Dostępny w ponad połowie aptek

 

Tertensif Bi-Kombi tabletki powlekane | 10mg+2,5mg | 30 tabl. | pojemnik

od 0 , 00  do 41 , 02

Wybierz odpłatność


Dowiedz się więcej

Rodzaj: lek na receptę | refundowany | 65+
Substancja czynna: Perindoprilum argininum, Indapamidum
Podmiot odpowiedzialny: ANPHARM PRZEDSIEBIORSTWO FARMACEUTYCZNE S.A.

Tertensif Bi-Kombi cena

41,02



Opis produktu Tertensif Bi-Kombi

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

TERTENSIF BI-KOMBI, 10 mg + 2,5 mg, tabletki powlekane

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Jedna tabletka powlekana zawiera 10 mg peryndoprylu z argininą, co odpowiada 6,79 mg
peryndoprylu oraz 2,5 mg indapamidu.

Substancja pomocnicza: laktoza jednowodna.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka powlekana.

Biała, okrągła tabletka powlekana.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Stosowanie produktu TERTENSIF BI-KOMBI jest wskazane w leczeniu nadciśnienia tętniczego
samoistnego u pacjentów, u których osiągnięto odpowiednią kontrolę ciśnienia za pomocą
peryndoprylu i indapamidu podawanych w oddzielnych preparatach w dawkach takich jak w
produkcie TERTENSIF BI-KOMBI.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Podanie doustne.

Jedna tabletka TERTENSIF BI-KOMBI na dobę jako pojedyncza dawka, najlepiej przyjmowana rano
przed posiłkiem.

Pacjenci w podeszłym wieku (patrzpunkt 4.4)

U pacjentów w podeszłym wieku stężenie kreatyniny w osoczu musi być skorygowane według wieku,
masy ciała i płci. Pacjentów w podeszłym wieku można leczyć, jeśli czynność nerek jest prawidłowa
oraz po wzięciu pod uwagę reakcji na ciśnienie krwi.

Pacjenci z niewydolnością nerek (patrz punkt 4.4)

W ciężkiej i umiarkowanej niewydolności nerek (klirens kreatyniny poniżej 60 ml/min), leczenie jest
przeciwwskazane.

Zazwyczaj stosowana kontrola leczenia dotyczy częstego badania stężenia kreatyniny i potasu.

Pacjenci z niewydolnością wątroby (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2)
W ciężkiej niewydolności wątroby leczenie jest przeciwwskazane.

U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby nie jest wymagana modyfikacja dawki.

Dzieci i młodzież

Produkt TERTENSIF BI-KOMBI nie powinien być stosowany u dzieci oraz młodzieży z powodu
nieustalonej skuteczności i tolerancji peryndoprylu, zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu
skojarzonym.

4.3 Przeciwwskazania

Związane zperyndoprylem:

- nadwrażliwość na peryndopryl lub którykolwiek inhibitor ACE;

- obrzęk naczynioruchowy (obrzęk Quincke'go) w wywiadzie związany z uprzednim leczeniem
inhibitorem ACE;

- wrodzony lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy;

- drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).

Związane z indapamidem:

- nadwrażliwość na indapamid lub którykolwiek sulfonamid;

- encefalopatia wątrobowa;

- ciężka niewydolność wątroby;

- hipokaliemia;

- ogólną zasadą jest niekojarzenie tego produktu z lekami nie-przeciwarytmicznymi
powodującymi torsade depointes (patrz punkt 4.5);

- laktacj a (patrz punkt 4.6).

Związane z produktem TERTENSIF BI-KOMBI:

- nadwrażliwość na którąkolwiek substancję pomocniczą;

- ciężka i umiarkowana niewydolność nerek (klirens kreatyniny poniżej 60 ml/min).

Ze względu na brak wystarczającego doświadczenia dotyczącego leczenia, produktu TERTENSIF BI-
KOMBI nie należy stosować:

- u pacjentów poddawanych dializie;

- u pacjentów z nieleczoną niewyrównaną niewydolnością serca.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Specjalne ostrzeżenia

Wspólne dla peryndoprylu i indapamidu

Lit

Zazwyczaj nie zaleca się jednoczesnego stosowania litu i połączenia peryndoprylu z indapamidem
(patrz punkt 4.5).

Związane z peryndoprylem

Neutropenia lub agranulocytoza

U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE donoszono o wystąpieniu neutropenii
lub agranulocytozy, trombocytopenii i niedokrwistości. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek
oraz bez innych czynników powodujących powikłania, neutropenia występuje rzadko. Peryndopryl
należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z kolagenozą naczyń, u których stosuje się
leczenie lekiem immunosupresyjnym, leczenie allopurynolem lub prokainamidem, lub u których
występują połączone czynniki powodujące powikłania, zwłaszcza jeśli występowało wcześniej
zaburzenie czynności nerek. U niektórych z tych pacjentów rozwinęły się poważne infekcje, które
w kilku przypadkach nie odpowiadały na intensywną terapię antybiotykami. Jeśli peryndopryl jest
stosowany u takich pacjentów, doradza się okresowe monitorowanie liczby białych krwinek,
a pacjentów należy poinformować o zgłaszaniu jakichkolwiek objawów infekcji (np. ból gardła,
gorączka).

Nadwrażliwość/obrzęk naczynioruchowy

Rzadko zgłaszano obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i (lub) krtani
u pacjentów leczonych inhibitorami konwertazy angiotensyny, w tym peryndoprylem. Może to
wystąpić w jakimkolwiek okresie leczenia. W takich przypadkach należy natychmiast przerwać
leczenie peryndoprylem oraz wdrożyć odpowiednie monitorowanie, aby zapewnić całkowite
ustąpienie objawów przed wypisaniem pacjenta do domu. W przypadkach, gdy obrzęk obejmuje tylko
twarz i wargi, skutki zazwyczaj ustępują bez leczenia, jednak można zastosować leki
przeciwhistaminowe w celu złagodzenia objawów.

Obrzęk naczynioruchowy związany z obrzękiem krtani może powodować zgon. Zajęcie języka, głośni
lub krtani może powodować zamknięcie dróg oddechowych. W takich przypadkach należy
natychmiast podać podskórnie adrenalinę 1:1000 (0,3 ml do 0,5 ml) i (lub) zastosować metody
zapewniające drożność dróg oddechowych.

U czarnoskórych pacjentów, otrzymujących inhibitory ACE, donoszono o większej częstości
występowania obrzęku naczynioruchowego w porównaniu do pacjentów rasy innej niż czarna.

U pacjentów z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie, niezwiązanym z leczeniem inhibitorem
ACE, może istnieć zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego podczas otrzymywania inhibitora
ACE (patrz punkt 4.3).

Rzadko donoszono o obrzęku naczynioruchowym jelit u pacjentów leczonych inhibitorami ACE.
U tych pacjentów występował ból brzucha (z nudnościami lub bez nudności albo z wymiotami);
w niektórych przypadkach nie było wcześniejszego obrzęku naczynioruchowego twarzy a poziomy
esterazy C1 były prawidłowe. Obrzęk naczynioruchowy był diagnozowany za pomocą następujących
procedur: tomografii komputerowej brzucha, ultrasonografii lub podczas zabiegu chirurgicznego,
a objawy ustąpiły po zaprzestaniu stosowania inhibitora ACE. Wystąpienie obrzęku
naczynioruchowego jelit należy wziąć pod uwagę podczas diagnozowania różnicowego pacjentów
zgłaszających ból brzucha.

Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas leczenia odczulającego

U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE podczas leczenia odczulającego jadem owadów
błonkoskrzydłych (pszczoły, osy) występowały pojedyncze przypadki przedłużających się reakcji
rzekomoanafilaktycznych, zagrażających życiu. Inhibitory ACE należy stosować z ostrożnością
u pacjentów z alergią podczas odczulania, i należy ich unikać u pacjentów poddawanych
immunoterapii jadem owadów. U pacjentów wymagających zarówno stosowania inhibitorów ACE
jak i leczenia odczulającego reakcji tych można jednak uniknąć poprzez tymczasowe odstawienie
inhibitora ACE przynajmniej na 24 godziny przed leczeniem.

Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas aferezy LDL

Rzadko u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, podczas aferezy lipoprotein (LDL) o małej
gęstości z użyciem siarczanu dekstranu, obserwowano zagrażające życiu reakcje
rzekomoanafilaktyczne. Reakcji tych unikano przez tymczasowe odstawienie inhibitora ACE przed
każdą aferezą.

Pacjenci hemodializowani

U pacjentów dializowanych z użyciem membran high-flux (np. AN 69®) i leczonych jednocześnie
inhibitorem ACE, donoszono o występowaniu reakcji rzekomoanafilaktycznych. U tych pacjentów
należy rozważyć zastosowanie innych typów membran do dializy lub innej klasy leków
przeciwnadciśnieniowych.

Leki moczopędne oszczędzające potas, sole potasu

Jednoczesne stosowanie peryndoprylu i leków moczopędnych oszczędzających potas lub soli potasu,
zazwyczaj nie jest zalecane (patrz punkt 4.5).

Ciąża

Stosowania inhibitorów ACE nie należy rozpoczynać podczas ciąży. Jeśli terapia inhibitorem ACE
nie jest uznana za istotną, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić leczenie na alternatywną

terapię przeciwnadciśnieniową o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania podczas ciąży. Kiedy
ciąża zostanie rozpoznana, leczenie inhibitorami ACE należy natychmiast przerwać, i, jeśli właściwe,
rozpocząć alternatywną terapię (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Związane z indapamidem

W przypadkach zaburzenia czynności wątroby tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą
powodować wystąpienie encefalopatii wątrobowej. W razie wystąpienia objawów encefalopatii
należy natychmiast przerwać leczenie lekami moczopędnymi.

Nadwrażliwość na światło

Po zastosowaniu tiazydowych i tiazydopodobnych leków moczopędnych (patrz punkt 4.8)
odnotowano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło. Jeśli podczas leczenia wystąpi reakcja
nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwać terapię. Jeśli ponowne podanie leku moczopędnego
jest uznane za konieczne, zaleca się ochronę powierzchni narażonych na działanie słońca lub
sztucznych promieni UVA.

Środki ostrożności

Wspólne dla peryndoprylu i indapamidu
Niewydolność nerek

W przypadkach ciężkiej i umiarkowanej niewydolności nerek (klirens kreatyniny < 60 ml/min)
leczenie jest przeciwwskazane.

U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym bez uprzedniego jawnego zaburzenia czynności
nerek, u których badania krwi oceniające czynność nerek wykazały czynnościową niewydolność
nerek, należy przerwać leczenie i ewentualnie ponownie rozpocząć terapię mniejszą dawką lub tylko
jednym ze składników.

U tych pacjentów, w ramach zwykłej kontroli lekarskiej należy często oceniać stężenie potasu
i kreatyniny, po 2 tygodniach leczenia a następnie co 2 miesiące, podczas całego leczenia.
Niewydolność nerek była zgłaszana głównie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub z chorobą
zasadniczą nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej.

W przypadku obustronnego zwężenia tętnicy nerkowej lub jednej czynnej nerki, nie zaleca się
stosowania produktu.

Niedociśnienie tętnicze i niedobory wody oraz elektrolitów

Istnieje ryzyko nagłego niedociśnienia tętniczego w obecności występującego wcześniej niedoboru
sodu (zwłaszcza u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej). Dlatego należy regularnie
przeprowadzać badanie objawów klinicznych niedoborów wody i elektrolitów, które mogą się
pojawić w przypadku współistniejących wymiotów lub biegunki.
U takich pacjentów należy regularnie oznaczać stężenie elektrolitów w osoczu.
Znaczne niedociśnienie tętnicze może wymagać zastosowania dożylnego wlewu izotonicznego
roztworu soli.

Przemijające niedociśnienie tętnicze nie jest przeciwwskazaniem do kontynuacji leczenia.
Po ustabilizowaniu się dostatecznej objętości krwi i ciśnienia tętniczego, można ponownie rozpocząć
leczenie mniejszą dawką lub tylko jednym ze składników.

Stężenie potasu

Połączenie peryndoprylu i indapamidu nie zapobiega wystąpieniu hipokaliemii, zwłaszcza
u pacjentów z cukrzycą lub niewydolnością nerek. Tak jak w przypadku innych preparatów
przeciwnadciśnieniowych zawierających lek moczopędny, należy regularnie kontrolować stężenie
potasu w osoczu.

Substancje pomocnicze

Produkt TERTENSIF BI-KOMBI nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą,
dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania
glukozy i galaktozy.

Związane z peryndoprylem

Kaszel

W przypadku stosowania inhibitorów konwertazy angiotensyny obserwowano suchy kaszel.
Charakteryzuje się on tym, że jest uporczywy oraz ustępuje po przerwaniu leczenia. W razie
wystąpienia tego objawu należy rozważyć etiologię jatrogenną. Jeżeli leczenie inhibitorem ACE jest
nadal preferowane, należy rozważyć możliwość jego kontynuacji.

Dzieci i młodzież

Nie ustalono skuteczności i tolerancji peryndoprylu w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym u
dzieci oraz młodzieży.

Ryzyko niedociśnienia tętniczego i (lub) niewydolności nerek (w przypadku niewydolności serca,
niedoborów wody i elektrolitów itd.)

Wyraźna stymulacja układu renina-angiotensyna-aldosteron była obserwowana szczególnie podczas
znacznej utraty wody i elektrolitów (ścisła dieta ubogosodowa lub długotrwałe leczenie lekami
moczopędnymi), u pacjentów z początkowo niskim ciśnieniem tętniczym krwi, u pacjentów ze
zwężeniem tętnicy nerkowej, z zastoinową niewydolnością serca lub marskością wątroby z obrzękami
i wodobrzuszem.

Hamowanie tego układu przez inhibitor konwertazy angiotensyny może zatem spowodować,
zwłaszcza po pierwszej dawce i podczas pierwszych dwóch tygodni leczenia, nagłe obniżenie
ciśnienia tętniczego krwi i (lub) zwiększenie stężenia kreatyniny w osoczu, wskazujące na
czynnościową niewydolność nerek. Niekiedy może mieć ona ostry początek, choć występuje rzadko i
w różnych momentach leczenia.

