyczaj zanikają w ciągu dwóch tygodni,
chociaż u niektórych pacjentów są przedluzone (2-3 miesiące lub dłużej). Z tego powodu, gdy
nie ma juz potrzeby dalszego podawania leku, zaleca się stopniowe przerywanie leczenia
poprzez zmniejszanie dawki.

Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych,
samookaleczeń i samobójstw (zachowania związane z samobójstwem). Ryzyko utrzymuje się
az do wystąpienia znaczącej remisji. Ponieważ poprawa stanu klinicznego pacjenta może nie
wystąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy uważnie
obserwować, aż do wystąpienia znaczącej poprawy. Doświadczenia kliniczne dowodzą, że
ryzyko samobójstwa może się zwiększyć we wczesnych etapach powrotu do zdrowia.
Inne zaburzenia psychiczne, w leczeniu których stosowany jest preparat Venlafaxine Liconsa,
mogą także być związane ze zwiększonym ryzykiem zachowań związanych z samobójstwem.
Dodatkowo, zaburzenia te mogą występować jednocześnie z ciężkim epizodem depresji.
Takie same środki ostrożności, jakie stosowano wobec pacjentów z ciężkim epizodem
depresji należy zachować wobec pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi.
U pacjentów z zachowaniami związanymi z samobójstwem w wywiadzie, ze znacznym
nasileniem myśli samobójczych przed rozpoczęciem leczenia, występuje większe ryzyko
wystąpienia myśli i prób samobójczych,! podczas leczenia powinni oni znajdować się pod
ścisłą kontrolą. Dodatkowo istnieje możliwość zwiększonego ryzyka zachowań samobójczych
u młodych dorosłych.

Pacjenci (i osoby opiekujące się nimi) powinni zostać poinformowani o konieczności
sprawdzania, czy nie wystąpiły takie objawy oraz o konieczności uzyskania natychmiastowej
pomocy lekarza w przypadku ich wystąpienia.

A katyzja/niepokój psychoruchowy

Stosowanie SSRI/SNRI jest związane z rozwojem akatyzji, charakteryzującej się
subiektywnym złym samopoczuciem lub niepokojem i potrzebą częstego poruszania się,
której towarzyszy niezdolność do spokojnego siedzenia lub stania. Prawdopodobieństwo
pojawienia się tych objawów jest większe w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. U
pacjentów, u których wystąpią zwiększenie dawki może być szkodliwe.

Mania/hipomania była obserwowana u niewielkiej ilości pacjentów z labilnością
emocjonalną, którym podawano leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę. Podobnie jak
inne leki przeciwdepresyjne, preparat Venlafaxine Liconsa powinien być stosowany ostrożnie
u pacjentów z manią w wywiadzie.

Bardzo rzadko występują napady drgawkowe. Specjalną ostrożność należy zachować podczas
leczenia pacjentów z padaczką lub organicznym uszkodzeniem mózgu. Pacjenci ci powinni
podlegać stałej kontroli. W razie potrzeby należy zasięgnąć porady neurologa.

U pacjentów z marskością wątroby oraz u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi
zaburzeniami czynności nerek, klirens nerkowy weniafaksyny i jej czynnych metabolitów jest
zmniejszony, a okres półtrwania w fazie eliminacji ulega wydłużeniu. Z tego powodu może
zaistnieć potrzeba zmniejszenia dawki lub wydłużenia przerw między poszczególnymi
dawkami. U tych pacjentów należy zachować ostrożność podczas stosowania preparatu
Venlafaxine Liconsa, jak i innych leków przeciwdepresyjnych.

Doświadczenia dotyczące preparatu po wprowadzeniu do sprzedazy obejmują liczne
doniesienia na temat występowania zespołu SIADH (zespół nieadekwatnego wydzielania
hormonu antydiuretycznego) u osób w podeszłym wieku przyjmujących wenlafaksynę.
Chociaż objawy pojawiały się podczas stosowania weniafaksyny, związek z leczeniem
wenlafaksyną nie jest znany. Hiponatremia związana ze stosowania leków
przeciwdepresyjnych, w tym selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny
występuje rzadko. Osoby w podeszłym wieku, pacjenci przyjmujący środki moczopędne lub
osoby odwodnione z jakichkolwiek przyczyn są w grupie ryzyka jej wystąpienia.
Obserwowano rzadkie przypadki hiponatremii, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku, w
związku ze stosowaniem weniafaksyny, uzyskiwano jednak poprawę po odstawieniu
preparatu.

Należy ostrożnie stosować preparat i regularnie monitorować pacjentów w podeszłym wieku
stosujących wenlafaksynę, zwłaszcza pacjentów przyjmujących leki moczopędne lub
pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową z jakiegokolwiek powodu.

