Oxycardil 240 tabletki powlekane o przedłużonym uwalnianiu | 240 mg | 30 tabl. | 3 blist.po 10 szt.

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO H^

Oxycardil 120, 120 mg tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Oxycardil 180, 180 mg tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Oxycardil 240, 240 mg tabletki o przedłużonym uwalnianiu

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY SUBSTANCJI CZYNNYCH

Oxycardil 120

1 tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 120 mg chlorowodorku diltiazemu
(Diltiazemi hydrochlońdum).

Oxycardil 180

1 tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 180 mg chlorowodorku diltiazemu
(Diltiazemi hydrochlońdum).

Oxycardil 240

1 tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 240 mg chlorowodorku diltiazemu
{Diltiazemi hydrochlońdum).

Tabletki zawierają laktozę jednowodna i sacharozę.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletki o przedłużonym uwalnianiu

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1. Wskazania do stosowania

Długotrwałe leczenie choroby wieńcowej serca, zapobieganie ostrym zespołom wieńcowym
w przebiegu przewlekłej niewydolności wieńcowej, dusznicy bolesnej typu Prinzmetała
i dusznicy bolesnej w stanie pozawałowym. Długotrwałe leczenie nadciśnienia tętniczego.

4.2. Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie powinno być ustalane indywidualnie dla każdego pacjenta. Zwykle leczenie
rozpoczyna się od małych dawek, zwiększając je aż do uzyskania właściwego efektu
leczniczego. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Tabletki należy połknąć bez
rozgryzania, popijając wodą, najlepiej przed posiłkiem. Nie należy nagle przerywać
leczenia. Dawkę należy zmniejszać stopniowo.

Dorośli:

Choroba wieńcowa serca

W chorobie wieńcowej serca zwykle stosuje się 180-360 mg chlorowodorku ditiazemu na
dobę w 1 lub 2 dawkach podzielonych. Maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 360
mg.

Nadciśnienie tętnicze

W zależności do indywidualnego stanu pacjenta zwykle stosuje się 120-360 mg
chlorowodorku diltiazemu na dobę w 1 lub 2 dawkach podzielonych. Maksymalna zalecana
dawka dobowa wynosi 360 mg.

Pacjenci w podeszłym wieku:

Należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki (patrz punkt 5.2).
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki (patrz punkt 5.2).
Dzieci:

Nie należy stosować preparatu u dzieci, ponieważ nie ustalono bezpieczeństwa i
skuteczności stosowania w tej grupie wiekowej.

Przy doborze właściwej dawki jednorazowej należy uwzględnić występowanie preparatu
w postaciach o zróżnicowanej zawartości chlorowodorku diltiazemu (tabletki powlekane
60 mg - do stosowania 3-4 razy na dobę, tabletki o przedłużonym uwalnianiu 120 mg, 180
mg i 240 mg - do stosowania 1-2 razy na dobę).

4.3 Przeciwwskazania

Preparatu nie należy stosować:

• u pacjentów z nadwrażliwością, na substancję czynną lub którąkolwiek substancję
pomocniczą;

• w zespole chorego węzła zatokowego u pacjentów bez wszczepionego rozrusznika;

• w bloku przedsionkowo-komorowym II lub III stopnia u chorych bez wszczepionego
rozrusznika;

• przy znacznym niedociśnieniu tętniczym (ciśnienie skurczowe poniżej 90 mm Hg);

• w świeżym zawale mięśnia sercowego;

• w lewokomorowej niewydolności mięśnia sercowego;

• we wstrząsie;

• w migotaniu lub trzepotaniu przedsionków z dodatkową drogą przewodzenia;

• w bradykardii.

4.4. Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Preparat należy stosować ostrożnie u chorych z zaburzeniami czynności wątroby i (lub)
nerek oraz u osób w podeszłym wieku, gdyż lek może osiągać u nich większe stężenie w
surowicy krwi.

Należy również zachować ostrożność u chorych z blokiem przedsionkowo-komorowym I
stopnia lub śródkomorowymi zaburzeniami przewodnictwa oraz u osób z cukrzycą.
Diltiazem przedłuża refrakcję w węźle przedsionkowo-komorowym, zwykle pozostając bez
wpływu na czynność węzła zatokowego. Jednak u osób z zespołem chorego węzła
zatokowego może to powodować, chociaż rzadko, bradykardię lub blok przedsionkowo-
komorowy II lub III stopnia.