W takich przypadkach leczenie powinno się rozpocząć od mniejszej dawki i zwiększać ją stopniowo.

Pacjenci w podeszłym wieku

Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić czynność nerek i stężenie potasu. Dawkę należy następnie
dostosować w zależności od reakcji ciśnienia tętniczego krwi, zwłaszcza w przypadkach niedoborów
wody i elektrolitów, w celu uniknięcia nagłego wystąpienia niedociśnienia.

Pacjenci z rozpoznaną miażdżycą tętnic

Ryzyko wystąpienia niedociśnienia występuje u wszystkich pacjentów, jednak szczególną ostrożność
należy zachować u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub niewydolnością krążenia
mózgowego, i rozpoczynać leczenie od małej dawki.

Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe

Leczeniem nadciśnienia naczyniowo-nerkowego jest rewaskularyzacja. Nie mniej jednak, stosowanie
inhibitorów konwertazy angiotensyny może być korzystne u pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo-
nerkowym oczekujących na operację korekcyjną lub gdy taka operacja nie jest możliwa.
Leczenie produktem TERTENSIF BI-KOMBI nie jest odpowiednie dla pacjentów z rozpoznanym lub
podejrzewanym zwężeniem tętnicy nerkowej, ponieważ leczenie powinno być rozpoczynane w
szpitalu mniejszą dawką niż tą, którą zawiera produkt TERTENSIF BI-KOMBI.

Inne grupy ryzyka

U pacjentów z ciężką niewydolnością serca (klasa IV) lub u pacjentów z cukrzycą insulinozależną,
(u których istnieje tendencja do zwiększenia stężenia potasu), leczenie produktem TERTENSIF BI-
KOMBI nie jest odpowiednie, ponieważ terapia powinna zaczynać się pod ścisłą kontrolą lekarską od
mniejszej dawki początkowej. Nie należy przerywać leczenia beta-adrenolitykami u pacjentów z
nadciśnieniem tętniczym i z niewydolnością tętnic wieńcowych: inhibitor ACE powinien być dodany
do leczenia beta-adrenolitykiem.

Pacjenci z cukrzycą

U pacjentów z cukrzycą leczonych wcześniej doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną
należy dokładnie monitorować stężenia glukozy we krwi, zwłaszcza podczas pierwszego miesiąca
leczenia inhibitorem ACE.

Różnice etniczne

Tak jak w przypadku innych inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę peryndopryl jest
widocznie mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia krwi u pacjentów rasy czarnej niż innych ras,
prawdopodobnie z powodu częstszego występowania w populacji pacjentów rasy czarnej z
nadciśnieniem małej aktywności reninowej osocza.

Zabiegi chirurgiczne/znieczulenie

Inhibitory konwertazy angiotensyny mogą powodować niedociśnienie tętnicze w przypadku
znieczulenia, zwłaszcza, gdy środek znieczulający ma właściwości hipotensyjne. Jeśli możliwe,
zaleca się przerwać leczenie długo działającymi inhibitorami konwertazy angiotensyny, takimi jak
peryndopryl, na dzień przed planowanym zabiegiem chirurgicznym.

Zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej/kardiomiopatia przerostowa

Inhibitory ACE należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów ze zwężeniem drogi

odpływu z lewej komory.

Niewydolność wątroby

Rzadko, stosowanie inhibitorów ACE było związane z wystąpieniem zespołu rozpoczynającego się
od żółtaczki cholestatycznej, prowadzącego do rozwoju piorunującej martwicy wątroby i (czasami)
do zgonu. Mechanizm tego zespołu nie jest wyjaśniony. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE,
u których rozwinęła się żółtaczka, lub u których obserwuje się znaczne zwiększenie aktywności
enzymów wątrobowych, należy przerwać leczenie inhibitorem ACE i zastosować odpowiednie
postępowanie medyczne (patrz punkt 4.8).

Hiperkaliemia

U niektórych pacjentów w trakcie stosowania inhibitorów ACE, w tym peryndoprylu, obserwowano
zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Czynnikami ryzyka wystąpienia hiperkaliemii są:
niewydolność nerek, pogorszenie czynności nerek, wiek (> 70 lat), cukrzyca, współistniejące stany,
zwłaszcza odwodnienie, ostra dekompensacja serca, kwasica metaboliczna i jednoczesne stosowanie
leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd),
suplementów potasu lub zamienników soli kuchennej zawierających potas, lub też pacjenci, którzy
przyjmują inne leki powodujące zwiększenie stężenia potasu w surowicy (np. heparyna).
Stosowanie suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas lub zamienników soli
kuchennej zawierających potas, zwłaszcza u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, może
prowadzić do znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Hiperkaliemia może powodować
poważne, czasami kończące się zgonem arytmie. Jeżeli jednoczesne stosowanie wyżej wymienionych
preparatów uważa się za właściwe, zaleca się ostrożność i częstą kontrolę stężenia potasu w surowicy
(patrz punkt 4.5).

Związane z indapamidem

Równowaga wodno-elektrolitowa
Stężenie sodu

Należy je badać przed rozpoczęciem leczenia a następnie w regularnych odstępach czasu. Wszystkie
leki moczopędne mogą powodować poważne w skutkach zmniejszenie stężenia sodu.
Zmniejszenie stężenia sodu może być początkowo bezobjawowe, dlatego niezbędna jest regularna
kontrola. Oznaczenia stężenia sodu powinny być częstsze u pacjentów w podeszłym wieku
i pacjentów z marskością wątroby (patrz: punkty 4.8 i 4.9).

Stężenie potasu

Utrata potasu i wystąpienie hipokaliemii stanowi poważne ryzyko związane z tiazydowymi lekami
moczopędnymi oraz tiazydopodobnymi lekami moczopędnymi. Należy zapobiegać ryzyku
wystąpienia zmniejszonych stężeń potasu (< 3,4 mmol/l) w niektórych grupach dużego ryzyka, takich
jak pacjenci w podeszłym wieku i (lub) niedożywieni, niezależnie od tego, czy przyjmują, czy też nie,
wiele leków, pacjenci z marskością wątroby z obrzękami i wodobrzuszem, pacjenci z chorobą naczyń
wieńcowych i pacjenci z niewydolnością serca.

W takich przypadkach hipokaliemia zwiększa toksyczność glikozydów nasercowych oraz ryzyko
zaburzeń rytmu serca.

Pacjenci, u których występuje wydłużony odstęp QT w zapisie EKG, bez względu na pochodzenie
jatrogenne czy też wrodzone, znajdują się również w grupie ryzyka.

Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, może predysponować do wystąpienia ciężkich zaburzeń
rytmu serca, szczególnie torsade de pointes, które mogą powodować zgon.
We wszystkich tych przypadkach konieczne jest częstsze oznaczanie stężenia potasu. Pierwsze
oznaczenie stężenia potasu w osoczu należy wykonać w pierwszym tygodniu po rozpoczęciu leczenia.
W razie wykrycia zmniejszonego stężenia potasu należy wyrównać niedobór.

Stężenie wapnia

Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem oraz
powodować nieznaczne i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu.
Znaczne zwiększenie stężenia wapnia może być związane z nierozpoznaną nadczynnością
przytarczyc.

W takich przypadkach leczenie należy przerwać przed badaniem czynności przytarczyc.