Ostrożne dawkowanie i regularną kontrolę należy także zachować w następujących
przypadkach:

- zaburzenia oddawania moczu (np. przerost gruczołu krokowego, chociaż możliwy
problem jest bardzo mały, ponieważ wenlafaksyna wywołuje tylko nieznaczne działanie
przeciwcholinergiczne),

- jaskra z wąskim kątem przesączania, zwiększone ciśnienie wewnątrzgałkowe (możliwy
problem jest mały, ponieważ wenlafaksyna wywołuje tylko nieznaczne działanie
przeciwcholinergiczne),

- niskie lub wysokie ciśnienie tętnicze krwi,

- choroby serca, takie jak zaburzenia przewodzenia, dusznica bolesna i świeży zawał
mięśnia sercowego, w przypadku których należy zachować podstawowe środki
ostrożności. Ostrożność należy zachować także podczas jednoczesnego przyjmowania
mnych leków.

Zaburzenia sercowo-naczyniowe, wysokie lub niskie ciśnienie tętnicze krwi
Zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi zależne od dawki występowało często w badaniach
klinicznych, zwłaszcza u pacjentów przyjmujących dobową dawkę większą niż 200 mg.
Długotrwałe zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi może powodować objawy niepożądane.
Zaleca się kontrolowanie ciśnienia tętniczego krwi u osób przyjmujących wenlafaksynę. U
pacjentów u których występuje długotrwałe zwiększone ciśnienie tętnicze krwi (ciężkie i
niekontrolowane nadciśnienie tętnicze) podczas przyjmowania wenlafaksyny, zaleca się
zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. Może wystąpić przyspieszenie czynności serca,
zwłaszcza podczas przyjmowania dużych dawek. Należy zachować ostrożność u pacjentów,
których stan może się pogorszyć na skutek przyspieszonej czynności serca.

Obserwowano znaczące zmiany ciśnienia tętniczego krwi (nadciśnienie i niedociśnienie
tętnicze) i zaburzenia przewodzenia głównie u osób w podeszłym wieku i stwierdzono
możliwy związek między przyjmowaniem wenlafaksyny i wystąpieniem ostrego
niedokrwienia mięśnia sercowego. Z tego powodu wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u
osób z ostrym niedokrwieniem mięśnia sercowego, ostrymi zaburzeniami naczymowo-
mózgowymi i innymi chorobami serca, mogącymi zwiększać ryzyko arytmii komorowych.
Znaczące zmiany w zapisie elektrokardiograficznym obserwowano u 0,8% osób
przyjmujących wenlafaksynę w porównaniu z 0,7% osób przyjmujących placebo. Znaczące
zmiany odstępu PR, zespołu QRS, łub odstępu QTS (skorygowany odstęp QT) obserwowano
rzadko u pacjentów przyjmujących wenlafaksynę podczas badań klinicznych.

W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo, znaczne zwiększenie stężenia cholesterolu

w surowicy obserwowano u 5,3% pacjentów przyjmujących wenlafaksynę przez co najmniej
3 miesiące i u 0% pacjentów przyjmujących placebo.

W trakcie długotrwałego leczenia wenlafaksyną należy kontrolować stężenie cholesterolu w
surowicy.

W przypadku wystąpienia hipercholesterolemii, może zaistnieć potrzeba zmiany na inny lek
przeciwdepresyj ny.

W leczeniu depresji w przebiegu zaburzenia dwubiegunowego, istnieje ryzyko zmiany w fazę
maniakalną; w takim przypadku należy rozwazyć przerwanie leczenia. Brak doświadczeń w
leczeniu osób chorych na schizofrenię.

U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę występuje zwiększone ryzyko krwawienia do
skóry lub błon śluzowych. Preparat Venlafaxine Liconsa powinien być ostrożnie stosowany u
osób ze skłonnościami do takich krwawień.

W przypadku wystąpienia wysypki, pokrzywki lub innych reakcji alergicznych, leczenie
preparatem Venlafaxine Liconsa należy przerwać.

Preparat Venlafaxine Liconsa tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera laktozę.
Osoby z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub z
zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinny przyjmować tego preparatu.

4.5. Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji

Inhibitory monoaminooksydazy

Nie należy stosować preparatu Venlafaxme Liconsa jednocześnie z inhibitorami MAO.
Odnotowano działania niepożądane, również ciężkie i zakończone zgonem, jeśli leczenie
wenlafaksyną było rozpoczynane zbyt wcześnie po zakończeniu przyjmowania inhibitorów
MAO lub kiedy leczenie inhibitorami MAO zaczynano zbyt szybko po zakończeniu leczenia
wenlafaksyną. Odnotowano następujące działania niepożądane spowodowane interakcjami:
drżenie, drgawki kloniczne mięśm, nadmierne pocenie się, nudności, wymioty nagłe czerwienienie się, zawroty głowy, złośliwy zespół neuroleptyczny z hipertermią, zespół serotoninowy, napady padaczkowe, zgon.