Diltiazem zwykle nie wpływa na kurczliwość komór serca; jednak w rzadkich przypadkach
u chorych z niewydolnością serca obserwowano pogorszenie funkcji komór. Szczególna
ostrożność jest konieczna u chorych otrzymujących jednocześnie diltiazem i preparat z
grupy leków blokujących receptory p-adrenolityczne lub pochodne naparstnicy.
Obniżenie ciśnienia po podaniu diltiazemu może niekiedy prowadzić do wystąpienia
objawów niedociśnienia tętniczego.

Diltiazem jest intensywnie metabolizowany w wątrobie i wydalany jest zarówno z żółciąjak
i z moczem przez nerki. Dlatego też podobnie jak w przypadku innych preparatów o

podobnym metabolizmie i drogach wydalania, podczas długotrwałego leczenia konieczne
jest okresowe badanie czynności wątroby i nerek.

Produkt zawiera laktozę i sacharozę. Nie należy stosować go u pacjentów z rzadko
występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy lub fruktozy, niedoborem laktazy typu
Lapp, lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4.5. Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji

Diltiazem jest metabolizowany w wątrobie z udziałem cytochromu P-450. Podstawowym
izoenzymem zaangażowanym w metabolizm produktu jest CYP3A4. Dlategoteż
jednoczesne podawanie innych produktów leczniczych, które są metabolizowane przez ten
enzym może spowodować konkurencyjne hamowanie metabolizmu tych leków.
Diltiazem nasila działanie leków hipotensyjnych i azotanów.
Wzmaga ujemne działanie dromotropowe, inotropowe i chronotropowe leków
(3-adrenolitycznych i innych przeciwarytmicznych. Diltiazem powoduje zwiększenie
dostępności biologicznej propranololu nawet o 50%. Jednak jednoczesne stosowanie
diltiazemu i doustnych leków p-adrenolitycznych jest zwykle dobrze tolerowane.
Cymetydyna zwiększa stężenie diltiazemu. Działanie to jest prawdopodobnie związane
z hamowaniem układu cytochromu P-450 przez cymetydynę.
Kwas acetylosalicylowy upośledza wchłanianie diltiazemu.

Jednoczesne stosowanie diltiazemu i digoksyny może prowadzić do zwiększenia stężenia
digoksyny nawet o około 20%, co zwiększa ryzyko wystąpienia bradyarytmii.
Diltiazem zwiększa stężenia cyklosporyny A, karbamazepiny i teofiliny w surowicy.
Antagoniści wapnia mogą wzmacniać ujemny ino- i dromotropowy wpływ leków
znieczulających oraz nasilić ich działanie rozszerzające naczynia.
Jednoczesne stosowanie wymienionych leków wymaga zachowania ostrożności.
Indometacyna, fenytoina i tolbutamid nie wpływają na wielkość frakcji wolnej diltiazemu.
Istnieją doniesienia literaturowe dotyczące interakcji z litem i warfaryną.

Należy zachować ostrożność przy jednoczasowym leczeniu symwastatyną lub
atrowastatyną. Należy stosować najniższe skuteczne dawki i obserwować pacjentów w
kierunku wystąpienia objawów rabdomiolizy.

Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia bradykardii, bloku przedsionkowo-komorowego i
niewydolności mięśnia sercowego przy jednoczasowym leczeniu amiodaronem.

4.6. Ciąża lub laktacja

Kategoria C,

Nie przeprowadzono odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań klinicznych dotyczących
wpływu diltiazemu na płód ludzki. W badaniach doświadczalnych na zwierzętach, którym
podawano bardzo duże dawki diltiazemu (5-do 10 krotnie większe w mg/kg masy ciała od
zalecanych dawek dobowych) wykazano wzrost śmiertelności oraz zaburzenia rozwojowe
płodów.

Preparatu nie wolno stosować u kobiet w ciąży.

Pacjentki w wieku rozrodczym leczone diltiazemem powinny stosować skuteczną
antykoncepcję. Przed rozpoczęciem leczenia należy potwierdzić, że pacjentka nie jest w
ciąży.

Diltiazem przenika do mleka kobiecego. Preparatu nie wolno podawać kobietom
karmiącym piersią. Jeśli konieczne jest stosowanie diltiazemu, należy zrezygnować z
karmienia piersią.

4.7. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania
urządzeń mechanicznych w ruchu

Diltiazem może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania
urządzeń mechanicznych w ruchu. Działanie takie może wystąpić zwłaszcza na początku
leczenia, przy zwiększaniu dawki, przy zmianach sposobu terapii lub przy jednoczesnym
przyjmowaniu alkoholu.