Stężenie glukozy we krwi

Kontrolowanie stężenia glukozy we krwi jest istotne u pacjentów z cukrzycą, zwłaszcza w przypadku
małego stężenia potasu.

Kwas moczowy

U pacjentów ze zwiększonym stężeniem kwasu moczowego istnieje zwiększone ryzyko występowania
napadów dny moczanowej.

Czynność nerek a leki moczopędne

Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne tylko wtedy, kiedy czynność
nerek jest prawidłowa lub zaburzona jedynie w niewielkim stopniu (stężenie kreatyniny mniejsze niż
około 25 mg/l, tj. 220 ^mol/l u dorosłych).

W przypadku osób w podeszłym wieku stężenia kreatyniny należy skorygować uwzględniając wiek,
masę ciała i płeć pacjenta, według wzoru Cockrofta:

Clkr = (140 - wiek) x masa ciała/0,814 x stężenie kreatyniny w osoczu

przy czym:

- wiek wyrażony w latach

- masa ciała w kg

- stężenie kreatyniny w osoczu w mikromol/l

Wzór ten odnosi się do mężczyzn w podeszłym wieku; dla kobiet należy go dostosować mnożąc
otrzymaną wartość przez 0,85.

Hipowolemia związana z utratą wody i sodu spowodowaną przez lek moczopędny na początku
leczenia, powoduje zmniejszenia przesączania kłębuszkowego. Może to prowadzić do zwiększenia
stężenia mocznika i kreatyniny we krwi. Ta przemijająca czynnościowa niewydolność nerek nie ma
żadnych konsekwencji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, natomiast może nasilić istniejącą
już niewydolność nerek.

Sportowcy

Sportowcy powinni zwrócić uwagę, że ten produkt zawiera substancję czynną, która może
powodować fałszywie dodatni wynik testu antydopingowego.

4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji

Wspólne dla peryndoprylu i indapamidu
Jednoczesne stosowanie niezalecane

Lit: podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i litu zgłaszano przemijające zwiększenie
stężenia w surowicy oraz toksyczności litu.

Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może dodatkowo zwiększać stężenie litu
i nasilać ryzyko toksyczności litu z inhibitorami ACE.

Nie zaleca się stosowania w skojarzeniu peryndoprylu i indapamidu wraz z litem, gdy jednak
połączenie okazuje się konieczne, należy uważnie kontrolować stężenie litu w surowicy (patrz punkt
4.4).

Jednoczesne stosowanie wymagające zachowania szczególnej ostrożności

- Baklofen: nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego. Konieczne jest kontrolowanie ciśnienia
tętniczego krwi oraz czynności nerek i w razie konieczności dostosowanie dawki leku
przeciwnadciśnieniowego.

- Niesteroidowe leki przeciwzapalne (w tym duże dawki kwasu acetylosalicylowego):

kiedy inhibitory ACE są podawane jednocześnie z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi
(np. kwas acetylosalicylowy w zakresie dawek działających przeciwzapalnie, inhibitory COX-2
i nieselektywne niesteroidowe leki przeciwzapalne), może wystąpić osłabienie działania
przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i NLPZ może prowadzić
do zwiększonego ryzyka pogorszenia czynności nerek, w tym do możliwej ostrej niewydolności
nerek i zwiększenia stężenia potasu w surowicy, zwłaszcza u pacjentów z istniejącą wcześniej
osłabioną czynnością nerek. Skojarzone leczenie należy stosować z ostrożnością, zwłaszcza
u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni oraz należy
rozważyć monitorowanie czynności nerek po rozpoczęciu jednoczesnej terapii, a następnie
okresowo.

Jednoczesne stosowanie wymagające zachowania ostrożności

- Leki przeciwdepresyjne podobne do imipraminy (trójpierścieniowe), leki neuroleptyczne:
nasilone działanie obniżające ciśnienie tętnicze krwi i wzrost ryzyka niedociśnienia
ortostatycznego (działanie addycyjne).

- Kortykosteroidy, tetrakozaktyd: zmniejszenie działania obniżającego ciśnienie tętnicze krwi
(retencja soli i wody spowodowana kortykosteroidami).

- Inne środki przeciwnadciśnieniowe: stosowanie innych produktów leczniczych obniżających
ciśnienie tętnicze krwi z peryndoprylem/indapamidem może powodować dalsze obniżenie
ciśnienia tętniczego krwi.

Związane z peryndoprylem

Jednoczesne stosowanie niezalecane

- Leki moczopędne oszczędzające potas (spironolakton, triamteren, w monoterapii lub

w skojarzeniu), sole potasu: inhibitory ACE zmniejszają indukowaną przez leki moczopędne utratę
potasu. Leki moczopędne oszczędzające potas, np. spironolakton, triamteren czy amiloryd,
suplementy potasu lub zamienniki soli zawierające potas mogą prowadzić do znacznego
zwiększenia stężenia potasu w surowicy (potencjalnie śmiertelnego). Jeżeli jednoczesne
stosowanie jest wskazane z powodu udokumentowanej hipokaliemii, należy je stosować z
zachowaniem ostrożności oraz często oznaczać stężenie potasu w surowicy i wykonywać badanie
EKG.

Jednoczesne stosowanie wymagające zachowania szczególnej ostrożności

- Leki przeciwcukrzycowe (insulina, sulfonamidy hipoglikemizujące): zgłaszano w przypadku
kaptoprylu i enalaprylu.

Zastosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny może zwiększać działanie hipoglikemizujące
u pacjentów z cukrzycą, leczonych insuliną lub sulfonamidami hipoglikemizującymi. Epizody

hipoglikemii występują bardzo rzadko (poprawa tolerancji glukozy, a w rezultacie zmniejszenie
zapotrzebowania na insulinę).

Jednoczesne stosowanie wymagające zachowania ostrożności

- Allopurynol, leki cytostatyczne lub immunosupresyjne, kortykosteroidy stosowane ogólnie lub
prokainamid: jednoczesne stosowanie z inhibitorami ACE może prowadzić do zwiększonego
ryzyka wystąpienia leukopenii.

- Leki znieczulające: inhibitory ACE mogą nasilać działanie hipotensyjne niektórych leków
znieczulających.

- Leki moczopędne (tiazydowe lub pętlowe): uprzednie leczenie dużymi dawkami leków
moczopędnych może powodować odwodnienie oraz ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego
podczas rozpoczynania leczenia peryndoprylem.

- Sole złota: rzadko donoszono o reakcjach przypominających objawy jak po podaniu azotanów
(nitritoid reactions; objawy to: zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty i niedociśnienie) u
pacjentów leczonych preparatami złota w iniekcjach (sodium aurothiomaleate) i otrzymujących
jednocześnie inhibitor ACE, w tym peryndopryl.