Jednoczesne przyjmowanie wenlafaksyny z selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego
serotoniny (SSRIs)/inhibitorami MAO może, bardzo rzadko, być przyczyną hipertermii,
sztywności mięśni, drgawek klonicznych mięśni, labilności autonomicznego układu
nerwowego, zaburzeń świadomości, a w ciężkich przypadkach majaczenia i śpiączki.
Z tego powodu preparatu Venlafaxine Liconsa nie wolno przyjmować jednocześnie z
inhibitorami MAO i przez co najmniej 14 dni od zakończenia leczenia inhibitorami MAO. W
przypadku zmiany preparatu Venlafaxine Liconsa na inhibitor MAO należy zachować
7. dniową przerwę. W przypadku rozpoczynania leczenia wenlafaksyną 14 dni po
zakończeniu leczenia inhibitorami MAO zaleca się rozpoczęcie leczenia od dawki dobowej
37,5 mg przez kilka pierwszych dni.

Nie przeprowadzono badań dotyczących ryzyka przyjmowania preparatu Venlafaxine Liconsa
w skojarzeniu z innymi lekami wpływającymi na ośrodkowy układ nerwowy, z wyjątkiem
preparatów wymienionych poniżej. Na podstawie znanego mechanizmu działania
wenlafaksyny i ze względu na możliwość wystąpienia zespołu serotoninowego, należy
zachować ostrożność przyjmując wenlafaksynę jednocześnie z lekami wpływającymi na
przekaźmctwo serotonergiczne w układzie nerwowym (np. tryptany lub selektywne inhibitory
wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRIs)).

Podczas leczenia wenlafaksyną nie obserwowano żadnych interakcji u zdrowych ochotników
po przyjęciu pojedynczej dawki litu, diazepamu i etanolu. Jednakże, podobnie jak w
przypadku innych leków działających na ośrodkowy układ nerwowy, osoby przyjmujące
preparat Venlafaxine Liconsa powinny unikać spożywania alkoholu.

Podczas podawania wenlafaksyny w stanie stacjonarnym, jednoczesne doustne podanie
haloperydolu powodowało zmniejszenie całkowitego klirensu nerkowego haloperydolu, co
prowadziło do zwiększenia wartości AUC 1 Cmax haloperydolu. Okres półtrwania w fazie
eliminacji pozostaje niezmieniony. Mechanizm tych zmian nie został jeszcze poznany.

Metabolizm lmipraminy i jej metabolitu 2-OH-imipraminy nie ulegał zmianie pod wpływem

wenlafaksyny, chociaż całkowity klirens nerkowy 2-hydroksydezyprammy był zmniejszony,

a wartość AUC i Cmax dezypraminy była zwiększona o około 35%. 

Cymetydyna hamuje metabolizm pierwszego przejścia weniafaksyny, ale nie ma znaczącego
wpływu na powstawanie i wydalanie O-demetylowenlafaksyny (ODV), metabolitu, który
występuje w znacznie większym stężeniu w krążeniu systemowym. Nie ma więc
konieczności zmiany dawki w przypadku podania preparatu Venlafaxine Liconsa
jednocześnie z cymetydyną. U osób w podeszłym wieku i u osób z zaburzeniami czynności
wątroby, interakcje mogą być silniejsze, dlatego należy obserwować tych pacjentów podczas
jednoczesnego przyjmowania preparatu Venlafaxine Liconsa i cymetydyny.

Doświadczenie kliniczne dotyczące jednoczesnego przyjmowania weniafaksyny i stosowania
terapii elektrowstrząsowej (ECT) jest niewielkie. Obserwowano przypadki przedłużających
się napadów drgawkowych po jednoczesnym podaniu leków z grupy SSRI, dlatego też należy
zachować ostrożność.

Obserwowano zwiększone stężenie klozapiny po podaniu weniafaksyny, związane z
wystąpieniem działań niepożądanych, w tym napadów drgawkowych.

Preparat Venlafaxine Liconsa należy stosować ostrożnie u osób jednocześnie przyjmujących
preparaty powodujące zwiększone ryzyko krwawień, takie leki jak przeciwzakrzepowe,
pochodne kwasu salicylowego i mesteroidowe leki przeciwzapalne/przeciwreumatyczne
(NLPZ).