4.8.Działania niepożądane

Działania niepożądane przedstawiono uwzględniając klasyfikację układów i narządów oraz
następujące częstości występowania: bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100. < 1/10),
niezbyt często (≥ 1/1 000, < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000, < 1 000), bardzo rzadko
(< 1/10 000, w tym pojedyncze przypadki).

W badaniach klinicznych przeprowadzonych dotychczas rzadko obserwowano poważne
działania niepożądane.

W trakcie badania klinicznego u 900 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym zaobserwowano
poniższe działania niepożądane: obrzęki (9%), bóle głowy (8%), zawroty głowy (6%),
astenia(5%), bradykardia zatokowa (3%), uderzenia gorąca (3%) i blok przedsionkowo-
komorowy I stopnia (3%). Jedynie wystąpienie obrzęków i prawdopodobnie bradykardii
uzależnione jest od wielkości dawki.

Podczas badań klinicznych u ponad 2100 pacjentów z chorobą wieńcową i nadciśnieniem

tętniczym otrzymujących diltiazem zaobserwowano najczęściej (> 1%) poniższe działania

niepożądane: obrzęki (5,4%), bóle głowy (4,5%), zawroty głowy (3,4%), astenia (2,8%),

blok przedsionkowo-komorowy I stopnia (1,8%) uderzenia gorąca (1,7%), nudności (1,6%),

bradykardia zatokowa (1,5%) i wysypka (1,5%).

Rzadziej wystąpić mogą również następujące działania niepożądane:

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Bardzo rzadko: w pojedynczych przypadkach obserwowano trombocytopenię;
Zaburzenia układu krążenia:

Często: bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy I stopnia
Rzadko: bóle wieńcowe, zaburzenia rytmu serca, kołatanie serca, tachykardia, blok
przedsionkowo-komorowy II i III stopnia, zaburzenia w zapisie EKG, niedociśnienie,
zastoinowa niewydolność serca;

Zaburzenia żołądka i jelit

Często: nudności;

Niezbyt często: brak apetytu, zaparcia, biegunki, wymioty, niestrawność; zwiększenie masy
ciała;

Bardzo rzadko: przy długotrwałym stosowaniu obserwowano zapalnie dziąseł i przerost
dziąseł;

Zaburzenia układu nerwowego

Często: ból głowy, zawroty głowy;

Rzadko: parestezje, zaburzenia pamięci, zaburzenia chodu, omamy, bezsenność,
zwiększona pobudliwość nerwowa, zaburzenia osobowości, drżenia, senność;

Zaburzenia okulistyczne

Rzadko: podwójne widzenie, podrażnienie spojówek;

Zaburzenia ucha i błędnika

Rzadko: szumy uszne, dzwonienie w uszach;

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Rzadko: duszność, nieżyt nosa, krwawienia z nosa;

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Często: obrzęki obwodowe, wysypka;

Rzadko: wybroczyny, świąd, nadwrażliwość na światło, pokrzywka;
Bardzo rzadko w pojedynczych przypadkach opisywano: zespół Stevensa-Johnsona.
Alergiczne reakcje skórne w tym rumień wielopostaciowy, zapalenie naczyń, uogólnione
powiększenie węzłów chłonnych obserwowano w pojedynczych izolowanych przypadkach.
Zmiany dermatologiczne zwykle maja charakter przejściowy i samoistnie ustępują
niezależnie od stosowania leku. Jeśli reakcja skórna utrzymuję się nalaży zaprzestać
przyjmowania produktu.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Rzadko: bóle mięśni, bóle kostno-stawowe;

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Bardzo rzadko: w pojedynczych przypadkach opisywano zwiększenie stężenia glukozy we
krwi;

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Często: osłabienie, omdlenia;

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Rzadko: nieznaczne zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, transaminazy
asparaginianowej, transaminazy alaninowej i dehydrogenazy mleczanowej. Reakcje te
występowały zwykle w początkowym okresie leczenia i ustępowały po odstawieniu
preparatu.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Rzadko: zaburzenia czynności seksualnych, ginekomastia;

Zaburzenia układu moczowego

Radko: moczenie nocne, wielomocz;

Zaburzenia psychiczne:

Rzadko: depresja.

Ciężkie działania niepożądane po podaniu diltiazemu występują rzadko. Niewydolność
serca i zaburzenia przewodnictwa mogą być czynnikami usposabiającymi do tego rodzaju
reakcji.

4.9. Przedawkowanie

Po przedawkowaniu u ludzi może wystąpić: bradykardia, niedociśnienie tętnicze, bloki
przewodzenia w układzie bodzcoprzewodzącym serca (z nagłym zatrzymaniem serca
włącznie) prowadzące do niewydolności mięśnia sercowego. Dodatkowo często pojawia się
podwyższony poziom glukozy.