Związane z indapamidem

Jednoczesne stosowanie wymagające zachowania szczególnej ostrożności

- Leki powodujące torsade de pointes: w związku z ryzykiem hipokaliemii, indapamid należy
stosować ostrożnie w przypadku łączenia go z produktami leczniczymi, które wywołują torsade de
pointes, takimi jak leki przeciwarytmiczne klasy I A (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid);
leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, dofetylid, ibutylid, bretylium, sotalol); niektóre leki
neuroleptyczne (chloropromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna,
trifluoperazyna), benzamidy (amisulpryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd), butyrofenony (droperydol,
haloperydol), inne neuroleptyki (pimozyd); inne substancje, takie jak beprydyl, cyzapryd,
difemanil, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna, mizolastyna, moksyfloksacyna,
pentamidyna, sparfloksacyna, winkamina podawana dożylnie, metadon, astemizol, terfenadyna.
Należy zapobiegać małym stężeniom potasu i wyrównywać je, jeśli jest to konieczne: kontrolować
odstęp QT.

- Leki zmniejszające stężenie potasu: amfoterycyna B (podawana dożylnie), glikokortykosteroidy
i mineralokortykosteroidy (stosowane ogólnie), tetrakozaktyd, leki przeczyszczające o działaniu
drażniącym: zwiększone ryzyko małego stężenia potasu (działanie addycyjne). Należy
monitorować stężenie potasu i w razie potrzeby korygować jego stężenie, szczególnie podczas
jednoczesnego leczenia glikozydami nasercowymi. Należy stosować leki przeczyszczające
pozbawione działania drażniącego.

- Glikozydy nasercowe: małe stężenie potasu zwiększa ryzyko objawów toksyczności glikozydów
nasercowych. Należy monitorować stężenie potasu oraz zapis EKG i ponownie rozważyć sposób
leczenia, jeżeli jest to konieczne.

Jednoczesne stosowanie wymagające zachowania ostrożności

- Metformina: kwasica mleczanowa po metforminie, spowodowana czynnościową niewydolnością
nerek związaną ze stosowaniem leków moczopędnych, a szczególnie diuretyków pętlowych.
Nie należy stosować metforminy, kiedy stężenie kreatyniny w osoczu wynosi powyżej 15 mg/l
(135 ^mol/l) u mężczyzn i 12 mg/l (110 ^mol/l) u kobiet.

- Środki kontrastujące zawierające jod: w przypadku odwodnienia spowodowanego lekami
moczopędnymi, istnieje zwiększone ryzyko rozwoju ostrej niewydolności nerek, szczególnie,
kiedy zastosowano duże dawki środków kontrastujących zawierających jod. Przed zastosowaniem
środka kontrastującego zawierającego jod należy odpowiednio nawodnić pacjenta.

- Sole wapnia: ryzyko zwiększonego stężenia wapnia w wyniku zmniejszonego wydalania wapnia
z moczem.

- Cyklosporyna: ryzyko wystąpienia zwiększonego stężenia kreatyniny, bez zmian stężenia
cyklosporyny w surowicy, nawet przy braku niedoborów elektrolitów i wody.

4.6 Ciąża i laktacja

Z powodu działań poszczególnych składników tego preparatu złożonego na ciążę i laktację, produkt
TERTENSIF BI-KOMBI nie jest zalecany podczas pierwszego trymestru ciąży. TERTENSIF BI-
KOMBI jest przeciwwskazany podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży.
TERTENSIF BI-KOMBI jest przeciwwskazany podczas laktacji. Należy zatem podjąć decyzję, czy
przerwać karmienie piersią czy przerwać stosowanie produktu TERTENSIF BI-KOMBI, biorąc pod
uwagę znaczenie tej terapii dla matki.

Ciąża

Związane z peryndoprylem

Nie zaleca się stosowania inhibitorów ACE podczas pierwszego trymestru ciąży (patrz punkt
4.4.). Stosowanie inhibitorów ACE jest przeciwwskazane podczas drugiego i trzeciego trymestru
ciąży (patrz punkty 4.3 i 4.4)._

Epidemiologiczne dowody dotyczące ryzyka teratogenności po ekspozycji na inhibitory ACE podczas
pierwszego trymestru ciąży nie są rozstrzygające; jednakże nie można wykluczyć niewielkiego
zwiększenia ryzyka. Pacjentki planujące ciążę powinny mieć zastosowaną alternatywną terapię
hipotensyjną o ustalonym profilu bezpieczeństwa podczas ciąży, chyba że kontynuowane leczenie
inhibitorem ACE jest niezbędne. W przypadku stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać
leczenie inhibitorami ACE i, jeżeli wskazane, wdrożyć leczenie alternatywne.
Ekspozycja płodu na inhibitor ACE w drugim i trzecim trymestrze ciąży jest znana jako czynnik
uszkadzający płód (zaburzenia czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki)
i toksyczny dla noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia) (patrz punkt
5.3).

W przypadku narażenia na inhibitory ACE, począwszy od drugiego trymestru ciąży, zalecane jest
przeprowadzanie badania ultrasonograficznego nerek i czaszki.

Niemowlęta, których matki przyjmowały inhibitory ACE, należy dokładnie obserwować, czy nie
występuje u nich niedociśnienie (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Związane z indapamidem

Przedłużona ekspozycja na lek tiazydowy podczas trzeciego trymestru ciąży może zmniejszyć
objętość osocza u matki, jak również przepływ maciczno-łożyskowy krwi, co może powodować
niedokrwienie łożyska i opóźnienie wzrostu. Ponadto donoszono o rzadkich przypadkach hipoglikemii
i trombocytopenii u noworodków, które były narażone w okresie okołoporodowym.

Karmienie piersią

Produkt TERTENSIF BI-KOMBI jest przeciwwskazany podczas karmienia piersią.

Związane z peryndoprylem

Ponieważ brak informacji dotyczącej stosowania peryndoprylu podczas karmienia piersią, nie zaleca
się peryndoprylu podczas karmienia piersią, zwłaszcza noworodka lub wcześniaka, a bardziej
wskazane są alternatywne metody leczenia o lepszych profilach bezpieczeństwa.

Związane z indapamidem

Indapamid przenika do mleka kobiecego. Indapamid jest podobny do tiazydowych leków
moczopędnych, których stosowanie podczas okresu karmienia piersią było powiązane
ze zmniejszeniem a nawet zahamowaniem wydzielania mleka. Może wystąpić nadwrażliwość
na pochodne sulfonamidów, hipokaliemia i żółtaczka jąder podstawy mózgu.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania
urządzeń mechanicznych w ruchu

Związane z peryndoprylem, indapamidem i produktem TERTENSIF BI-KOMBI

Żadna z dwóch substancji czynnych, osobno lub łącznie w produkcie TERTENSIF BI-KOMBI, nie
wpływa na czujność, lecz u niektórych pacjentów mogą wystąpić indywidualne reakcje związane z
obniżeniem ciśnienia tętniczego krwi, zwłaszcza na początku leczenia lub po zastosowaniu
dodatkowo innego leku przeciwnadciśnieniowego. W takiej sytuacji zdolność prowadzenia pojazdów
i obsługiwania urządzeń mechanicznych może być zaburzona.

4.8 Działania niepożądane

Stosowanie peryndoprylu hamuje układ renina-angiotensyna-aldosteron, powodując zmniejszenie
utraty potasu wywołanej indapamidem. Hipokaliemia (stężenie potasu < 3,4 mmol/l) wystąpiła u 6%
pacjentów leczonych produktem TERTENSIF BI-KOMBI.