Wydłużenie czasu protrombmowego, czasu tromboplastyny częściowej lub zwiększenie
międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR) obserwowano u osób
przyjmujących jednocześnie wenlafaksynę i warfarynę.

Nie badano skuteczności i bezpieczeństwa leczenia wenlafaksyną podczas jednoczesnego
stosowania preparatów zmniejszających masę ciała, w tym fenterminy. Nie zaleca się
jednoczesnego przyjmowania weniafaksyny z preparatami zmniejszającymi masę ciała.
Wenlafaksyna me jest wskazana do stosowania ani w monoterapii, ani w skojarzeniu z innymi
preparatami w celu zmniejszenia masy ciała.

Badania in-vitrowykazały, ze wenlafaksyna jest głównie metabolizowana w wątrobie przez
izoenzym CYP2D6 do O-demetylowenlafaksyny i przez izoenzym CYP3A3/4 do
N-demetyloweniafaksyny. Nie można wykluczyć interakcji pomiędzy wenlafaksyną a
preparatami hamującymi enzym CYP2D6. Z tego powodu należy zachować,;ostrożność podczas stosowania preparatu Venlafaxine Liconsa jednocześnie z inhibitorami enzymu
CYP2D6 (np. chinidyną, paroksetyną, fluoksetyną, perfenazyną, haloperydolem,
lewomepromazyną). Ponieważ wenlafaksyna może konkurencyjnie hamować metabolizm
innych substancji czynnych, które są metabolizowane przez enzym CYP2D6, należy ją
ostrożnie stosować w skojarzeniu z tymi substancjami, ponieważ ich stężenie we krwi może
się zwiększyć.

Należy pamiętać o polimorfizmie CYP2D6, jeśli zaleca się wenlafaksynę.

Duze stężenie wenlafaksyny może wystąpić u osób z wolnym metabolizmem przy udziale
CYP2D6 (7% populacji Europejczyków). Dodatkowo, jednoczesne przyjmowanie
inhibitorów enzymu CYP3A3/4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir) może zwiększać
stężenie wenlafaksyny z powodu interakcji metabolicznych.

Badania wykazały, że wenlafaksyna jest inhibitorem izoenzymu CYP2D6. Wenlafaksyna nie
hamuje izoenzymów CYP3A4, CYP1A2, CYP2C9 i CYP2C19 in vitro. Stwierdzono to w
badaniach in vivo z użyciem następujących substancji czynnych: alprazolam (CYP3A4),
kofeina (CYP1A2), diazepam (CYP3A4 i CYP2C19) i tolbutamid (CYP2C9).

4.6. Ciąża i laktacja

Ciaza

Dane uzyskane na podstawie nielicznych przypadków narażenia podczas ciąży nie wykazują
negatywnego wpływu wenlafaksyny na ciążę i stan płodu. Duze stężenie wenlafaksyny
stwierdzono w płynie owodniowym. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na
rozmnażanie (patrz punkt 5.3). Potencjalne ryzyko dla ludzi nie jest znane. Nie należy
stosować wenlafaksyny podczas ciąży bez jednoznacznej potrzeby. Jeśli wenlafaksyna jest
przyjmowana przez długi czas przed porodem u noworodka mogą wystąpić objawy
odstawienne.
Karmienie piersią

Wenlafaksyna i jej czynny metabolit przenikają do mleka matki. Działanie na noworodka nie
jest poznane. Z tego powodu należy podjąć decyzję o kontynuacji lub przerwaniu karmienia
piersią lub o kontynuacji lub przerwaniu leczema wenlafaksyną biorąc pod uwagę korzyści
dla dziecka wynikające z karmienia piersią i korzyści dla matki wynikające z leczenia
wenlafaksyną.

4.7. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń
mechanicznych w ruchu

Preparat Venlafaxine Liconsa ma niewielki do umiarkowanego wpływ na zdolność
prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy o tym pamiętać podczas prowadzenia
pojazdów lub wykonywania czynności wymagających wzmozonej uwagi.

4.8. Działania niepożądane

Często występują trudności z odróżnieniem działań niepożądanych od objawów depresji.
Wystąpienie wielu działań niepożądanych jest zalezne od dawki.

