Subutex 2 tabletki podjęzykowe | 2 mg | 7 tabl. | blister

Jedna tabletka zawiera 2 mg buprenorfiny w postaci chlorowodorku buprenorfiny.

Substancje pomocnicze:

Jedna tabletka zawiera 47,94 mg jednowodnej laktozy.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

- Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

- Dzieci poniżej 15 lat.

- Ciężka niewydolność oddechowa.

- Ciężka niewydolność wątroby.

- Ostry alkoholizm i majaczenie drżenne (delirium tremens).

- Jednoczesne podawanie metadonu i leków przeciwbólowych pochodnych opioidów z grupy III.

Wystąpienie objawów niepożądanych związane jest z indywidualną tolerancją pacjenta, która jest wyższa u osób uzależnionych od narkotyków, niż w populacji ogólnej.

Tabela 1. zawiera działania niepożądane zgłoszone podczas badań klinicznych preparatu Subutex.

Inne działania niepożądane stwierdzone po wprowadzeniu preparatu na rynek to:

- Zaburzenia układu immunologicznego:

Reakcje nadwrażliwości, takie jak: wysypka, pokrzywka, świąd, skurcz oskrzeli, obrzęk naczynioruchowy, wstrząs anafilaktyczny.

- Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych (patrz punkt 4.4):

W czasie stosowania zgodnego z zaleceniami: rzadko zwiększenie aktywności aminotransferaz i zapalenie wątroby z żółtaczką zwykle przemijające bez powikłań.

W przypadkach nieprawidłowego, dożylnego podania preparatu, zgłaszano występowanie miejscowych reakcji, czasami septycznych, i potencjalnie poważnego ostrego zapalenia wątroby i zapalenia wsierdzia (patrz punkt 4.4).

U pacjentów w znacznym stopniu uzależnionych od narkotyków początkowe dawki buprenorfiny mogą powodować objawy odstawienne, podobne do występujących po podaniu naloksonu.

Preparat przeznaczony jest do stosowania u osób dorosłych i młodzieży w wieku 15 lat i starszych, które wyraziły zgodę na leczenie uzależnienia.

Rozpoczynając leczenie buprenorfiną lekarz musi wiedzieć, że substancja ta jest częściowym agonistą receptorów opioidowych µ i może spowodować wystąpienie zespołu abstynencyjnego u pacjentów uzależnionych od opioidów.

Wyniki leczenia zależą od zastosowanej dawki preparatu, a także od opieki lekarskiej, psychologicznej i społecznej oraz od edukacji w trakcie trwania programu.

Tabletkę stosuje się podjęzykowo: lekarz musi poinformować pacjenta, że podanie podjęzykowe jest jedyną skuteczną i dobrze tolerowaną drogą podania preparatu. Tabletkę należy trzymać pod językiem do całkowitego rozpuszczenia, co z reguły następuje po 5-10 minutach.

Dawkowanie początkowe: dawka początkowa wynosi od 0,8 do 4 mg raz na dobę.

• pacjenci uzależnieni od opioidów, którzy nie zaprzestali ich przyjmowania:rozpoczynając leczenia dawkę buprenorfiny należy podać co najmniej 4 godziny po ostatnim zażyciu opioidu, bądź po wystąpieniu pierwszych objawów odstawiennych.

• pacjenci przyjmujący metadon: przed rozpoczęciem leczenia buprenorfiną należy zmniejszyć dawkę metadonu do maksymalnie 30 mg/dobę. Buprenorfina może przyspieszyć wystąpienie zespołu abstynencyjnego.

Dostosowanie dawki i dawka podtrzymująca: u każdego pacjenta dawkę preparatu należy dobierać indywidualnie. Dawka podtrzymująca będzie różnić się u poszczególnych pacjentów. Należy ją określić przez stopniowe zwiększanie dawki. Podaje się, że średnia dawka podtrzymująca wynosi 8 mg ale niektórzy pacjenci wymagają stosowania dawki większej, przy czym maksymalna dopuszczalna dawka dobowa to 16 mg. Dawkę dostosowuje się w zależności od stanu klinicznego oraz ogólnego zachowania pacjenta. Buprenorfinę, szczególnie na początku leczenia, należy wydawać pacjentowi codziennie. Dopiero po wyrównaniu stanu pacjenta można wydać zapas tabletek wystarczający na kilka dni leczenia. Jednakże zaleca się aby liczba wydanych tabletek wystarczała maksymalnie na 7 dni leczenia.

Zmniejszanie dawki i zakończenie leczenia: po osiągnięciu zadowalającego okresu stabilizacji można za zgodą pacjenta stopniowo zmniejszać dawkę buprenorfiny. W niektórych pomyślnie przebiegających przypadkach można przerwać stosowanie buprenorfiny. Dostępność tabletek podjęzykowych zawierających różną ilość buprenorfiny (0,4 mg, 2 mg i 8 mg) ułatwia zmniejszenie dawki. Po zakończeniu leczenia buprenorfiną pacjentów należy monitorować z powodu ryzyka nawrotu uzależnienia.

Preparat przeznaczony jest wyłącznie do leczenia uzależnienia od silnych opioidów.

Zaleca się także, aby preparat przepisywany był przez lekarza, który zapewnia wszechstronne leczenie osób uzależnionych (patrz „Aneks II”).