Następujące działania niepożądane można było obserwować podczas leczenia i pogrupować według
następującej częstości występowania:

bardzo często (≥1/10); często (≥1/100, < 1/10); niezbyt często (≥1/1000, < 1/100); rzadko (≥1/10000,
< 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10000); częstość nieznana (nie można jej określić na podstawie
dostępnych danych).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Bardzo rzadko: małopłytkowość, leukopenia/neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość
aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna. Niedokrwistość (patrz punkt 4.4) była obserwowana w
przypadku stosowania inhibitorów ACE w specyficznych okolicznościach (u pacjentów po
przeszczepie nerki, u pacjentów poddawanych hemodializie).

Zaburzenia psychiczne

Niezbyt często: zaburzenia nastroju lub snu.

Zaburzenia układu nerwowego

Często: parestezje, ból głowy, zawroty głowy, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego.
Bardzo rzadko: splątanie.
Częstość nieznana: omdlenie.

Zaburzenia oka

Często: zaburzenia widzenia.

Zaburzenia ucha i błędnika
Często: szum uszny.

Zaburzenia naczyniowe

Często: niedociśnienie, ortostatyczne lub nieortostatyczne (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia serca

Bardzo rzadko: arytmia, w tym bradykardia, tachykardia komorowa, migotanie przedsionków,
dławica piersiowa i zawał serca, prawdopodobnie wtórne do znacznego niedociśnienia u pacjentów z
dużym ryzykiem (patrz punkt 4.4).

Częstość nieznana: torsade de pointes (potencjalnie śmiertelne), patrz punkty 4.4 i 4.5.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Często: podczas leczenia inhibitorami ACE obserwowano suchy uporczywy kaszel, który ustępuje bez
leczenia po odstawieniu preparatu. W przypadku wystąpienia tego objawu należy wziąć pod uwagę
etiologię jatrogenną. Duszność.
Niezbyt często: skurcz oskrzeli.

Bardzo rzadko: eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie śluzówki nosa.
Zaburzenia żołądka i jelit

Często: zaparcia, suchość w ustach, nudności, wymioty, bóle brzucha, zaburzenie smaku,

niestrawność, biegunka.
Bardzo rzadko: zapalenie trzustki.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Bardzo rzadko: zapalenie wątroby, cytolityczne lub cholestatyczne (patrz punkt 4.4).

Częstość nieznana: w przypadku niewydolności wątroby istnieje możliwość wystąpienia encefalopatii

wątrobowej (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Zaburzania skóry i tkanki podskórnej

Często: wysypka, świąd, wykwity grudkowo-plamkowe.

Niezbyt często:

- obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni
i (lub) krtani, pokrzywka (patrz punkt 4.4).

- reakcje nadwrażliwości, głównie skórne u pacjentów predysponowanych do reakcji
alergicznych i astmatycznych.

- plamica.

- możliwe nasilenie objawów rozpoznanego wcześniej ostrego tocznia rumieniowatego
uogólnionego.

Bardzo rzadko: rumień wielopostaciowy, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevensa-
Johnsona. Donoszono o przypadkach reakcji nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Często: skurcze mięśni.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Niezbyt często: niewydolność nerek.
Bardzo rzadko: ostra niewydolność nerek.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
Niezbyt często: impotencja.

Zaburzenia ogólne i stany w miej scu podania

Często: astenia.

Niezbyt często: pocenie się.

Badania diagnostyczne

Częstość nieznana:

- wydłużony odstęp QT w elektrokardiogramie (patrz punkty 4.4 i 4.5).

- zwiększone stężenia glukozy i kwasu moczowego we krwi podczas leczenia.

- zwiększone aktywności enzymów wątrobowych.

- nieznaczne zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w osoczu, przemijające

po przerwaniu leczenia, częściej występujące w przypadkach zwężenia tętnicy nerkowej,
nadciśnienia tętniczego leczonego lekami moczopędnymi, niewydolności nerek.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Rzadko: hiperkalcemia.

Częstość nieznana:

- utrata potasu z hipokaliemią, o szczególnie ciężkim przebiegu u pewnych pacjentów z grup
dużego ryzyka (patrz punkt 4.4).

- zwiększone stężenia potasu, zazwyczaj przemijające.

- hiponatremia z hipowolemią powodująca odwodnienie i niedociśnienie ortostatyczne.
4.9 Przedawkowanie

Najbardziej prawdopodobnym działaniem niepożądanym po przedawkowaniu jest niedociśnienie
tętnicze, niekiedy z towarzyszącymi nudnościami, wymiotami, skurczami mięśni, zawrotami głowy,
sennością, stanem splątania, oligurią, która może prowadzić do anurii (z powodu hipowolemii).
Mogą wystąpić zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej (małe stężenie sodu, małe stężenie
potasu).

Pierwsze czynności, jakie należy podjąć, to szybkie usunięcie zażytego produktu poprzez płukanie
żołądka i (lub) podanie węgla aktywowanego, a następnie uzupełnianie niedoborów wodno-
elektrolitowych, w warunkach specjalistycznej opieki medycznej, aż do powrotu do wartości
prawidłowych.

W razie wystąpienia znacznego obniżenia ciśnienia tętniczego należy ułożyć pacjenta w pozycji na
plecach z głową umieszczoną niżej. Jeżeli to konieczne, należy podać we wlewie dożylnym
izotoniczny roztwór chlorku sodu lub w inny sposób uzupełnić niedobory płynów.
Peryndoprylat, będący czynną formą peryndoprylu, może być usuwany przez dializę (patrz punkt 5.2).

5 WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: peryndopryl i leki moczopędne; kod ATC: C09BA04.

TERTENSIF BI-KOMBI jest preparatem złożonym z peryndoprylu z argininą - inhibitora konwertazy
angiotensyny, i indapamidu - chlorosulfamoilowego leku moczopędnego. Jego właściwości
farmakologiczne wywodzą się z odrębnych właściwości obu składników, oraz dodatkowo
z właściwości wynikających z addytywnego działania synergicznego tych dwóch produktów.

Mechanizm działania farmakologicznego

Związany z peryndoprylem

Peryndopryl jest inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę (inhibitor ACE), który
przekształca angiotensynę I w angiotensynę II, substancję kurczącą naczynia; dodatkowo enzym
konwertujący pobudza wydzielanie aldosteronu w korze nadnerczy oraz pobudza rozkład bradykininy,
substancji rozszerzającej naczynia, do nieczynnych heptapeptydów.
Skutkiem powyższego jest:

- zmniej szenie wydzielania aldosteronu;

- zwiększenie aktywności reninowej osocza, ponieważ aldosteron przestaje wywoływać ujemne
sprzężenie zwrotne;

- zmniejszenie całkowitego oporu obwodowego, zwłaszcza w łożysku naczyniowym mięśni i w
nerkach, bez towarzyszącego zatrzymania soli i wody lub odruchowej tachykardii,
podczas długotrwałego leczenia.

Działanie hipotensyjne peryndoprylu występuje także u pacjentów z małym lub prawidłowym
stężeniem reniny.

Peryndopryl działa za pośrednictwem swojego czynnego metabolitu, peryndoprylatu. Inne metabolity
są nieaktywne.