Częstość:

> 1/10

> 1/100 do < 1/10

> 1/1000 do < 1/100

> 1/10000 do < 1/1000

< 1/10000, w tym pojedyncze przypadki

Bardzo często:
Często:

Niezbyt często:
Rzadko:

Bardzo rzadko:

Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Rzadko: trombocytopema

Bardzo rzadko: nieprawidłowy skład krwi (w tym agranulocytoza, niedokrwistość
aplastyczna, neutropenia i pancytopenia)

Zaburzenia układu immunołogicznego
Niezbyt często: nadwrażliwość na światło
Bardzo rzadko: anafilaksja

Zaburzenia endokrynołogiczne

Bardzo rzadko: zwiększenie stężenia prolaktyny

Zaburzenia metabołizmu i odżywiania

Często: zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy (zwłaszcza podczas długotrwałego
leczenia i prawdopodobnie w związku ze stosowaniem dużych dawek), zmniejszenie masy

Niezbyt często: hiponatremia, zwiększenie masy ciała

Rzadko: zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH)
Zaburzenia psychiczne

Często: bezsenność, senność, nerwowość, agresja, dziwne sny, zaburzenia orgazmu
(mężczyźni)

Niezbyt często: apatia, omamy, pobudzenie, zaburzenia orgazmu (kobiety)
Rzadko: mania lub hipomania
Bardzo rzadko: majaczenie

Zaburzenia układu nerwowego

Często: zawroty głowy, bóle głowy, zwiększenie napięcia mięśniowego, parestezje,
uspokojenie, drżenia

Niezbyt często: drgawki kloniczne mięśni

Rzadko: zespół serotoninowy, złośliwy zespół neuroleptyczny (NMS), drgawki, akatyzja
Bardzo rzadko: reakcje pozapiramidowe (w tym z dystonia i dyskineza), dyskineza późna

Zaburzenia oka

Często: zaburzenia akomodacji, rozszerzenie źrenic, zaburzenia widzema
Bardzo rzadko: jaskra z zamkniętym kątem przesączania

Zaburzenia ucha i błądnika
Niezbyt często: szum uszny

Zaburzenia serca

Niezbyt często: arytmia (w tym tachykardia)

Bardzo rzadko: wydłużenie odstępu QT i zespołu QRS, migotanie komór, tachykardia
komorowa (w tym „ torsade de pointes"), niewyrównana niewydolność serca, niewydolność
serca

Zaburzenia naczyniowe

Często: nadciśnienie tętnicze, rozszerzenie naczyń (nagłe zaczerwienienie), wybroczyny,
krwawienie z błon śluzowych

Niezbyt często: niedociśnienie tętnicze, niedociśnienie ortostatyczne, omdlenia.

Rzadko: krwotoki (w tym krwotoki mózgowe), krwawienia zołądkowo-jelitowe

Zaburzenia układu oddechowego, kłatki piersiowej i śródpiersia
Często: ziewanie

Bardzo rzadko: eozynofilia płucna z objawami duszności, bóle w klatce piersiowej
Zaburzenia żołądka i jełit

Często: zaburzenia apetytu, zaparcia, nudności, wymioty, anoreksja, suchość błony śluzowej
jamy ustnej, niestrawność

Niezbyt często: bruksizm, zaburzenia smaku, biegunka
Bardzo rzadko: zapalenie trzustki

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Niezbyt często: nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby
Rzadko: zapalenie wątroby

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Często: nadmierna potliwość (w tym poty nocne)

Niezbyt często: zapalenie skóry, łysienie, reakcje nadwrażliwości na światło, wysypka
Bardzo rzadko: rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, świąd, pokrzywka

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Bardzo rzadko: rabdomioliza

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Często: zaburzenia oddawania moczu (najczęściej przerywane oddawanie moczu)
Niezbyt często: zatrzymanie moczu

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Często: zaburzenia ejakulacji, zaburzenia erekcji, zmniejszenie libido
Niezbyt często: krwotok miesiączkowy

Zaburzenia ogółne i stany w miejscu podania

Często: osłabienie/zmęczenie, astema

Badania diagnostyczne

Rzadko: wydłużenie czasu krwawienia

W badaniach klinicznych z udziałem dzieci odnotowano następujące działania niepożądane,
których częstość była zbłizona do częstości u osób dorosłych: bóle brzucha, pobudzenie,
anoreksja, zmniejszenie masy ciała, podwyższone ciśnienie tętnicze krwi, zwiększone
stężenie cholesterolu, niestrawność, wybroczyny, krwawienia z nosa, bóle mięśni.