Okres półtrwania eliminacji leku wynosi 5,5 do 10,2 godziny.

Postępowanie i dawki leków należy dostosować do ciężkości zatrucia.

Skuteczne zmniejszenie stężenia leku we krwi uzyskiwano, stosując hemoperfuzję przez

węgiel aktywowany. W zatruciu dawkami do 10 g skuteczne było postępowanie

podtrzymujące.

Postępowanie objawowe obejmuje: podanie atropiny, stymulację serca, podawanie płynów,
leków wazopresyjnych oraz inotropowododatnich (dopaminy, dobutaminy lub isoprenaliny),
wspomaganie oddechu. Niekiedy stosuje się płukanie żołądka lub wywołanie wymiotów,
podaje węgiel aktywowany, związki wapnia i.v. Diltiazemu nie można usunąć z organizmu
za pomocą dializy. W przypadku objawów zatrzymania oddechu i krążenia należy
natychmiast rozpocząć resuscytację.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1. Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Selektywni antagoniści wapnia działający bezpośrednio na
mięsień sercowy; pochodne benzotiazepiny;
Kod ATC: C 08 DB 01

Chlorowodorek diltiazemu jest pochodną benzotiazepiny, należy do grupy antagonistów
wapnia. Jest związkiem hamującym napływ jonów wapnia z otoczenia do wnętrza komórki.
Diltiazem działa poprzez blokowanie wolnych kanałów wapniowych, przede wszystkim,
w obrębie mięśni gładkich naczyń, układu, bodźc oprze wodzące go serca i mięśnia
sercowego. Zablokowaniu ulegają głównie kanały w komórkach zdepolaryzowanych.

Lek działa rozkurczająco na mięśnie gładkie tętnic, w tym także tętnic wieńcowych (słabo
działa na układ żylny). Prowadzi to do zmniejszenia oporu obwodowego i obniżenia
ciśnienia krwi, oraz zmniejszenia obciążenia następczego serca, co poprawia równowagę
tlenową w miokardium i odpowiada za korzystne działanie diltiazemu w stabilnej dławicy
piersiowej. Nasilenie działania hipotensyjnego koreluje do pewnego stopnia z napięciem
ściany naczyń; u osób z nadciśnieniem redukcja ciśnienia jest większa niż u osób z
prawidłowym ciśnieniem tętniczym. Działając bezpośrednio na tętnice wieńcowe, diltiazem
zwiększa przepływ wieńcowy bez „zespołu podkradania", rozszerzając silniej tętniczki
oporowe i prekapilarne niż tętnice podnasierdziowe. Efekt rozszerzania światła naczyń
wieńcowych odgrywa istotną rolę zwłaszcza w dławicy piersiowej z komponentą
spastyczną.

U człowieka diltiazem hamuje skurcz naczyń zarówno spontaniczny jak i wywołany przez
ergotaminę.

Diltiazem wykazuje powinowactwo do układu bodźcoprzewodzącego mięśnia sercowego.
W badaniach doświadczalnych hamuje przewodnictwo w węźle zatokowym i
przedsionkowo-komorowym, w dużych zaś stężeniach działa inotropowo ujemnie.
W stężeniach terapeutycznych nie działa inotropowo ujemnie, zwłaszcza, gdy czynność
komór jest prawidłowa. U osób z wydolnym sercem pojemność minutowa i ciśnienie
rozkurczowe w jamach serca nie ulegają zmianie; jednak w niewydolności serca diltiazem
może powodować pogorszenie funkcji tego narządu.

Diltiazem obniża ciśnienie tętnicze w pozycji stojącej i leżącej. Stosunkowo rzadko,
podawanie diltiazemu prowadzi do niedociśnienia ortostatycznego. Istnieje zależność
pomiędzy wielkością stężenia diltiazemu we krwi a nasileniem zwolnienia czynności serca.
Diltiazem zmniejsza wysiłkowe wzrosty ciśnienia. Podczas wysiłku maksymalnego częstość
skurczów serca pozostaje bez zmian lub jest nieznacznie zwolniona.
Lek nie powoduje odruchowej tachykardii.

Diltiazem antagonizuje obwodowe i nerkowe efekty angiotensyny II. Nie obserwowano, by
u osób zażywających diltiazem występowała aktywacja układu renina-angiotensyna.
Długotrwałe podawanie diltiazemu nie prowadzi do podwyższenia stężenia katecholamin w
osoczu.

U chorych z zespołem chorego węzła zatokowego diltiazem znacząco przedłuża cykl
zatokowy (niekiedy o 50%).