Peryndopryl zmniejsza pracę mięśnia sercowego poprzez:

- działanie rozszerzające naczynia żylne, prawdopodobnie na drodze modyfikacji metabolizmu
prostaglandyn: zmniejszenie obciążenia wstępnego (pre-load);

- zmniejszenie całkowitego oporu obwodowego: zmniejszenie obciążenia następczego
(afterload).

Badania przeprowadzone u pacjentów z niewydolnością serca wykazały:

- zmniejszenie ciśnienia napełniania lewej i prawej komory;

- zmniejszenie całkowitego obwodowego oporu naczyniowego;

- zwiększenie pojemności minutowej serca i poprawę wskaźnika sercowego;

- zwiększenie regionalnych przepływów przez mięśnie.
Wyniki testu wysiłkowego uległy również poprawie.

Związany z indapamidem

Indapamid jest pochodną sulfonamidową z pierścieniem indolowym, o właściwościach
farmakologicznych zbliżonych do właściwości tiazydowych leków moczopędnych. Indapamid hamuje
wchłanianie zwrotne sodu w części korowej nerek. Powoduje to zwiększenie wydalania sodu
i chlorków w moczu, oraz, w mniejszym stopniu, wydalanie potasu i magnezu, zwiększając w ten
sposób wytwarzanie moczu i działając przeciwnadciśnieniowo.

Charakterystyka działania obniżającego ciśnienie tętnicze krwi

Związane z produktem TERTENSIF BI-KOMBI

U pacjentów z nadciśnieniem, niezależnie od wieku, TERTENSIF BI-KOMBI wywołuje zależne od
dawki działanie obniżające ciśnienie tętnicze krwi zarówno skurczowe jak i rozkurczowe, w pozycji
leżącej lub stojącej.

W wieloośrodkowym, randomizowanym, podwójnie zaślepionym, z aktywną kontrolą, badaniu
PICXEL oceniano z użyciem echokardiografii działanie preparatu złożonego zawierającego
peryndopryl i indapamid na przerost lewej komory serca (ang. LVH) wobec monoterapii enalaprylem.

W badaniu PICXEL pacjenci z nadciśnieniem, z przerostem lewej komory serca (określonym jako
wskaźnik masy lewej komory (ang. LVMI) > 120 g/m2 u mężczyzn i > 100 g/m2 u kobiet) byli
randomizowani do grupy otrzymującej 2 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą (równoważne 2,5 mg
peryndoprylu z argininą) i 0,625 mg indapamidu lub 10 mg enalaprylu raz na dobę przez rok leczenia.
Dawka była dostosowana według kontroli ciśnienia krwi, wynosiła do 8 mg peryndoprylu z tert-
butyloaminą (równoważne 10 mg peryndoprylu z argininą) i 2,5 mg indapamidu lub 40 mg enalaprylu
raz na dobę. Tylko 34% osób pozostało leczonych dawką 2 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą
(równoważne 2,5 mg peryndoprylu z argininą) i 0,625 mg indapamidu (versus 20% osób leczonych
10 mg enalaprylu).

Pod koniec leczenia wartość LVMI zmniejszyła się znacznie bardziej w grupie otrzymującej
peryndopryl i indapamid (-10,1 g/m2) niż w grupie otrzymującej enalapryl (-1,1 g/m2) w całej
randomizowanej populacji pacjentów. Między grupami różnica w zmianie wartości LVMI wynosiła
-8,3 (95% CI (-11,5, -5,0), p< 0,0001).

Lepsze działanie na wartość LVMI osiągnięto w przypadku dawki 8 mg peryndoprylu z tert-
butyloaminą (równoważne 10 mg peryndoprylu z argininą) i 2,5 mg indapamidu.

Odnośnie ciśnienia krwi, oszacowane średnie różnice między grupami w randomizowanej populacji
wynosiły -5,8 mmHg (95% CI (-7,9, -3,7), p< 0,0001) odpowiednio dla ciśnienia krwi skurczowego
oraz -2,3 mmHg (95% CI (-3,6, -0,9), p = 0,0004) dla ciśnienia krwi rozkurczowego, na korzyść grupy
otrzymującej peryndopryl i indapamid.

Związane z peryndoprylem

Peryndopryl jest skuteczny we wszystkich stopniach nadciśnienia tętniczego: łagodnym,
umiarkowanym lub ciężkim. Obserwuje się zmniejszenie tętniczego ciśnienia skurczowego
i rozkurczowego, w pozycji leżącej i stojącej.

Działanie przeciwnadciśnieniowe po jednej dawce jest największe po 4-6 godzinach i utrzymuje się
przez 24 godziny.

Po 24 godzinach znaczna część aktywności enzymu konwertującego, około 80%, jest nadal
zablokowana.

U pacjentów odpowiadających na leczenie, normalizacja ciśnienia tętniczego osiągana jest po jednym
miesiącu i utrzymuje się bez tachyfilaksji.

Zaprzestanie leczenia nie wywiera efektu „z odbicia" na nadciśnienie.

Peryndopryl ma właściwości rozszerzające naczynia i przywraca elastyczność głównych pni
tętniczych, koryguje histomorfometryczne zmiany w tętnicach oporowych i zmniejsza przerost lewej
komory serca.

Jeśli istnieje potrzeba, dodanie tiazydowego leku moczopędnego prowadzi do addytywnego efektu
synergicznego.

Połączenie inhibitora konwertazy angiotensyny z tiazydowym lekiem moczopędnym zmniejsza ryzyko
hipokaliemii związanej z samym lekiem moczopędnym.

Związane z indapamidem

Indapamid, w monoterapii, ma działanie hipotensyjne, które utrzymuje się przez 24 godziny.
Działanie to występuje po dawkach, przy których właściwości moczopędne są bardzo małe.
Działanie hipotensyjne jest proporcjonalne do poprawy podatności tętnic oraz zmniejszenia
całkowitego i tętniczkowego obwodowego oporu naczyniowego.
Indapamid zmniej sza przerost lewej komory serca.

Gdy przekracza się dawkę tiazydowego leku moczopędnego i tiazydopodobnych leków
moczopędnych, działanie hipotensyjne osiąga plateau, natomiast działania niepożądane nadal się
zwiększają. Jeżeli leczenie jest nieskuteczne, nie należy zwiększać dawki.

Ponadto wykazano, że w leczeniu krótko-, średnio- i długookresowym pacjentów z nadciśnieniem
tętniczym indapamid:

- nie ma wpływu na gospodarkę lipidową: triglicerydy, LDL-cholesterol i HDL-cholesterol;

- nie ma wpływu na gospodarkę węglowodanową, nawet u pacjentów z cukrzycą i nadciśnieniem
tętniczym.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Związane z produktem TERTENSIF BI-KOMBI

Skojarzone podawanie peryndoprylu i indapamidu nie zmienia ich właściwości farmakokinetycznych
w porównaniu do oddzielnego podawania.

Związane z peryndoprylem

Peryndopryl po podaniu doustnym wchłania się szybko a maksymalne stężenie osiąga w ciągu
1 godziny. Okres półtrwania peryndoprylu w osoczu wynosi 1 godzinę.
Peryndopryl jest prolekiem. Dwadzieścia siedem procent podanego peryndoprylu dociera
do krwiobiegu w postaci czynnego metabolitu peryndoprylatu. Oprócz czynnego peryndoprylatu,
z peryndoprylu powstaje 5 metabolitów, wszystkie są nieczynne. Maksymalne stężenie
peryndoprylatu w osoczu jest osiągane w ciągu 3 do 4 godzin.