Objawy odstawienne stwierdzono zarówno u pacjentów z depresją, jak i z zaburzeniem
lękowym uogólnionym łub fobią społeczną. Istnieje związek między nagłym odstawieniem
leku, zmniejszeniem dawki lub stopniowym zmniejszaniem dawki, a wystąpieniem nowych
objawów. Częstość występowania tych objawów zwiększa się podczas stosowania większych
dawek i dłuższego leczenia. Odnotowano: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym
parastezje i uczucie przeszycia prądem), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne
sny), pobudzenie lub lęk, nudności 1 (lub) wymioty, drżenie, splątanie, pocenie się, ból głowy,
biegunka, kołatanie serca, labilność emocjonalna, drażliwość 1 zaburzenia widzenia. Objawy
te występują zazwyczaj w ciągu kilku pierwszych dni po odstawieniu leku, ale pojawiają się
tez bardzo rzadko u pacjentów, którzy nieumyślnie pominęli dawkę leku. Ogólnie objawy te
są samoograniczające się 1 zazwyczaj zanikają w ciągu dwóch tygodni, chociaż u niektórych
pacjentów są przedłuzone (2-3 miesiące lub dłużej). Z tego powodu, gdy nie ma już potrzeby
dalszego podawania leku, zaleca się stopniowe przerywanie leczenia poprzez zmniejszanie
dawki (patrz punkt 4.2 i 4.4).

4.9. Przedawkowanie

Dane uzyskane po wprowadzeniu preparatu do sprzedazy wykazują przypadki zgonów
pacjentów, którzy przypadkowo przedawkowali wenlafaksynę i jednocześnie spożywali
alkohol oraz (lub) inne leki.

Objawami przedawkowania są zaburzenia świadomości (od senności do śpiączki), ale także
pobudzenie, zaburzenia zołądkowo-jelitowe, jak wymioty, biegunka, drżenie, zmiany zapisu
elektrokardiograficznego (wydłużenie odstępu QT i zespołu QRS, blok odnogi pęczka Hisa),
tachykardia zatokowa i komorowa, bradykardia, niedociśnienie tętnicze lub (niewielkie)
nadciśnienie tętnicze, napady padaczkowe.

Postępowanie w przypadku przedawkowania: udrożnienie dróg oddechowych, podanie tlenu,
oddychanie wspomagane. Krótko po przyjęciu dużej dawki można wykonać płukanie żołądka
lub zastosować węgiel aktywowany w skojarzeniu z siarczanem sodowym. Dalsze leczenie
jest objawowe. Zaleca się monitorowanie czynności serca i innych parametrów życiowych.
Nie zaleca się wywoływania wymiotów, ponieważ istnieje ryzyko zachłyśnięcia się. Nie
stwierdzono korzyści z diurezy forsowanej, dializy, hemoperfuzji lub transfuzji wymiennej.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1. Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: inne leki przeciwdepresyjne
Kod ATC. N 06 AX 16

Mechanizm działania:

Wenlafaksyna jest strukturalnie nowym lekiem przeciwdepresyjnym, który me wykazuje pod
względem chemicznym podobieństwa do leków trójpierścieniowych, czteropierścieniowych
czy tez innych preparatów przeciwdepresyjnych. Jest to racemat dwóch czynnych
enancjomerów.

Mechanizm działania przeciwdepresyjnego weniafaksyny u ludzi polega prawdopodobnie na
nasileniu aktywności neurotransmisyjnej w obrębie ośrodkowego układu nerwowego.
W badaniach przedklinicznych wykazano, że wenlafaksyna i jej główny metabolit
O-demetylowenlafaksyna (ODV) są silnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny
i noradrenaliny. Wenlafaksyna jest ponadto słabym inhibitorem wychwytu zwrotnego
dopaminy.

W badaniach na zwierzętach wykazano, ze trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne
w przypadku długotrwałego podawania mogą zmniejszać reaktywność receptorów beta-
adrenergicznych.

W odróżnieniu, wenlafaksyna i O-demetylowenlafaksyna zmniejszają reaktywność beta-
adrenergiczną zarówno po podaniu jednorazowym, jak i podczas podawania długotrwałego.
Jest to prawdopodobnie podstawą szybszego rozpoczęcia działania wenlaksyny.
Wenlafaksyna i jej główny metabolit wydają się być równoważne pod względem ich wpływu
na wychwyt zwrotny neuroprzekażników.

Wenlafaksyna nie wykazuje powinowactwa do receptorów muskarynowych,

Hl-histaminowych lub alfal-adrenergicznych w mózgu szczura w badaniach in vitro.

Aktywność farmakologiczna wobec tych receptorów może powodować występowanie
różnych działań niepożądanych, obserwowanych w przypadku stosowania innych leków
przeciwdepresyjnych, takich jak objawy cholinolityczne, sedatywne i reakcje ze strony układu
sercowo -naczyniowego.

Wenlafaksyna me wykazuje działania hamującego monoaminooksydazę (MAO).
5.2. Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Wchłaniane jest co najmniej 92% pojedynczej dawki doustnej weniafaksyny. Całkowita
biodostępność weniafaksyny wynosi około 45%. Po podaniu preparatu Venlafaxine Liconsa
maksymalne stężenia weniafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu
6,0 ± 1,5 oraz 8,8 ± 2,2 godzin. Okres półtrwania w fazie eliminacji dla tabletek

0 przedłużonym uwalnianiu wynosi 15 ± 6 godzm i jest ograniczony stopniem wchłaniania.