W dotychczasowych badaniach nie obserwowano, nawet po dawkach sięgających 540 mg,
zaburzeń rytmu groźniejszych niż blok przedsionkowo-komorowy I stopnia, a maksymalne
przedłużenie odcinka PR nie przekraczało 0,08 sek.

Lek nie wpływa niekorzystnie na metabolizm lipidów i węglowodanów. Diltiazem
zmniejsza mikroalbuminurię u chorych z nadciśnieniem i przewlekłą niewydolnością nerek.

5.2. Właściwości farmakokinetyczne

Po podaniu doustnym diltiazem dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego (średnio
ponad 90% podanej dawki), lecz w stopniu różniącym się osobniczo. Dostępność
biologiczna po podaniu doustnym wynosi mniej niż 20% podanej dawki ze względu na
znaczny efekt "pierwszego przejścia" przez krążenie wątrobowe. Zwiększanie dawki
dobowej zwiększa dostępność biologiczną diltiazemu. Wzrasta ona także, nawet do 90%, w
trakcie podawania wielokrotnego, co jest związane z wysycaniem się wątrobowych szlaków
metabolicznych.

Maksymalne stężenie we krwi jest obserwowane po 10 do 14 h od momentu podania
preparatu (tmax). Okres półtrwania (T1/2) diltiazemu w fazie eliminacji wynosi 5 do 8 h.
Może on ulegać wydłużeniu u osób w podeszłym wieku i u chorych z marskością wątroby.
Diltiazem wiąże się z białkami osocza w 77 do 85%, z czego 35 do 40% przypada na
albuminy. Wiązanie z białkiem nie zależy od stężenia diltiazemu w surowicy.
Diltiazem jest w znacznym stopniu metabolizowany w wątrobie, głównie poprzez
deacetylację. Głównym metabolitem jest deacetylodiltizem, wykazujący 25-50% aktywności
farmakologicznej diltiazemu.

Diltiazem jest wydalany, głównie w postaci metabolitów; z kałem (65%) oraz z moczem
(35%). Około 1 do 3% niezmienionego diltiazemu ulega wydaleniu przez nerki. Zaburzenia
czynności nerek nie mają znaczącego wpływu na farmakokinetykę diltiazemu,

5.3. Przed kliniczne dane o bezpieczeństwie

Dane przedkłiniczne uwzględniające wyniki konwencjonalnych badań farmakologicznych
dotyczących bezpieczeństwa stosowania, badań toksyczności po podaniu wielokrotnym,
genotoksyczności i możliwego działania rakotwórczego nie ujawniają szczególnego
zagrożenia dla człowieka.

W badaniach, w których samicom i samcom szczurów podawano dawki do 100 mg/kg/m.c.
nie stwierdzono szkodliwego wpływu na płodność i rozrodczość. W badaniach u myszy,

szczurów i królików, w których stosowano duże dawki diltiazemu, przekraczające 6-krotnie
dawki maksymalne stosowane w praktyce klinicznej, stwierdzano wzrost śmiertelności
płodów i zaburzenia rozwojowe układu kostnego, serca, siatkówki oka i języka.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1. Wykaz substancji pomocniczych

Laktoza jednowodna, eudragitNE 30D, olej rycynowy uwodorniony, glinu wodorotlenek
uwodniony, talk, magnezu stearynian.

Składniki otoczki: hypromeloza, sacharoza, glicerol 85%, tytanu dwutlenek, magnezu
stearynian, polisorbat 80.

6.2. Niezgodności farmaceutyczne

Nie stwierdzono.

6.3. Okres ważności

3 lata.

6.4. Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu

Przechowywać w temperaturze poniżej 25° C.

6.5. Rodzaj i zawartość opakowania

Blistry Al/ PVC/PVDC w tekturowym pudełku

30, 60, 100 tabletek (3, 6, 10 blistrów po 10 tabletek)

Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6. Instrukcja dotycząca przygotowania produktu leczniczego do stosowania
i usuwania jego pozostałości

Brak szczególnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Schwarz Pharma Sp. z o.o.
ul. Dolna 21
05-092 Łomianki

8. NUMER(-Y) POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Oxycardil 120: 6912; R/1126
Oxycardil 180: 4163
Oxycardil 240:4164

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU ORAZ DATA JEGO PRZEDŁUŻENIA

Oxycardil 120: 06.12.1996; 29.04.1999; 24.06.2004; 20.05.2005
Oxycardil 180: 14.05.1999; 08.07.2004; 16.06.2005
Oxycardil 240: 14.05.1999; 08.07.2004; 23.05.2005

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

2008-12-17