Ze względu na ryzyko stosowania preparatu niezgodnie z przeznaczeniem, zwłaszcza drogą dożylną, a także konieczność indywidualnego dostosowywania dawki, buprenorfinę należy przepisywać w niewielkich ilościach, szczególnie na początku leczenia. Jeśli jest to możliwe zaleca się kontrolowane lub częściowe wydawanie preparatu, także w celu zwiększenia zgodności leczenia z zalecanym schematem.

Przerwanie leczenia może spowodować wystąpienie zespołu abstynencyjnego, którego objawy mogą pojawić się z opóźnieniem.

Subutex zawiera jednowodną laktozę. Pacjenci z dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego preparatu.

Depresja oddechowa: istnieją doniesienia o przypadkach zgonów, związanych z depresją ośrodka oddechowego, zwłaszcza w czasie skojarzonego stosowania z benzodiazepinami (patrz punkt 4.5) oraz gdy buprenorfina była stosowana niezgodnie z przeznaczeniem.

Zapalenie wątroby, inne choroby wątroby: po niezgodnym z przeznaczeniem zastosowaniem buprenorfiny, zwłaszcza drogą dożylną, stwierdzono przypadki ciężkiego uszkodzenia wątroby (patrz punkt 4.8). Przypadki uszkodzenia wątroby obserwowano przede wszystkim po podaniu dużych dawek. Były one prawdopodobnie spowodowane toksycznym działaniem na mitochondria. Istniejące wcześniej lub nabyte uszkodzenie mitochondriów (choroby genetyczne, zakażenia wirusowe, zwłaszcza przewlekłe zapalenie wątroby typu C, nadużywanie alkoholu, jadłowstręt, stosowanie związków uszkadzających mitochondria, np. kwasu acetylosalicylowego, izoniazydu, walproinianu, amiodaronu, analogów nukleotydów stosowanych w leczeniu zakażeń retrowirusami) może przyczyniać się do wystąpienia takiego uszkodzenia wątroby. Wyżej wymienione czynniki ryzyka muszą być brane pod uwagę przed przepisaniem preparatu Subutex, a także w czasie monitorowania leczenia. W przypadku podejrzenia uszkodzenia wątroby należy wykonać badania w celu oceny biologicznej oraz określenia przyczyny. W zależności od wyników można, zachowując ostrożność, przerwać podawanie preparatu tak, aby zapobiec wystąpieniu zespołu abstynencyjnego i powrotu do uzależnienia. Jeśli leczenie jest kontynuowane, należy ściśle kontrolować czynność wątroby.

Preparat, w przypadku pacjentów uzależnionych od opioidów, może spowodować wystąpienie objawów odstawiennych, jeśli został podany wcześniej niż 4 godziny po ostatnim zażyciu narkotyku (patrz punkt 4.2).

Podobnie jak w przypadku innych opioidów, stosując buprenorfinę należy zachować ostrożność u pacjentów z:

• urazami głowy i zwiększonym ciśnieniem wewnątrzczaszkowym,

• niedociśnieniem,

• rozrostem gruczołu krokowego i zwężeniem cewki moczowej.

Buprenorfina, jako opioid, może tłumić ból, towarzyszący chorobom.

Preparat może powodować senność, którą mogą nasilać inne związki działające hamująco na ośrodkowy układ nerwowy, takie jak: alkohol, leki przeciwlękowe, leki uspokajające, nasenne (patrz punkty 4.5 i 4.7).

Preparat może powodować niedociśnienie ortostatyczne.

Badania na zwierzętach oraz doświadczenie kliniczne wykazały, że buprenorfina może powodować uzależnienie, jednak w mniejszym stopniu niż morfina. Z tego powodu ważne jest ścisłe przestrzeganie wskazań do rozpoczęcia terapii, dostosowywanie dawki oraz monitorowanie pacjenta (patrz punkt 4.2).

Sportowcy powinni zostać poinformowani, że preparat ten może powodować dodatnie wyniki testów antydopingowych.

Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów z:

• astmą oskrzelową lub niewydolnością oddechową (istnieją doniesienia o przypadkach depresji oddechowej po zastosowaniu buprenorfiny),

• niewydolnością nerek (preparat w 20% wydalany jest przez nerki; w przypadku niewydolności wydalanie może ulec wydłużeniu),

• niewydolnością wątroby (wątrobowy metabolizm buprenorfiny może być zmieniony).

Inhibitory CYP3A4 (patrz punkt 4.5) mogą zwiększać stężenie buprenorfiny u pacjentów leczonych uprzednio inhibitorami CYP3A4 należy ostrożnie ustalać dawkę preparatu Subutex, ponieważ może być konieczne stosowanie mniejszej dawki.

Ciąża

Na podstawie dostępnych danych oraz korzyści matki i płodu, buprenorfina może być stosowana podczas ciąży. Jednakże, w tych przypadkach może zaistnieć konieczność indywidualnego dostosowania dawki, w celu utrzymania efektu terapeutycznego. Długotrwałe przyjmowanie buprenorfiny, niezależnie od dawki, pod koniec ciąży może spowodować wystąpienie zespołu abstynencyjnego u noworodka. Zespół ten pojawia się zazwyczaj od kilku godzin do kilku dni po urodzeniu.

Karmienie piersią

Bardzo małe ilości buprenorfiny i jej metabolitów przechodzą do mleka matki. Ilości te są niewystarczające, aby zapobiec występowaniu zespołu abstynencyjnego, który może pojawić się u karmionych piersią noworodków. Po rozważeniu poszczególnych czynników ryzyka, można rozważyć karmienie piersią u pacjentek przyjmujących buprenorfinę.