Dystrybucja

Wenlafaksyna i O-demetylowenlafaksyna wiążą się z białkami osocza odpowiednio w 27% i 30%.

Metabolizm

Wenlafaksyna podlega w znacznym stopniu metabolizmowi pierwszego przejścia w wątrobie,
głównie przy udziale CYP2D6, do głównego metabolitu ODV. Wenlafaksyna jest również
metabolizowana do N-demetylowenJafaksyny przy udziale CYP3A3/4 i do innych
metabolitów. U osób ze słabym metabolizmem przy udziale CYP2D6 obserwuje się 2-3 razy
większe stężenie weniafaksyny i 2-3 razy mniejsze stężenie czynnego metabolitu ODV.

Wydałanie

Wenlafaksyna jest wydalana głównie w postaci metabolitów. Klirens osoczowy weniafaksyny
wynosi 1,3 l/h/kg, a ODV 0,4 l/h/kg. Ze względu na długi okres półtrwania w fazie
wchłaniania, pozorny okres półtrwania w fazie eliminacji preparatu Venlafaxine Liconsa
wynosi 15 godzin i jest dłuzszy mz rzeczywisty okres półtrwania w fazie eliminacji - 5 h
(ODV -11 godzin).

Wenlafaksyna i jej metabolity wydalane są głównie przez nerki. Około 87% dawki
wenlafaksyny jest stwierdzane w moczu w ciągu 48 godzin, zarówno w postaci niezmienionej
wenlafaksyny, jak niesprzęzonej ODV, sprzężonej ODV lub innych metabolitów.
Specjalne grupy pacjentów

Wiek i płeć nie mają znaczącego wpływu na farmakokinetykę wenlafaksyny. W trakcie
przewlekłego podawania leku zdrowym ochotnikom nie obserwowano kumulacji
wenlafaksyny ani ODV. Okres półtrwania wenlafaksyny i jej czynnego metabolitu ODV
ulega wydłużeniu u pacjentów z niewydolnością nerek i wątroby.

Przyjmowanie preparatu Venlafaxine Liconsa z posiłkami nie ma wpływu na wchłanianie
wenlafaksyny i następnie na powstawanie ODV\

5.3. Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

W licznych badaniach me stwierdzono działania mutagennego wenlafaksyny i jej głównego
metabolitu u ludzi. Długoterminowe badania na szczurach i myszach nie wykazały działania
rakotwórczego. W badaniach toksycznego wpływu na rozmnazanie przeprowadzonych na
szczurach i królikach nie zaobserwowano działania teratogennego, ale stwierdzono działanie
embnotoksyczne u szczurów. Dawki większe od maksymalnej dawki dobowej stosowanej u
ludzi powodowały zmniejszenie masy płodów, przedwczesne porody i zwiększoną
śmiertelność noworodków.

In vitro obserwowano częściowy blok kanałów sodowych w sercu w stężeniach
mikromolarnych. Nie jest jasny związek pomiędzy występowaniem arytmii i migotania
komór po przedawkowaniu lub w przypadku zahamowania metabolizmu wenlafaksyny.

6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1. Wykaz substancji pomocniczych

Rdzeń:
Mannitol
Powidon K90
Makrogol 400
Celuloza mikrokrystaliczna
Krzemionka koloidalna bezwodna
Magnezu stearynian
Otoczka:

Celulozy octan (320 SNF)

Celulozy octan (398 - 10 NF)
Makrogol 400

Opadry white Y - 30 - 18037 (hypromeloza, laktoza jedno wodna, tytanu dwutlenek (E171),
trlacetyna)

6.2. Niezgodności farmaceutyczne

Nie są znane

6.3. Okres trwałości

2 lata

6.4. Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 30°C.

Blistry: Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.
Butelka HDPE: Przechowywać szczelnie zamknięte w celu ochrony przed wilgocią.

6.5. Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry PVC/ACLAR/Aluminium

Wielkość opakowań: 10,14,20,28, 30, 50, 56, 60,100, 500.
Butelka HDPE

Wielkość opakowań: 10,14, 20, 28, 30, 50, 56, 60,100, 500.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą być dostępne w sprzedaży.

6.6. Instrukcja dotycząca przygotowania produktu leczniczego do stosowania i usuwania
jego pozostałości

Brak szczególnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Laboratorios LICONSA, S.A.
Gran Via Carlos III 98, 7* floor
08028 Barcelona
Hiszpania

8. NUMER(-Y) POZWOLENIA (-Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

14350; 14351; 14352; 14353

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU/ DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

2008.02.04

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

2008.02.04


Charakterystyka produktu leczniczego Axyven

Charakterystyka produktu leczniczego wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.