Spożycie pokarmu zmniejsza przekształcanie w peryndoprylat, a w związku z tym biodostępność;
peryndopryl z argininą należy podawać doustnie, w pojedynczej dawce dobowej, rano, przed
posiłkiem.

Wykazano liniową zależność pomiędzy dawką peryndoprylu a jego stężeniem w osoczu. Objętość
dystrybucji niezwiązanego peryndoprylatu wynosi ok. 0,2 l/kg.

Stopień wiązania peryndoprylatu z białkami osocza wynosi 20%, głównie z enzymem konwertującym
angiotensynę, lecz jest zależny od stężenia.

Peryndoprylat jest wydalany w moczu a końcowy okres półtrwania jego niezwiązanej frakcji wynosi
ok. 17 godzin, co prowadzi do stanu stacjonarnego w ciągu 4 dni.

Wydalanie peryndoprylatu jest wolniejsze u pacjentów w podeszłym wieku, a także u pacjentów
z niewydolnością serca lub nerek. W przypadku niewydolności nerek konieczne jest dostosowanie
dawki w zależności od stopnia niewydolności (klirens kreatyniny).
Klirens peryndoprylatu podczas dializy wynosi 70 ml/min.

Właściwości farmakokinetyczne peryndoprylu są zmienione u pacjentów z marskością wątroby:
klirens wątrobowy macierzystej cząsteczki jest zmniejszony o połowę. Jednak ilość powstającego
peryndoprylatu nie zmniejsza się, a tym samym modyfikacja dawkowania nie jest konieczna (patrz
punkty 4.2 i 4.4).

Związane z indapamidem

Indapamid jest szybko i całkowicie wchłaniany z przewodu pokarmowego.

Maksymalne stężenie w osoczu występuje w przybliżeniu po 1 godzinie od podania doustnego
produktu. Wiązanie z białkami osocza wynosi 79%.

Okres półtrwania w fazie eliminacji wynosi od 14 do 24 godzin (średnio 18 godzin). Podanie
wielokrotne nie prowadzi do kumulacji. Eliminacja przebiega głównie z moczem (70% dawki)
i kałem (22% dawki), w postaci nieczynnych metabolitów.

Właściwości farmakokinetyczne nie zmieniają się u pacjentów z niewydolnością nerek.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Preparat złożony zawierający peryndopryl i indapamid ma nieznacznie większą toksyczność niż jego
składniki. Objawy ze strony nerek nie wydają się być bardziej nasilone u szczurów.
Jednakże preparat złożony powoduje żołądkowo-jelitowe objawy toksyczności u psów, a u szczurów
objawy toksyczności dla matek wydają się być bardziej nasilone (w porównaniu z peryndoprylem).
Mimo to, te działania niepożądane wykazano przy wielkościach dawek odpowiadających bardzo
znacznemu marginesowi bezpieczeństwa w porównaniu ze stosowanymi dawkami terapeutycznymi.

Związane z peryndoprylem

W badaniach przewlekłej toksyczności po podaniu doustnym (szczury i małpy) organem docelowym
są nerki, których uszkodzenie jest przemijające.

Nie obserwowano mutagennego działania w badaniach in vitro lub in vivo.
Badania toksykologiczne dotyczące reprodukcji (szczury, myszy, króliki i małpy) nie wykazały
objawów embriotoksyczności lub teratogenności. Jednakże wykazano, że inhibitory enzymu
konwertującego angiotensynę, jako klasa, wywołują działania niepożądane na późny rozwój płodu,
powodują śmierć płodu i wady wrodzone u gryzoni i królików: obserwowano zmiany w nerkach oraz
zwiększenie śmiertelności około- i poporodowej.

W długoterminowych badaniach u szczurów i myszy nie obserwowano działania rakotwórczego.

Związane z indapamidem

Największe dawki podane doustnie różnym gatunkom zwierząt (40 do 8000 razy większe od dawki
terapeutycznej) wykazały nasilenie właściwości moczopędnych indapamidu. Główne objawy zatrucia
podczas badań ostrej toksyczności indapamidu, podanego dożylnie lub dootrzewnowo, tzn.
zwolnienie oddechu i rozszerzenie naczyń obwodowych, były związane z farmakologicznym
działaniem indapamidu.

Wyniki testów dotyczące działania mutagennego i rakotwórczego indapamidu były negatywne.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Rdzeń:

Laktoza jednowodna
Magnezu stearynian
Maltodekstryna

Krzemionka koloidalna bezwodna
Karboksymetyloskrobia sodowa (typ A)

Otoczka (White coating 37781 RBC):

Glicerol

Hypromeloza

Makrogol 6000

Magnezu stearynian

Tytanu dwutlenek (E171)

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

2 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu, szczelnie zamkniętym, w celu ochrony przed wilgocią.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Pojemnik z PP z membraną z LDPE z otworem dozującym oraz z korkiem z LDPE zawierającym
środek pochłaniający wilgoć; w tekturowym pudełku.

Wielkości opakowań: 14, 20, 28, 30, 50, 56, 60, 90, 100, 500 tabletek powlekanych.
Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania leku do stosowania

Brak szczególnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU

ANPHARM Przedsiębiorstwo Farmaceutyczne S.A.
ul. Annopol 6B
03-236 Warszawa

8. NUMER(Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr 15656

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU/ DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

17.06.2009 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

07/2012


Charakterystyka produktu leczniczego Tertensif Bi-Kombi

Charakterystyka produktu leczniczego wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.


Zamienniki leku Tertensif Bi-Kombi

Zamiast tego leku można wybrać jeden z 2 zamienników. Kupując najtańszy z nich zaoszczędzisz 14,84 zł.

Indix Combi interakcje ulotka tabletki powlekane 10mg+2,5mg 30 tabl.

Indix Combi

tabletki powlekane | 10mg+2,5mg | 30 tabl.

lek na receptę | refundowany | 65+


Dostępny w ponad połowie aptek

Znajdź w aptekach

26,18 zł


Noliprel Bi-Forte interakcje ulotka tabletki powlekane 10mg+2,5mg 30 tabl. | pojemnik

Noliprel Bi-Forte

tabletki powlekane | 10mg+2,5mg | 30 tabl. | pojemnik

lek na receptę | refundowany | 65+


Dostępny w większości aptek

Znajdź w aptekach

41,02 zł


Interakcje Tertensif Bi-Kombi z innymi lekami

Zażywanie tego leku z innymi lekami w tym samym czasie może negatywnie wpływać na twoje zdrowie.

Najczęściej wykrywamy interakcje z następującymi lekami :


Interakcje Tertensif Bi-Kombi z żywnością

Nie posiadamy informacji wskazujących, aby podczas zażywania tego leku należało unikać jakichkolwiek produktów żywnościowych.


Grupy

  • Leki działające na układ renina-angiotensyna

Dodatkowe informacje

Wybierz interesujące Cię informacje:

Informacje o kodach BLOZ oraz możliwości współpracy z BLOZ dostępne są pod adresem BLOZ.pharmind.pl.