Zamienniki leku Axyven

Zamiast tego leku można wybrać jeden z 10 zamienników. Kupując najtańszy z nich zaoszczędzisz 3,00 zł.

Symfaxin ER interakcje ulotka kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde 37,5 mg 28 kaps. | blister

Symfaxin ER

kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde | 37,5 mg | 28 kaps. | blister

lek na receptę | refundowany | 65+ | Dziecko


Dostępny w mniej niż połowie aptek

Znajdź w aptekach

10,37 zł


Oriven interakcje ulotka kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde 37,5 mg 28 kaps.

Oriven

kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde | 37,5 mg | 28 kaps.

lek na receptę | refundowany | 65+ | Dziecko


Trudno dostępny w aptekach

Znajdź w aptekach

10,53 zł


Faxigen XL 37,5 mg interakcje ulotka kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde 37,5 mg 28 kaps. | 4 blist.po 7 szt.

Faxigen XL 37,5 mg

kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde | 37,5 mg | 28 kaps. | 4 blist.po 7 szt.

lek na receptę | refundowany | 65+ | Dziecko


Trudno dostępny w aptekach

Znajdź w aptekach

11,02 zł


Efevelon SR interakcje ulotka kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde 37,5 mg 28 kaps.

Efevelon SR

kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde | 37,5 mg | 28 kaps.

lek na receptę | refundowany | 65+ | Dziecko


Trudno dostępny w aptekach

Znajdź w aptekach

11,39 zł


Lafactin interakcje ulotka kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde 37,5 mg 28 kaps. | blister

Lafactin

kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde | 37,5 mg | 28 kaps. | blister

lek na receptę | refundowany | 65+ | Dziecko


Trudno dostępny w aptekach

Znajdź w aptekach

12,03 zł


Velaxin ER 37,5 interakcje ulotka kapsułki o przedłużonym uwalnianiu 37,5 mg 28 kaps. | 2 blist.po 14 szt.

Velaxin ER 37,5

kapsułki o przedłużonym uwalnianiu | 37,5 mg | 28 kaps. | 2 blist.po 14 szt.

lek na receptę | refundowany | 65+ | Dziecko


Dostępny w ponad połowie aptek

Znajdź w aptekach

12,56 zł


Venlectine interakcje ulotka kapsułki o przedłużonym uwalnianiu 37,5 mg 28 kaps. | 4 blist.po 7 szt.

Venlectine

kapsułki o przedłużonym uwalnianiu | 37,5 mg | 28 kaps. | 4 blist.po 7 szt.

lek na receptę | refundowany | 65+ | Dziecko


Dostępny w mniej niż połowie aptek

Znajdź w aptekach

12,69 zł


Alventa interakcje ulotka kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde 37,5 mg 28 kaps.

Alventa

kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde | 37,5 mg | 28 kaps.

lek na receptę | refundowany | 65+ | Dziecko


Dostępny w mniej niż połowie aptek

Znajdź w aptekach

12,77 zł


Faxolet ER interakcje ulotka kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde 37,5 mg 28 kaps.

Faxolet ER

kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde | 37,5 mg | 28 kaps.

lek na receptę | refundowany | 65+ | Dziecko


Dostępny w mniej niż połowie aptek

Znajdź w aptekach

13,10 zł


Prefaxine interakcje ulotka kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde 37,5 mg 28 kaps. | 4 blist.po 7 szt.

Prefaxine

kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde | 37,5 mg | 28 kaps. | 4 blist.po 7 szt.

lek na receptę | refundowany | 65+ | Dziecko


Dostępny w mniej niż połowie aptek

Znajdź w aptekach

13,80 zł


Interakcje Axyven z innymi lekami

Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie.


Interakcje Axyven z żywnością

Interakcje tego leku z żywnością mogą wpływać na ograniczenie skuteczności leczenia.

Poniżej znajduje się lista znanych nam interakcji tego leku z żywnością.

Interakcja istotna

Dotyczy leków
Axyven

Alkohol

Podobnie jak w przypadku wszystkich substancji oddziaływujących na OUN, należy zalecić pacjentom, aby unikali spożywania alkoholu w czasie stosowania wenlafaksyny.


Inne opakowania Axyven


Grupy


Dodatkowe informacje

Wybierz interesujące Cię informacje:

Informacje o kodach BLOZ oraz możliwości współpracy z BLOZ dostępne są pod adresem BLOZ.pharmind.pl.